Ο Σπύρος Κουβαράς, το «Ρίζωμα» και ο αρχαιολογικός χώρος Δελφών

Το δοκίμιο του Γάλλου φιλοσόφου, ακαδημαϊκού και συγγραφέα Ζιλ Ντελέζ με τίτλο «Νομαδική σκέψη», υπήρξε η πηγή από την οποία ο χορογράφος/χορευτής και ιδρυτής της ομάδας σύγχρονου χορού Synthesis 748 Σπύρος Κουβαράς άντλησε υλικό για τη δημιουργία του νέου του έργου «Ρίζωμα [Ρέκβιεμ για τον μη-τόπο]».

Η καινούργια δουλειά, που παρουσιάζεται στον Αρχαιολογικό Χώρο των Δελφών στις 4 και 5 Αυγούστου 2021 στο πλαίσιο του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του ΥΠΠΟΑ, βασίζεται στη θεωρία του Ντελέζ περί αποεδαφικοποίησης (deterritorialization), με αναφορές στον απελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων. Σε ένα μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον, ο χορογράφος του οποίου τα έργα έχουν παρουσιαστεί σε φεστιβάλ, μουσεία, γκαλερί και θέατρα σε πολλές πόλεις στον κόσμο, προσεγγίζει το σώμα ως νομάδα που περιπλανιέται ανάμεσα σε ιδέες.

Εκτός όμως από την ενδιαφέρουσα θεματική, το έργο πλαισιώνει πρωτότυπη ηλεκτροακουστική μουσική σύνθεση την οποία υπογράφει ο Γιώργος Κουβαράς, καθώς και εικαστική παρέμβαση που δημιουργεί διάνοιξη του αρχαιολογικού χώρου που χαρίζει στον θεατή μια εσωτερική ροή της αίσθησης του χρόνου.

Λίγο πριν την πρεμιέρα, ο Σπύρος Κουβαράς μιλά στην ATHENS VOICE για την έμπνευση πίσω από το έργο, τη διαδικασία δημιουργίας και τη χορευτική σκηνή στην Ελλάδα.

Για τη δημιουργία του νέου σας έργου «Ρίζωμα [Ρέκβιεμ για τον μη-τόπο] αντλήσατε υλικό από το δοκίμιο Νομαδική Σκέψη του Ζιλ Ντελέζ. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο του Γάλλου φιλοσόφου, τι σημαίνει για εσάς σε προσωπικό επίπεδο αλλά και την τέχνη σας;
Είναι ένα δοκίμιο το οποίο ξαναδιάβασα για δεύτερη φορά την περίοδο του δεύτερου lockdown και κατά κάποιο τρόπο με έχει σημαδέψει. Το διάβαζα χωρίς να έχω εξαρχής σκεφτεί ότι θα αντλήσω υλικό από αυτό για να κάνω ένα έργο. Είναι ένα έργο που μιλά για μια συνειδητή πράξη ελευθερίας και αντίστασης, για την έννοια του νομαδικού υποκειμένου, τη μετακίνηση, την ελεύθερη περιπλάνηση.

Όταν μου ήρθε η ανάθεση για το έργο στους Δελφούς, επεξεργαζόμουν και δούλευα πάνω σε προβληματικές γύρω από έννοιες όπως η μετακίνηση των πληθυσμών, του μεταναστευτικού. Πήρα λοιπόν κάποια στοιχεία από το δοκίμιο, το οποίο βέβαια έχει μια άλλη προσέγγιση και αυτό ακριβώς είναι που με ενδιέφερε. Μιλάει για την αποεδαφικοποίηση ως αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης. Εμένα με ενδιέφερε να δω τι συμβαίνει και στην έννοια αυτή όταν αφορά μεγάλο μέρος πληθυσμών ως αποτέλεσμα επιβολής και όχι ως αποτέλεσμα επιλογής. Σε κάθε περίπτωση τόσο ο Ντελέζ όσο κι εγώ, με τον δικό μου τρόπο, μιλάμε για την έννοια της αποεδαφικοποίησης, δηλαδή για τον εξοβελισμό, για το ξερίζωμα από έναν τόπο, από μια γη. Αυτή τη διττότητα, που θεωρώ ότι ενυπάρχει στην έννοια της αποεδαφικοποίησης είτε ως ελεύθερη βούληση ή ως αποτέλεσμα βίαιης επιλογής στα άτομα, με ενδιέφερε να την προσεγγίσω μέσα από το έργο στους Δελφούς. Επιπλέον, επειδή ο αρχαιολογικός χώρος έχει μεγάλη ιστορία με έντονες μνήμες, αυτό με ενέπνευσε και θεώρησα ότι ταιριάζει πάρα πολύ αισθητικά και εικαστικά το να παίξω με τις έννοιες της γης, της κατοίκησης και της περιπλάνησης σε ένα χώρο που βρίσκεται σε φυσικό περιβάλλον και που κουβαλάει και μια έντονη κατά κάποιο τρόπο ρίζα και ιστορία.   

