Ανδρέας Κωνσταντίνου & Τζένη Θεωνά: Ο θάνατος τους πάει πολύ

Ανδρέας Κωνσταντίνου

» Δεν ξέρω αν κρατάω κάτι από κάθε ρόλο που κάνω στο σινεμά, εκτός από τη διαδικασία των γυρισμάτων. Για μένα μπορεί κάθε ταινία, πέρα από μια δουλειά, να είναι (πρέπει να είναι) κι ένα πολύ όμορφο παιχνίδι. «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» ήταν ακριβώς έτσι. Μια μοναδική εμπειρία που μου είναι πολύ έντονη ακόμη και τώρα. Μπορεί η ταινία να αφηγείται μια σκληρή ιστορία, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι στη διάρκεια των γυρισμάτων πέρασα υπέροχα. Οι σκηνές κάποιες φορές ήταν αρκετά δύσκολες, αλλά αντιμετώπισα τη διαδικασία σαν ένα παιχνίδι, πότε σκληρό και βίαιο και πότε ενδιαφέρον και μαλακό. Ακόμη και το ψεύτικο αίμα ήταν νόστιμο. Φυσικά η αίσθηση είχε να κάνει με το πόσο δεθήκαμε όλοι, παρά τις δυσκολίες, το χαμηλό μπάτζετ και τον πιεσμένο χρόνο. Με πόση θέρμη το κάναμε. Όσο για το δικό μου ρόλο, μπορεί να μοιάζει δύσκολο να ενσαρκώσεις έναν άνθρωπο που είναι απόλυτα κακός, αλλά μπήκα με πολλή ελαφρότητα στην ιστορία, μια που το φιλμ κινείται σε ένα πλαίσιο σχεδόν φανταστικό. Υποτίθεται ότι γυρνούσαμε ένα παραμύθι που δεν είχε σχέση με κάτι πραγματικό ή ρεαλιστικό. Και τα πλαίσια του παραμυθιού σού δίνουν  μια μεγάλη ελευθερία. Σ’ αυτή τη φαντασιακή κατάσταση η μόνη εντολή που έδωσα στο μυαλό μου ήταν να προσεγγίσω το απόλυτο κακό, ένα ον που δεν έχει ηθικούς φραγμούς, τύψεις, αναστολές. Ένα πλάσμα που δεν έχει ανθρώπινες ρωγμές, αδυναμίες ή πάθη, μετάνοιες. Κάτι που με οδήγησε σε μια διαδρομή που με συνεπήρε δίχως να με βάλει σε μια διαδικασία ψυχογραφήματος ενός χαρακτήρα, πολύ απλά γιατί δεν τον είδα ποτέ σαν έναν «αληθινό» χαρακτήρα.

 Τζένη Θεωνά

» Ακόμη κι αν έχουν περάσει μήνες από τα γυρίσματα του φιλμ, θυμάμαι ακόμη τα πάντα, πολύ έντονα. Ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που… έκανα φόνο, έστω και ψεύτικο. Με κάποιον τρόπο αυτό ήταν ένα ορόσημο για μένα, μια που μου έδωσε την ευκαιρία να μπω ερμηνευτικά σε σκοτάδια που δεν έχω συχνά την ευκαιρία να εξερευνήσω. Υπήρχαν σκηνές (όπως αυτή που κάνουμε μια σατανιστική τελετή) που δεν είχαμε προσχεδιάσει και δεν ξέραμε καθόλου το πώς θα αλληλεπιδράσουμε, τι θα προκύψει στα γυρίσματα. Δοκιμάσαμε, ψάξαμε, πειραματιστήκαμε και ασχέτως με το τι προκύπτει, μια τέτοια διαδικασία είναι πολύτιμη. Ο κάθε ρόλος στο φιλμ είχε να αναμετρηθεί με πολλές δυσκολίες, η δική μου ήταν να βρω από την αρχή κάτι σταθερό που να με κρατά, μια που στην καρδιά του ο χαρακτήρας μου κρύβει κάτι πολύ μαύρο. Η ταινία ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού, αλλά για μένα ήταν σημαντικό να βρω ένα ρεαλιστικό υπόβαθρο. Στάθηκα στην εφηβική ηλικία της ηρωίδας, στο γεγονός ότι ζει σε ένα προάστιο που δεν προσφέρει διεξόδους και φυσικά στον έντονο μαγνητισμό που της ασκεί ο άνθρωπος που ερωτεύεται. Κάπως έτσι προσπάθησα να βρω και μια τρυφερή πλευρά στο χαρακτήρα μου. Κάτι που θέλω να πιστεύω ότι επιβιώνει τελικά μέσα στο σκοτάδι...

Η ταινία του Παναγιώτη Κράβα «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» βγαίνει σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες