Baby Driver

Ο Εντγκαρ Ράιτ έχει αποδείξει και στις προηγούμενες δουλειές του («Καυτοί και άσφαιροι», «Ο Scott Pilgrim εναντίον των επτά πρώην») πως διαθέτει αλάνθαστο timing στο συνδυασμό δράσης, χιούμορ και μουσικής. Στο νέο του φιλμ, μια ακαταμάχητα στιλάτη και σπιντάτη περιπέτεια όπου το heist movie συναντά τη ρομαντική κομεντί (το βασικό θέμα του φιλμ είναι ο αυθεντικός έρωτας), τα πάντα δουλεύουν ρολόι. Αν και σε επίπεδο πλοκής τα πάντα δείχνουν γνωστά και τετριμμένα, η δαιμονισμένη σκηνοθεσία του Ράιτ κάνει τη διαφορά. Ο αμερικανός σκηνοθέτης ακολουθεί τη σπιντάτη γραφή του… σάουντρακ (ίσως η πρώτη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου όπου η αφήγηση της στηρίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στη μουσική της επένδυση) και προσφέρει ένα χορταστικό θέαμα που δεν έχει προηγούμενο. Το μουσικοφιλικό εύρημα της αδυναμίας του νεαρού ήρωα να αποχωριστεί τα ακουστικά του (ένα είδος αυτισμού αλλά και μια ιδέα αποστασιοποίησης από τη βία της ζωής) είναι η μόνη ουσιαστικά σεναριακή πρωτοτυπία του φιλμ. Τα πάντα κινούνται γύρω από αυτή τη συνθήκη που προσφέρει στο θεατή την ευκαιρία να απολαύσει ένα από τα πιο δυνατά σάουντρακ των τελευταίων ετών (Damned, Foundations, Commodores, T.Rex, Simon & Garfunkel, Queen με το «Brighton rock» να είναι το αγαπημένο κομμάτι του ήρωα) και μαζί μια διασκεδαστική ταινία που είναι ο ορισμός της καθαρόαιμης ψυχαγωγίας, δια χειρός ενός δημιουργού που απεχθάνεται στη σοβαροφάνεια όσο τίποτε άλλο.