Κριτική ταινίας: Το μυστικό μας (The secrets we keep)

Κάπου σε ένα αμερικανικό προάστιο των 50s, η Μάγια ακούει το σφύριγμα ενός άντρα που ξυπνά εφιάλτες από το παρελθόν. Η γυναίκα από τη Ρουμανία είχε πέσει θύμα ομαδικού βιασμού από ναζί στο τέλος του πολέμου και ο συγκεκριμένος ήχος της θυμίζει τον άντρα που πρωταγωνίστησε σε κείνο το έγκλημα. Είναι όμως ο ίδιος;

Με τη σκιά του «Ο θάνατος και η κόρη» που είχε γυρίσει το 1994 ο Ρομάν Πολάνσκι (με τη Σιγκούρνι Γουίβερ και τον Μπεν Κίνγκσλεϊ) να πλανάται από την αρχή μέχρι και το τέλος, το φιλμ δίνει όχι μόνο την ευκαιρία στη Νούμι Ραπάς να δοκιμαστεί σε άλλη μια επικίνδυνη υποκριτική αποστολή (θετική σε γενικές γραμμές η παρουσία της αλλά όχι και απόλυτα πετυχημένη) αλλά και να ανοίξει και πάλι ο διάλογος γύρω από την προσέγγιση κρίσιμων ιστορικών γεγονότων. Το θέμα της συγχώρεσης ακούγεται διαρκώς από το στόμα της ηρωίδας η οποία, όταν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή του βιαστή της, απαιτεί να ομολογήσει έστω την πράξη του ώστε να του επιτρέψει να γυρίσει στην οικογένειά του. Ο Άντλερ (η «Βηθλεέμ» του 2013, η σπουδαιότερη ως τώρα ταινία του, αφορούσε στη σχέση ενός ισραηλινού πράκτορα και του παλαιστίνιου πληροφοριοδότη του) επιδιώκει να προσδώσει στην ιστορία της Μάγια τα στοιχεία της τραγωδίας διανθισμένα από μια ψυχαναλυτική ματιά που σχετίζεται με το σοκ της μετατραυματικής εμπειρίας («πάλι το περνάμε αυτό» τη ρωτάει ο σύζυγός της, όταν την ανακαλύπτει να βρίσκεται και πάλι βυθισμένη στις σκέψεις της χωρίς να του έχει πει ακόμη τι σχεδιάζει), ενώ το ιστορικό πλαίσιο ξεφεύγει από τη μνημονική αναφορά του Ολοκαυτώματος των Εβραίων για να διατρέξει στη ναζιστική κτηνωδία κατά των Ρομά. Φιλμ δύσκολο και οδυνηρό, βουτηγμένο στην απόγνωση που ταλαντεύεται μεταξύ της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας και της ανάγκης συνέχισης της ζωής. Είτε συγχωρώντας είτε τιμωρώντας τους υπαίτιους των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.