Duality: Ο κινητήριος μοχλός της παράστασης Μύριαμ Πεκμεστζή μιλάει στην ATHENS VOICE
Η χορευτική ομάδα ArtiusDanceTheatreπαρουσιάζει μία χορευτική παράσταση με φιλοσοφικό βάθος. Η AthensVoiceμίλησε με τη Μύριαμ Πεκμεστζή, κινητήριο μοχλό αυτής της έμπνευσης, και με μια σειρά από χορευτές, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσει τι κρύβεται πίσω από τις κινήσεις του «Duality».
Duality: Η κινητήριος μοχλός της χορευτικής παράστασης μιλά στην ATHENS VOICE
Η ομάδα Artius Dance Theatre έχει μακρά διαδρομή στη Ρόδο, αλλά για πρώτη φορά δοκιμάζει τις δυνάμεις της σε μια νέα μεγαλύτερη σκηνή, αυτή της Αθήνας. Το «άλμα» έχει τίτλο «Duality» – πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό ανάπτυγμα στην έννοια της διττότητας, πέρα από το καλό και το κακό και τη στείρα ηθική που τα προσδιορίζει. Μιλώντας με τους συντελεστές της παράστασης, σε εντυπωσιάζει η εμβάθυνση των σκέψεών τους, το ευρύ αυτό σύμπαν στο οποίο έχουν καταβυθιστεί προκειμένου να αποτυπώσουν χορευτικά την έννοια της διττότητας.
Κινητήριος μοχλός και ψυχή της παράστασης είναι η χορογράφος Μύριαμ Πεκμεστζή.
Η Μύριαμ Πεκμεστζή
Η πρώτη ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το πού και πώς άντλησε την έμπνευση για το «Duality»;
Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι χωρισμένος σε φατρίες. Για μένα ήταν αναγκαίο να καταπιαστώ με αυτό το θέμα και κοινωνικά. Άλλος λόγος ήταν μια διάλεξη του Νανόπουλου που μιλούσε για την ενέργεια στο σύμπαν. Οι αντιθέσεις της, το συν και το πλην, το ότι το αποτέλεσμα της ενέργειας του σύμπαντος είναι μηδενικό – όσο πλην δημιουργηθεί από τη μία πλευρά, άλλο τόσο συν θα δημιουργηθεί από την άλλη. Σε μία περίοδο της ζωής μου που περνούσα πολύ συχνά από αυτή την τραμπάλα των συναισθημάτων, μου γεννήθηκε η διάθεση να δημιουργήσω ένα έργο πάνω σε αυτό.
Ήθελα να κάνω έρευνα για το πώς μπορώ να το αποδώσω, οπότε καταπιάστηκα λίγο με τα αντίθετα, ξεκινώντας από τον Πυθαγόρα, που οριοθέτησε ζεύγη αντιθέτων: υγρό, ξηρό, τετράγωνο, παραλληλόγραμμο, κανονικό, ακανόνιστό… όλες αυτές οι αντιθέσεις. Οπότε είδα πώς μπορώ αυτές να τις δείξω κινητικά. Μετά, κάνοντας έρευνα στο κοινωνικό κομμάτι, αλλά και καθαρά στη φυσική (ενεργειακά, αλλά και πειραματικά στη ζωή μου, εμπειρικά) είδα ότι... αυτό που λέγανε και οι παλιοί, «θα σου βγει ξινό», γιατί το ένα άκρο σε πάει στ' αντίθετο άκρο. Μπορεί ο άνθρωπος να περάσει αλώβητος από αυτές τις συμπληγάδες; Να βγεις αλώβητος από αυτό το ανεβοκατέβασμα: μια στον Θεό και μια στον βυθό. Είναι πολύ σκληρό ένας άνθρωπος όταν ανεβαίνει κάποια στιγμή να κατρακυλάει βαθιά και να μην μπορεί να ξεπροβάλλει.
Αυτό πώς αποτυπώνεται ως χορογραφία;
Αυτό που θέλω να περάσει ως μήνυμα είναι πως έχεις τη δυνατότητα, περνώντας από αυτές τις ακραίες θέσεις, να δεις τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις, ποιο είναι αυτό το ενδιάμεσο στοιχείο σε αυτές τις αξιωματικά αντίθετες ενέργειες, ποια είναι αυτή η ενέργεια που μπορεί να εισβάλει ώστε να προκαλέσει τη λιγότερη ανισορροπία από το ένα στο άλλο. Υπάρχει το νετρόνιο, αυτό το ουδέτερα φορτισμένο σωματίδιο και όπως αλλιώς αυτό μπορεί να μεταφραστεί είτε στην κίνηση είτε στις σχέσεις. Το πόσο ουδέτερα φορτισμένος θα μείνεις σε μια κατάσταση που ακόμα και όταν είσαι ψηλά ή όταν έχεις πέσει και δεν βλέπεις φως, να το διαχειριστείς με τέτοιον τρόπο που θα μείνεις ουδέτερα φορτισμένος, ξέροντας ότι έτσι κι αλλιώς αξιωματικά... τροχός είναι και γυρίζει. Και αυτό θα αλλάξει. Στην παράσταση αυτό το δείχνουμε.
