Βροχή. Από την πρώτη μέρα του φεστιβάλ και μέχρι κι εχθές, οι Κάννες έμοιαζαν με τη... Λιμνούπολη. Το κόκκινο χαλί δεν ήταν ακριβώς όπως θα το περίμενες, μουσκεμένο, οι ώρες των σταρ στα χέρια του προσωπικού κομμωτή τους πήγαιναν στράφι από την υγρασία και τους κουβάδες νερού που οι ουρανοί μας επιφύλασσαν. Στις υπόλοιπες ουρές, αυτές των δημοσιογράφων, ήταν η στιγμή για να αποδείξεις πόσο αποφασισμένος είσαι: θα περιμένεις μια ώρα κάτω από τη βροχή με τη σπασμένη ομπρέλα σου και την ομπρέλα του διπλανού σου να απειλεί το βασικό όργανο της δουλειάς σου (το μάτι σου) για να δεις μια ταινία του διαγωνιστικού. Αυτές είναι οι στιγμές που ξεχωρίζουν οι δυνατοί από τους αδύνατους.
Στην αίθουσα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Να τι ξεχωρίσαμε:
Το «Le Passé» η καινούρια ταινία του Ασγκάρ Φαραντί, του σκηνοθέτη του «Ενας Χωρισμός», είναι και η πρώτη του γυρισμένη εκτός του Ιράν. Μια ακόμη ιστορία χωρισμών, μυστικών, οικογενειακών δυσκολιών, ηθικών διλημμάτων, δύσκολων αποφάσεων, λεπτής κινηματογραφικής τεχνικής και τέχνης.
Οι αδελφοί Κοέν μας ταξιδεύουν στα φολκ 60s μέσα από την ιστορία ενός μουσικού που ταξιδεύει από καναπέ σε καναπέ στα σπίτια των φίλων του στο Βίλατζ της Νέας Υόρκης προσπαθώντας να βρει το ρυθμό της δικής του ζωής. Αστείο, τρυφερό, κυνικό με μια δόση σουρεαλισμού, μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία των αδελφών Κοέν, αλλά είναι μια ταινία των αδελφών Κοέν.
Ο Φρανσουά Οζόν μας ταξιδεύει στην πιο σκοτεινή πλευρά της κοριτσίστικης εφηβείας στο «Jeune et Jolie», την ιστορία μιας δεκαεπτάχρονη κοπέλας, που το καλοκαίρι χάνει την παρθενιά της και το φθινόπωρο είναι ήδη πόρνη, για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το να πειραματιστεί. Να δοκιμάσει. Μπορεί η σκέψη πίσω από την ταινία να είναι ελαφρώς αφελής, αλλά το φιλμ είναι γοητευτικό, και η πρωταγωνίστρια του Μαρίνα Βακτ, μια νέα σταρ.
Ο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει στην Ιταλία μετά το αποτυψημένο πείραμα της αμερικάνικης ταινίας του με το «This Must be the Place», κάνοντας με το «La Grande Bellezza» μια χαριτωμένη μα και μαζί άνιση σπουδή πάνω στην κενότητα, το βάρος της ύπαρξης, το χρόνο που περνά.
Ο Ζία Ζανγκέ με το «A Touch of Sin» μιλά για το σκληρό τίμημα που πληρώνουν οι κάτοικοι της σύγχρονης Κίνας στο όνομα της προόδου, μέσα από μια σπονδυλωτή ταινία βασισμένη σε αληθινές ιστορίες βίαιων εγκλημάτων και μιας αυτοκτονίας, που διατρέχουν τη χώρα γεωγραφικά και κοινωνικά.
Ο μεξικάνoς Αμάτ Εσκαλάντε στο «Heli» ακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας στην επαρχία της χώρας του που συνταράσσεται από τη βία των ναρκο-συμμοριών και καταγράφει το πώς οι δεσμοί τους, οι ζωές τους καταστρέφονται από αυτή. Υπερβολικά βίαιο, και μάλλον δίχως ξεκάθαρη στάση, μοιάζει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο να προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Κι ως ένα σημείο τα καταφέρνει.
Στο «Jimmy P.», ο Αρνο Ντεπλεσάν στήνει ένα ερμηνευτικό παιχνίδι για δυο κι αφήνει τον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο και τον Ματιέ Αμαρλίκ να το παίξουν εξαιρετικά, στους ρόλους ενος ινδιάνου με ψυχολογικά προβλήματα μετά τον πόλεμο και του Γάλλου ανθρωπολόγου που αναλαμβάνει να τον βοηθήσει.
Ο Χιροκάζου Κόρε Εντα στο «Like Father Like Son» αφηγείται μια τρυφερή χαμηλότονη ιστορία για τους οικογενειακούς δεσμούς, που όμως θα μπορούσε να ολοκληρωθεί πιο γρήγορα και ίσως πιο πετυχημένα.
Το «Shield of Straw» του άλλου Ιάπωνα στο διαγωνιστικό, του Τακάσι Μίκε, είναι ένα θρίλερ από αυτά που βλέπεις στα multiplex. Καλοφτιαγμένο, θεαματικό, απολαυστικό και η αλήθεια είναι κάπως παράταιρο για το διαγωνιστικό των Καννών.
