Στο «Good time» των άγνωστων (όχι για πολύ) αδελφών Σάφντι, σε παραγωγή Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και Τέρι Ντούγκας, τίποτε δεν πάει καλά με τη ζωή του Κόνι (από το Constantine) Νίκας. Ο ελληνικής καταγωγής (;) αντιήρωας, όσο ονειρεύεται να πιάσει την καλή τόσο πιο βαθιά βουτάει σε ένα τέλμα χωρίς τέλος. Ο νοητικά καθυστερημένος αδελφός του, το φιάσκο της ληστείας, η αποτυχημένη φυγή, η αδυναμία επικοινωνίας με τη φιλενάδα, το παράτολμο σχέδιο της αρπαγής του Νικ (τον υποδύεται ο ένας εκ των σκηνοθετών) από το νοσοκομείο... Μια σειρά από δυσκολίες που απομακρύνουν όλο και περισσότερο τον Κόνι από το όνειρό του, φέρνοντάς τον πιο κοντά στην έξοδο από τον «παράδεισο». O ουσιαστικός πρωταγωνιστής σε αυτό το υπαρξιακό crime movie είναι η Νέα Υόρκη. Μια κινηματογραφική Γη της Επαγγελίας, η οποία πίσω από τη λάμψη, τα φώτα και τη γοητεία της κρύβει το αληθινά σκληρό πρόσωπό της. Προσέξτε τις συναντήσεις του Κόνι σε τούτη την εφιαλτική οδύσσεια: η άρρωστη μαύρη με την 16χρονη ανιψιά της που τον φιλοξενούν στο σπίτι της, ο μετανάστης-φύλακας του πάρκου, το ντελιριακό δίδυμο μάνας-κόρης, ο βίαιος μικροκακοποιός. Ανθρώπινες τραγωδίες (όχι μόνο σαν αυτή των δύο αδελφών) που ανακατεύονται σε ένα εφιαλτικό κοκτέιλ όπου η φτώχεια, η βία και η δυστυχία είναι οι μόνες κινητήριες δυνάμεις. Τα ανθρώπινα ναυάγια που συναντά ο Κόνι στο δρόμο του είναι οι ζωντανές αποδείξεις ότι στο Μεγάλο Μήλο τίποτα δεν είναι όπως δείχνει. Ο τρόπος που σκηνοθετούν τα αδέλφια Σάφντι (η προηγούμενη ταινία τους «Heaven knows what» δεν προβλήθηκε ποτέ στη χώρα μας) τη νυχτερινή περιπέτεια του ικανού, αλλά άτυχου Κόνι είναι εκτός από δυναμικός και αλάνθαστα δομημένος. Με συνεχή ρίσκα, δαιμονιώδη ρυθμό της κάμερας, συνεχείς ανατροπές στο σενάριο και ένα αμείωτο σασπένς που κόβει την ανάσα, οι Σάφντι παίρνουν ένα κοινότυπο στόρι και το απογειώνουν. Αν ο Τζον Κασαβέτις συνεργάζονταν με τον Μάρτιν Σκορσέζε σε μια άλλη εκδοχή των «Κακόφημων δρόμων» του δεύτερου, κάπως έτσι θα οραματίζονταν την ταινία τους. Σαν ένα νυχτερινό «βρώμικο» αστικό θρίλερ που βαριανασαίνει με αγχωτική μουσική (το απίστευτο σάουντρακ όπου ξεχωρίζουν οι Oneohtrix Point Never και Ίγκι Ποπ βραβεύτηκε στις Κάννες, όπου η ταινία βρέθηκε υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα) και σφραγίζεται από την ηλεκτρισμένη ερμηνεία του μεταμορφωμένου Ρόμπερτ Πάτινσον. Ο πάλαι ποτέ γόης του «Twilight» εδώ δίνει τον καλύτερο μέχρι τώρα ρόλο της καριέρας του, που μάλλον θα τον οδηγήσει και στην πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα.
16°