Πώς «μεταφράζεται» η θεωρία του Ντελέζ περί αποεδαφικοποίησης στη χορογραφία, στα σώματα των χορευτών; Ποια είναι η προσέγγισή σας σε αυτή τη θεματική; 
Το έργο αυτό, όπως και πολλές άλλες δουλειές μου, διακρίνεται ουσιαστικά από μια πολυσημαντότητα. Δεν αφηγείται μια ιστορία ή εξιστορεί μια γραμμική αφήγηση, με αρχή, μέση και τέλος. Υπάρχουν πολυσήμαντες αναφορές και ο τρόπος που αποτυπώνονται στα σώματα είναι είτε αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής και βούλησης. δηλαδή στη βάση μιας αναζήτησης προσωπικής ελευθερίας, είτε και εξοβελισμός ή αποκοπή από τη ρίζα την οποία αναζητά το υποκείμενο στο έργο συνέχεια και σε όλη τη διάρκεια. Οπότε υπάρχει μια διττότητα και στον τρόπο που αποτυπώνεται στα σώματα. Γιατί το έργο γενικά διακρίνεται από μια ετεροχρονική διάσταση, δηλαδή και οι πολυσήμαντες διαφορές συνίστανται στο ότι ενυπάρχουν μέσα του στοιχεία πρωτογονισμού, μνήμης αλλά και φαντασιακού παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος. Ο τρόπος που δουλεύαμε και στα σώματα, συνίσταται σε μια πολυσήμαντη αναφορά, ενίοτε ως ελεύθερο ή εξαναγκασμένο υποκείμενο.  

Πόσο χρονικό διάστημα διήρκησε η έρευνα, ο πειραματισμός και η σταδιακή διαμόρφωση του έργου και ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά τη δημιουργία;
Συνήθως πάντα αφιερώνω κάποιους μήνες όταν αρχίζω και επεξεργάζομαι κάποιο υλικό ή μια ιδέα, που ίσως δεν είναι καν ιδέα στην αρχή. Μια μουσική σύνθεση ας πούμε από τον συνθέτη, αδερφό και συνεργάτη μου Γιώργο Κουβαρά ή ένα εικαστικό υλικό. Ξεκίνησα λοιπόν να σχηματοποιώ την ιδέα τουλάχιστον δύο μήνες πριν μπω σε στούντιο με τους χορευτές και όταν άρχισε να μορφοποιείται ένα υλικό και ήρθε η επιλογή του χώρου των Δελφών και η συμμετοχή στο πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός». Μετά μπήκαμε στο στούντιο, η διαδικασία διήρκησε κάτι παραπάνω από δύο μήνες, σε πολύ εντατικό βέβαια ρυθμό. Άλλες φορές απαιτούνται συνήθως 3-4 μήνες για μια άλλη παραγωγή ή κάποιο άλλο έργο. Απλά τώρα τα χρονικά περιθώριά ήταν πολύ πιο περιορισμένα και το έργο έπρεπε να παρουσιαστεί στις αρχές Αυγούστου. Δουλέψαμε λοιπόν για διάστημα δυόμισι μηνών πολύ πιο εντατικά και σε μεγαλύτερη πύκνωση. 

Δύο ήταν οι μεγάλες προκλήσεις. Η πρώτη, που τη συναντάω πάντα και νομίζω και όλοι όσοι έχουν κάνει site specific έργα είτε σε αρχαιολογικούς χώρους, σε μνημεία ή σε κάποιους χώρους in situ, είναι πώς θα προσαρμοστεί το πολύ μεγάλο μέρος της δουλειάς από τον χώρο του στούντιο στον χώρο παρουσίασης. Καλώς ή κακώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε πολλές πρόβες στους Δελφούς που είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ιστορικούς χώρους, επισκέψιμος για το κοινό και με πολλούς τουρίστες. Οι συνθήκες επίσης δεν ήταν ευνοϊκές. Ωστόσο κάναμε κάποιες πρόβες εκεί αλλά η προσαρμογή ήταν δύσκολη, ήταν ένα στοίχημα που πιστεύω ότι κερδίσαμε με πολύ κόπο και πολλές ώρες δουλειάς. Σίγουρα όμως είναι πολύ διαφορετικά να φεύγεις από τη βολή ενός πατώματος και να δουλεύεις στο χαλίκι και στην πέτρα.

