Κριτική για την ταινία «Επιστροφή στη Σεούλ» του Ντάβι Τσου με πρωταγωνιστές τους Παρκ Τζι-μιν, Ο Κουάνγκ-ροκ, Κιμ Σουν-γιούνγκ
Η νεαρή Φρέντι, Γαλλίδα ασιατικής καταγωγής, ταξιδεύει κρυφά από την οικογένειά της στη Νότια Κορέα προκειμένου να εντοπίσει τους βιολογικούς γονείς της. Παρότι η νομοθεσία της ασιατικής χώρας δεν επιτρέπει να πραγματοποιηθεί μια συνάντηση σαν αυτή χωρίς τη συγκατάθεση όλων των εμπλεκομένων, κάποιοι κοινωνικοί λειτουργοί κάνουν τα στραβά μάτια κι επιτρέπουν στη Φρέντι να βρει τρόπο επικοινωνίας με την οικογένεια του πατέρα της. Η συνάντηση που θα ακολουθήσει δεν θα είναι εκείνη που φανταζόταν η νεαρή κοπέλα.
Ο Γαλλοκαμποτζιανός Ντάβι Τσου («Diamond island») με περίτεχνη αφήγηση διανθισμένη από γκρίζες γωνιές και καίρια ηθικά διλήμματα, στρέφεται σε ένα σκληρό αυτοβιογραφικό θέμα (υιοθεσία) και επιχειρεί να το καλύψει από όλες τις πλευρές και με κάθε δυνατό τρόπο. Η ηρωίδα του, από το πρώτο κιόλας πλάνο όταν φτάνει στο ξενοδοχείο της Σεούλ, μας συστήνει τον εαυτό της. Είναι μια πετυχημένη καριερίστα, γεμάτη αυτοπεποίθηση και περιέργεια για καθετί που βρίσκεται στον δρόμο της. Όταν το πρώτο βράδυ, μετά από ένα ξέφρενο γλέντι με ποτό και καλή παρέα, ξυπνάει δίπλα σε έναν γυμνό άντρα τον οποίο μόλις έχει γνωρίσει, δεν είναι σίγουρη αν έχει κάνει έρωτα μαζί του. Γι’ αυτό και του ζητάει να ξανακάνουν σεξ, μήπως και μπορέσει να θυμηθεί. Με μια ανάλαφρη διάθεση που συνοδεύει σε κάθε βήμα την ηρωίδα, τούτη η ιστορία ενηλικίωσης δεν έχει πολλά κοινά σημεία με ό,τι αντίστοιχο έχουμε δει έως τώρα στο σινεμά. Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να μας κάνει να λυπηθούμε ή έστω να συμπάσχουμε με το δράμα της πρωταγωνίστριας. Σε κάποιες σεκάνς, μάλιστα, η Φρέντι μοιάζει ακόμη και αντιπαθητική. «Μην μας κατακρίνεις, η Κορέα τότε ήταν μια διαφορετική χώρα από αυτή που είναι σήμερα και το κάναμε για σένα, ώστε να έχεις μια καλύτερη ζωή». Τα λόγια του φτωχού βιολογικού πατέρα της προσπαθούν να δικαιολογήσουν την επιλογή της υιοθεσίας, αλλά η Φρέντι παραμένει σκεπτική και οριακά σκληρή απέναντί του. Η αλαζονεία και το υφάκι του γαλλικού αέρα της δεν περνούν απαρατήρητα. Ακόμη και τα παπούτσια που της κάνει δώρο ο Νοτιοκορεάτης πατέρας δεν τη συγκινούν: «Σιχαίνομαι τα παπούτσια μπαλαρίνας», λέει στη μεταφράστρια φίλη της.
Όσο όμως προχωράει η πλοκή, οι αντιστάσεις της μειώνονται. Και τότε αρχίζουν να φαίνονται οι ρωγμές και τα θραύσματα μιας πραγματικά συγκινητικής ιστορίας που μέσω της εξερεύνησης αποκαλύπτει αιχμηρές αλήθειες για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο τον εαυτό μας (η ταυτότητα είναι κυρίαρχο στοιχείο του σεναρίου) αλλά και τη γενικότερη συνθήκη της ίδιας της ζωής. Ένα πολυεπίπεδο, αιχμηρό και απελευθερωτικό φιλμ που συμμετείχε στο «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, ήταν η επίσημη πρόταση της Καμπότζης για το διεθνές Όσκαρ και κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας 2022.
