Φονική επιδημία έχει μετατρέψει όλη σχεδόν τη Νότια Κορέα σε χώρα των ζόμπι. Οι επιβάτες ενός τρένου με προορισμό την πόλη Μπουσάν (η οποία έχει καταφέρει να κλείσει τις διόδους εισόδου στον καταστροφικό ιό) κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν απέναντι στους εντός κι εκτός των βαγονιών νεκροζώντανους.
Από το μακρινό 1968 και την εποχή της ρομερικής (του Ρομέρο όχι του Ρομέρ) «Νύχτας των ζωντανών νεκρών» τα ζόμπι δεν έχουν σταματήσει να μας κατατρέχουν. Είτε βγαίνοντας από τους τάφους τους (όπως στα πρωτόλεια φιλμ του είδους) είτε ως μεταλλαγμένοι ελέω ιών (καλωσήρθατε στο σήμερα) πολίτες, οι νεκροζώντανοι πρωταγωνιστές αποτελούν διαχρονικά μια ξεκάθαρη, εύκολα αναγνωρίσιμη και συνεπής πολιτική αλληγορία για τις αμαρτίες του σύγχρονου κόσμου. Η κάμερα του Σανγκ-χο εστιάζει στις προσπάθειες του διαζευγμένου (άλλο ένα σχόλιο για τη σημερινή εποχή) αρχιτέκτονα και της μικρής του κόρης με την οποία δεν έχει ουσιαστική επικοινωνία (τα επικριτικά κοινωνικά σχόλια συνεχίζονται) για να βγουν ζωντανοί από την ταχεία και να φτάσουν στη σωτηρία της Μπουσάν. Δυνατές σκηνές σπλάτερ στην παράδοση των zombiemovies, έντονο σασπένς διανθισμένο με μερικές ανατριχιαστικές σφήνες που θα σας κάνουν να πεταχτείτε από το κάθισμα σας, κάποιες σκηνές θεσπέσιες –το «βουνό» από ζόμπι που πλακώνει το τρένο- και μια σαδιστική σχεδόν αναφορά σε πραγματικά γεγονότα (η προ 3ετίας επιδημία πνευμονίας προκάλεσε δεκάδες θανάτους στην ασιατική χώρα) που στόχο έχει να ενισχύσει το αίσθημα ανασφάλειας και κλειστοφοβίας του θεατή. Αν είχε και πιο ανατρεπτικό σενάριο θα μιλούσαμε για αληθινή έκπληξη.
Ο πυροτεχνουργός Εργουάν μαθαίνει ότι ο άντρας που τον μεγάλωσε τόσα χρόνια σαν παιδί του δεν είναι ο αληθινός του πατέρας. Αποφασίζει να μάθει την αλήθεια κι εντοπίζει το βιολογικό πατέρα του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Καλοπαιγμένη, με ικανές δόσεις χιούμορ και δράματος (κυρίως), ιστορία γραμμένη γύρω από τις αναπάντεχες ειδήσεις που κάνουν άνω κάτω τη ζωή ενός ήρεμου ανθρώπου. Ξεπερνώντας την αφελή εισαγωγή και τα κάπως γλυκανάλατα ευρήματα του σεναρίου, πιάνουμε τον εαυτό μας να συμπάσχει με τον ήρωα όταν διαπιστώνει ότι η γυναίκα που κοντεύει να ερωτευτεί είναι μάλλον ετεροθαλής αδελφή του και αυτό κοντεύει να τον τρελάνει πιο πολύ κι από την είδηση της ύπαρξης του «άλλου» πατέρα. Όμως κουραζόμαστε γρήγορα με την εμμονή της Γαλλίδας Ταρντιέ να εξαντλήσει όλη την κωμική επάρκεια της ξεζουμίζοντας κυριολεκτικά το ανωτέρω εύρημα. Αφοπλιστική και απολαυστική ως συνήθως η γήινη Σεσίλ ντε Φρανς.
Ο παγιδευμένος στο τέλμα της προσωπικής του δυσπραγίας Ματ μαθαίνει ότι ο βαριά άρρωστος διάσημος φωτογράφος πατέρας του (με τον οποίο δεν έχει καμιά επαφή εδώ και μια δεκαετία) τον θέλει μαζί του στο ταξίδι για το Κάνσας όπου βρίσκεται το τελευταίο φωτογραφείο που εμφανίζει τις φωτογραφίες Kodak παλιάς τεχνολογίας.
Αν και ακολουθεί όλα τα κλισέ και τις αναγνωρίσιμες στάσεις του παραδοσιακού κινηματογραφικού ταξιδιού (δείτε το λήμμα «road movie» και τα παράγωγά του) η ταινία καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον μας, χάρη κυρίως στην πηγαία ανθρωπιά, τον απλόχερο συναισθηματισμό της και τη νοσταλγική της διάθεση. Η ενηλικίωση (σε πολλά επίπεδα) του ήρωα έρχεται μέσω της απόφασης να κλείσει τις πληγές του παρελθόντος (αυτή η σχέση πατέρα-γιου) και κυρίως χάρη στην εμπειρία του ταξιδιού. Ένα ταξίδι που λαμβάνει διαστάσεις αλληγορικές αφού το τέλος του ταυτίζεται με την επανεκκίνηση της ζωής για τον απελευθερωμένο και πιο ώριμο πλέον Ματ, αλλά και με το συγκινητικό φινάλε μιας εποχής - το λουκέτο της Kodak συνδέεται με το τέλος του παραδοσιακού φιλμ- που ταυτίζεται με το μυθικό Κάνσας της Ντόροθι και του «Μάγου του Οζ». Σπουδαία η ερμηνεία του Χάρις αλλά όχι και του Σουντέικις που βρίσκεται σαφώς έξω από τα νερά του.
12°