Βλέπουμε στιγμές που δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς να υπάρξει μάχη – ένα κομμάτι είναι αφιερωμένο στη μάχη και ένα άλλο στην αγκαλιά. Για να μπορέσεις να ισορροπήσεις το κέντρο θέλει και βοήθεια και στήριγμα, δηλαδή για κάποιον που πέφτει στα τάρταρα το μόνο που του μένει είναι το ανθρώπινο δυναμικό που έχει γύρω του, οι άνθρωποι που θα τον στηρίξουν. Και αυτός όμως που ανεβαίνει ψηλά, πρέπει εκεί να έχει τους ανθρώπους του, που να τον γειώσουν και να του πουν ότι σύντομα θα έρθει κάτι διαφορετικό. Είναι ένα παιχνίδι ισορροπίας αυτά που μας συμβαίνουν. Ξεκινάει με τη μονάδα, γιατί όλα από εκεί ξεκινούν, και καταλήγει στη μονάδα. Νομίζω ότι είναι βαθιά ανθρωποκεντρικό, υπάρχει στη σκηνή μια νοητή τραμπάλα, ένα σκηνικό το οποίο λειτουργεί σαν τραμπάλα που δεν έχει βάση – βάση της είναι οι χορευτές, τα σώματα και τα χέρια τους.
Πάμε λίγο στους χορευτές και στην ομάδα... ποιοι είστε;
Είναι η ομάδα Artius Dance Theatre, που ιδρύθηκε το 2010 και ξεκίνησε από τη Ρόδο. Πέντε νέα κορίτσια, τότε, αποφασίσαμε να την στήσουμε γιατί είχαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε, να μην είμαστε μόνο δασκάλες χορού. Κάθε χρόνο είχαμε παραγωγή έργων, με μένα στο τιμόνι, να δημιουργώ διάφορα θέματα... κοινωνικά, ανθρωποκεντρικά.
Η σύνθεση της τωρινής ομάδας είναι καινούργια;
Φέτος αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα και να συνεργαστώ με «νέο υλικό». Είχα τη χαρά να συναντήσω πολύ καλούς χορευτές. Συνεργάζομαι με τον Νίκο Γρηγοριάδη, τον Διονύση Νικολόπουλο, τον Κωνσταντίνο Αργυρίου, τη Φωτεινή Μουχτούρη, τη Φαίη Κοντζαμπασούλη, την Αναστασία Μήλου και τη Νεφέλη Καφενταράκη. Εξαιρετικοί χορευτές, με πολλή διάθεση για δουλειά. Ολοκληρώσαμε αυτό το έργο σε περίπου 2,5 μήνες, κάνοντας αρκετή κινητική έρευνα. Κατ' αρχάς, τι είναι αυτό που προκαλεί στον άνθρωπο αυτή την ανύψωση και τη βύθιση, αυτό που λέμε μια στο Θεό και μία στο βυθό, που είναι καθαρά το θυμικό του ανθρώπου και ξεκινάει από το κέντρο του. Η ταλάντωση του σώματος που ξεκινά από το κέντρο και που όσο περισσότερο ταλαντώνεται, τόσο περισσότερο δημιουργεί ανισορροπία και όλο αυτό μπορεί να τον πάρει στη οργή. Πώς αυτό θα ηρεμήσει ώστε η οργή να γίνει γιορτή και να φτάσει στο αγκάλιασμα. Είμαστε οργισμένη κοινωνία αναζητούμε τη συμφιλίωση.
Αυτό το προσωπικό άλμα που επιχειρείς από τη Ρόδο στην Αθήνα πώς προέκυψε;
Ήταν απόλυτη εσωτερική αναγκαιότητα να δουλέψω με καινούργιο υλικό και να κάνω έρευνα σε όλα αυτά τα οποία σκεφτόμουν και είμαι χαρούμενη και για τα παιδιά με τα οποία συνεργάζομαι και για το αποτέλεσμα της όλης δουλειάς μας. Αυτό που θέλουμε είναι να περάσει αυτό το μήνυμα: αγκαλιάστε τη διαφορετικότητα, είτε είστε στον βυθό είτε στον ουρανό, στηριχτείτε και σεβαστείτε στους ανθρώπους σας γιατί αυτό είναι το στήριγμά σας. Ας αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο να φτιάξουμε μια τεράστια αλυσίδα.
Θα ήθελα και δύο λόγια για σένα...
Γεννήθηκα στη Ρόδο και ξεκίνησα τα πρώτα μου χορευτικά βήματα στη σχολή της Έλλης Παρασκευά. Αργότερα, επειδή αναζητούσα τον σύγχρονο χορό, ακολούθησα τη σχολή της κυρίας Μαίρης Μάρκου Βελιδάκη που με έκανε να παθιαστώ με τον χορό και έτσι να αφήσω τη Νομική. Σπουδάσω χορό στην Αθήνα αποφοιτώντας από την Κρατική σχολή το 2000.
