Είδαμε την παράσταση «Pasionaria / Το λουλούδι του πάθους» του Μάρκος Μοράου στην Πειραιώς 260
«Something is wrong». Στο υπέροχο, ύπωχρο και άχρονο σκηνικό μια σκάλα με φαρδιά κουπαστή. Καναπέδες με λούκια από δέρμα σαν σε αναμονή ιατρείου. Είναι τράπεζα, είναι μαιευτήριο. Είναι το σύμπαν που εμπνεύστηκε για το πρόσφατο έργο του Μάρκος Μοράου με την ομάδα του La Veronal «Pasionaria / Το λουλούδι του πάθους» ο Max Glaenzel. Σε αυτό το δυστοποπικό περιβάλλον οι οχτώ λαμπροί χορευτές αλληλεπιδρούν σπασμωδικά, χάνονται και βρίσκονται. Μήπως είναι διαστημόπλοιο; Είναι ένας πλανήτης. Από το παράθυρο πάνω από τη σκάλα έρχεται και φεύγει το γεμάτο φεγγάρι και μεγάλα νέφη μέχρι να καταλήξει στον κόκκινο πλανήτη.
Έφτασα στην Πειραιώς 260 μ’ ένα καρδιοχτύπι σαν να είναι Μάιος, σαν να έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο φεστιβαλικό καλοκαίρι. Η πλατεία είναι γεμάτη. Έφτασα στην Πειραιώς μη γνωρίζοντας τον χορογράφο ή τη δουλειά του. «Πολυβραβευμένος χορογράφος», μου εξηγεί η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου. Είχε δει την παράσταση σε βίντεο όμως το θέαμα που παρακολουθήσαμε ήταν «σκάλες ανώτερο», μας είπε αποχαιρετώντας μας. Σπαρακτική χαρά κι ανάγκη για απόδραση. Οι χορευτές κινούνται σαν ρομπότ, χωρίς συναίσθημα, στυλιζαρισμένοι κι απεγνωσμένοι. Τα εξαιρετικά κοστούμια της Silvia Delagneau, baby blue και στο χρώμα της άμμου συνεπικουρούν στην αντίφαση. Απόγνωση σ΄ ένα περιβάλλον απόκοσμης ηρεμίας, ένας χορευτής που γυαλίζει το πάτωμα. Το δράμα της τηλεφωνικής έκκλησης, ο σωστός κωδικός για να ανοίξει η πόρτα. Ξαφνικά, ένα μωρό τα αλλάζει όλα. Στον πλανήτη Pasionaria η προηγμένη τεχνολογία και η εξέλιξη βρίσκει τους ανθρώπους χωρίς συναίσθημα. Μπορούμε όμως να ζήσουμε χωρίς αγάπη, χωρίς πόνο;
Οι οχτώ χορευτές μιλούν τη διεθνή γλώσσα του χορού, του σύγχρονου χορού που δεν θέλει μετάφραση. Τα βήματά τους πατάνε γερά στη μουσική που σχεδίασε ο Juan Cristóbal Saavedra. Ενήλικες που μοιάζουν με παιδιά με τα βαφτιστικά τους ρούχα, ανυπεράσπιστοι στον κόσμο των ατομιστών και των δειλών.
Η παράσταση ολοκληρώνεται με πανηγυρικό μπιζάρισμα και τράνταγμα των ποδιών στις εξέδρες της σκηνής Η του Πειραιώς 260. Είμαστε ενθουσιασμένοι. Λίγο αργότερα, στο story που ανέβασα από την παράσταση, ο σκηνοθέτης- χορογράφος με ευχαριστεί. Ανταποδίδω και του ζητάω να μου στείλει δυο λέξεις. Ορίστε τι μου έστειλε:
«Είμαι ενθουσιασμένος με την υποδοχή της παράστασης στην Αθήνα. Είναι η πρώτη μας φορά εδώ αν και προσπαθούμε να έρθουμε τα τελευταία δυο χρόνια. Όμως ο Covid είχε άλλα σχέδια. Μια υπέροχη στιγμή για την ομάδα μας, με την οποία ταξιδεύουμε πολύ πια σε όλον τον κόσμο».
13°