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Αργυρίου. Το «Duality» είναι μια παράσταση για την έννοια της διττότητας. Το βασικότερο στοιχείο σε αυτόν τον άξονα είναι η ιδέα της ρευστότητας, το πώς η διττότητα δεν είναι απλά τα δύο άκρα, αλλά η δυνατότητα του ενός να εμπεριέχει τα δύο. Και να μπορείς να μεταμορφώνεσαι από το ένα στο άλλο ή κάποιες φορές να έχεις και τα δύο ταυτόχρονα. Αυτό το εκφράζουμε μέσω των δυνατοτήτων του σώματος – άλλοτε είναι μικρό, άλλοτε τεράστιο, απότομο, πολύ μαλακό. Μας απασχολέι το πώς αυτά, και όλοι οι συνδυασμοί τους, μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα. Οπότε από εκεί που ανακαλύπτουμε σιγά σιγά όλο και περισσότερα δίπολα, βρίσκουμε πώς τα δίπολα μπορούν να συνδυαστούν. Δεν είμαι πολλά χρόνια χορευτής, μόλις εφτά. Είμαι πρώτα αρχιτέκτονας, μετά χορευτής. Και χορογράφος όσο γίνεται.
Ο Κωνσταντίνος Αργυρίου
Ονομάζομαι Νεφέλη Καφενταράκη. Είμαι 23 χρονών και έχω τελειώσει την κρατική σχολή. Είναι η αρχή μου ως επαγγελματίας, αλλά ασχολούμαι με διάφορα project και έτσι προέκυψε και η συνεργασία αυτή. Το έργο μας βασίζεται στη διττότητα, του χρόνου, των ανθρωπινών σχέσεων, σε όλα τα πράγματα. Σίγουρα μπορεί να εκφραστεί μέσω της κίνησης όσον αφορά την ποιότητα. Χρονικά υπάρχει το fast forward, οι γρήγορες κινήσεις, οι οποίες μπορούν να έχουν και πιο έντονες δυναμικές και οι πιο αργές κινήσεις, οι οποίες μπορεί είναι πιο smooth, πιο απαλές και χαλαρωτικές. Προσωπικά παίρνω κυρίως έμπνευση από τον ουρανό και τη γη, που είναι τα δύο άκρα. Οπότε αυτά είναι κυρίως τα στοιχεία που παίζω, λίγο πιο με τη γείωση και με την απογείωση.
Η Νεφέλη Καφενταράκη
Ονομάζομαι Διονύσης Νικολόπουλος. Είμαι απόφοιτος από την κρατική σχολή χορού και έχω τη χαρά να χορεύω και με 3 συμφοιτήτριές μου σε αυτό το συγκεκριμένο έργο. Το «Duality» για μένα λειτουργεί σαν ένα καρδιογράφημα. Είναι σαν τη ζωή όλων μας, με τα πάνω και τα κάτω, με τις έντονα ωραίες και τις έντονα λυπητερές στιγμές. Ο άνθρωπος δεν φτάνει ποτέ στην πλήρη ευτυχία, αλλά ούτε στην πλήρη δυστυχία και αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι που μπαίνει το δίπολο, δεν φτάνουμε στα άκρα συναισθηματικά. Χορευτικά εκφράζεται με διάφορες αντιθέσεις, από διάφορες ισορροπίες που δημιουργούνται στο κομμάτι, όπως χρησιμοποιώντας το σκηνικό.
Ο Διονύσης Νικολόπουλος
Ονομάζομαι Νίκος Γρηγοριάδης. Είμαι 25 ετών και έχω αποφοιτήσει από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης το 2020. Εργάζομαι ως χορευτής τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η παράσταση σηματοδοτεί μια έναρξη δυνατοτήτων με βάση τη φυσική επιστήμη σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο. Πραγματεύεται πώς αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν, να παραλλαχτούν και να υπάρχει σε σχετισμός του ενός με του άλλου και σε σχέση με 7 σώματα τα οποία υπάρχουν επί σκηνής. Το κομμάτι της αρχής ειδικότερα, το οποίο είναι κάτι πολύ περιγραφικό όσον αφορά τη γέννηση σωμάτων μέσω του ενός, των δύο και εν τέλει των εφτά, το οποίο καταλήγει στη μονάδα πάλι… Θεωρώ ότι υπάρχει μια ολοκλήρωση της σκέψης και της δραματουργίας σε σχέση με το θέμα της διττότητας στο έργο.
«C la vie» από τον Serge Aimé Coulibaly, «À la Carte» από τον Γιάννη Μανταφούνη, «4 + ΕΝΑ» της Κυριακής Νασιούλα και άλλες περφόρμανς αυτή την εβδομάδα
Το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης και οι χορογράφοι Botis Seva, Josef Nadj, Imre & Marne van Opstal, Lali Ayguade και Χάρης Γκέκας έρχονται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα
17°