Η άλλη πρόκληση ήταν ότι ο χώρος, εκτός από την πολύ δυνατή ενέργεια που εκπέμπει αλλά και την εξαιρετική ομορφιά των αρχαιολογικών ευρημάτων, περιέχει και πάρα πολλή πληροφορία. Είναι δηλαδή ένας χώρος όπου υπάρχουν αρχαίες πέτρες, βράχοι, κίονες, γρανιτένιοι βωμοί, δέντρα, χώρος όπου όταν μπαίνεις σου κόβεται η ανάσα. Δεν σας κρύβω ότι στην αρχή η σκέψη μου ήταν «τι παράσταση μπορώ να κάνω εδώ χωρίς να με καταπιεί ο χώρος;». Δεν είναι εύκολο. Ο τρόπος που δουλεύω τον φωτισμό στις παραστάσεις μου κάπως οριοθετεί τα πράγματα αλλά ήταν μια πρόκληση κι αυτό. Δηλαδή το πώς θα στηθεί ένας ενδιάμεσος τόπος ή μη-τόπος, όπως μου αρέσει να λέω, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο και πώς αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ του σύγχρονου και του κλασικού θα δημιουργήσει μια ευρύτερη χωρική δόνηση, που ήταν και το ζητούμενο.

Αυτή θα έλεγα ότι ήταν η πρόκληση: η προσαρμογή του μεγάλου μέρους της δουλειάς στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών.

Τη μουσική σύνθεση υπογράφει ο κύριος Γιώργος Κουβαράς. Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση, τι είναι εκείνο που προσθέτει στο έργο; Γιατί το ύφος της είναι πολύ ιδιαίτερο…
Ναι, είναι πολύ ιδιαίτερο το ύφος της μουσικής. Η σύνθεση είναι κατά βάση ηλεκτροακουστική. Υπάρχουν και ηλεκτρονικά και φυσικά όργανα, υπάρχει φωνή, ένα ηχογραφημένο κείμενο και θα έλεγα ότι η μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο, ενορχηστρωτής του χώρου συνολικά. Μεταφορικά μιλώντας, και λίγο ο κελευστής μιας χρησμοδοσίας για το παρόν και το μέλλον. Είναι αυτός που δίνει τον ρυθμό, το κέλευσμα στα σώματα σε αυτή τη διαρκή περιπλάνηση στα 50 λεπτά που βρίσκονται στο άτυπο stage που έχουμε στήσει: να ζητήσουν, να βρουν, να αντισταθούν, να απελευθερωθούν, να προσπαθήσουν να ριζώσουν και τελικά να συνεχίσουν ίσως την αναζήτηση για μια χαμένη ουτοπία, για ένα χαμένο τόπο. Η μουσική είναι ο κελευστής του έργου, σε κάθε περίπτωση.  

Θα λέγατε ότι ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών αλλά και η μουσική λειτουργούν ως επιπλέον δραματουργικοί χαρακτήρες στο έργο;
Ναι, 100%. Για να είμαι ειλικρινής, σε ό,τι έχει να κάνει με τον χώρο των Δελφών περισσότερο από την αρχιτεκτονική του ίδιου του χώρου και λιγότερο από την ιστορικότητά του. Δεν είναι εξάλλου στην καλλιτεχνική μου αισθητική να κάνω ένα έργο που θα εξυμνεί το αρχαιολογικό πνεύμα ή θα έχει ευθείες αναφορές πάνω σε ιστορικά γεγονότα συνδεδεμένα με τον χώρο των Δελφών. Αυτό που με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή ήταν η αρχιτεκτονική του χώρου και πάνω σε αυτό στήθηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος του έργου, το οποίο και δραματουργικά (η έννοια του μη-τόπου, ενός αμόλυντου τόπου την οποία πραγματεύομαι) είναι εικαστικά και αισθητικά σε άμεση συνάφεια και αρμονία με τον χώρο. Μάλιστα, μια από τις performer του έργου θα έλεγα ότι λειτουργεί περισσότερο ως σωματική προέκταση του ίδιου του αρχαιολογικού χώρου και λιγότερο ως performer. Ο ρόλος της είναι εντός, εκτός και επί τα αυτά της χορογραφίας. Στέκεται εκεί σαν σύγχρονος κίονας στον χώρο, αγέρωχη και αλληλοσυμπληρώνει το όλο περιβάλλον. Αντίστοιχα και οι φωτισμοί και η μουσική. Όχι μόνο σε αυτή την παραγωγή των Δελφών, θα έλεγα ότι γενικά στις δουλειές μου, με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το να έχουν έναν δραματουργικό ρόλο ή μια οργανική σχέση, τόσο με το κοινό όσο με τους performers και με το όλο σετ του έργου. Ο ρόλος τους είναι πρωταγωνιστικός και όχι «διακοσμητικός». Είναι βαθιά οργανικός και βαθιά δραματουργικός όπως και η χορογραφία και η παρουσία των performers άλλωστε. 

Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στη Γαλλία όπου ιδρύσατε και την ομάδα Synthesis 748, αλλά και στην Ελλάδα, πώς βλέπετε την τέχνη του χορού στη χώρα μας; Υπάρχει εξέλιξη, καινοτομία, νέες τάσεις;
Σε σύγκριση με τα χρόνια που ζούσα στη Γαλλία, σίγουρα υπάρχει πλέον πολύ περισσότερο κοινό αλλά και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον σύγχρονο χορό. Υπάρχει μια άνθηση θα έλεγα τα τελευταία τουλάχιστον πέντε χρόνια, μια πολύ έντονα αναπτυσσόμενη δυναμική που βγαίνει από τη σκηνή του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι έχει να κάνει αφενός με την πολύ μεγαλύτερη εξωστρέφεια που διέπει πια τους Έλληνες χορογράφους. Εκμεταλλευόμαστε όλοι το γεγονός ότι εργαζόμαστε σε μια παγκόσμια γλώσσα που είναι ο χορός, οπότε δυνητικά αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να εργαστείς και εκτός συνόρων. Αυτή η εξωστρέφεια που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σίγουρα έχει συντελέσει στο να αρχίσει να υπάρχει μια πιο έντονη δυναμική στον χορό στην Ελλάδα. Αυτό περνάει και στο κοινό. Το κοινό αναπτύσσεται, διακρίνω κι ένα νέο προφίλ κοινού στις παραστάσεις και όχι μόνο στον χορό. Ένα κοινό που ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο, σε σχέση με το παρελθόν, για παραστάσεις οι οποίες έχουν έντονη σωματικότητα και υπάρχει η ανθρώπινη εγγύτητα και επαφή. Αυτό είναι το λεξιλόγιο του σύγχρονου χορού. Υπάρχει επίσης ένα ενδιαφέρον για παραστάσεις που ανακαλούν το ασυνείδητο ή το φαντασιακό του κοινού και δεν περιορίζονται στην περιγραφή, σε μια γραμμική αφηγηματικότητα. Ο χορός είναι επίσης μια τέχνη που κατεξοχήν μιλάει με την εικόνα. Η κίνηση είναι αυτή που δονεί την εικόνα, θα έλεγα ότι είναι σαν μια εν κινήσει ζωγραφική. Κι επειδή ακριβώς απευθύνεται στο ασυνείδητο του θεατή και ανακαλεί μνήμες, προσωπικά βιώματα και του δίνει το περιθώριο να διεισδύσει ο ίδιος από την προσωπική του ματιά μέσα σε ένα έργο πολύ πιο εύκολα από ότι για παράδειγμα στο θέατρο, νομίζω ότι είναι σημείο των καιρών και μια τάση. Υπάρχει νέος κόσμος – όχι μόνο ηλικιακά – που έχει δείξει ενδιαφέρον για τέτοιου είδους παραστάσεις. Αντίστοιχα και στο θέατρο βλέπουμε πιο σύγχρονες τάσεις. Επίσης η πληροφορία είναι πολύ μεγαλύτερη, διαχέεται πιο γρήγορα και εύκολα το τι συμβαίνει παραστατικά στην Αθήνα ας πούμε. Υπάρχει όρεξη και διάθεση, είναι «ανοιχτός» ο κόσμος να πάει να δει μια δουλειά χωρίς να έχει προκαταβάλει τον εαυτό του σχετικά με το τι θα δει. Και ο χορός στο δίνει αυτό, σου αφήνει αρκετά ανοιχτά τα περιθώρια σε σχέση με αυτό που θα παρακολουθήσεις. Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι είναι σίγουρα πολύ καλύτερα τα πράγματα, ωστόσο λείπουν πάρα πολλά ακόμα και κυρίως μια γενική, κεντρική πολιτιστική πολιτική για να φτάσουμε σε επίπεδο να συγκριθούμε με χώρες που είναι ανόμοια τα μεγέθη κοινωνικά και πολιτικά. Αλλά αναμφισβήτητα έχουν γίνει μεγάλα βήματα.

Μετά την παράσταση στους Δελφούς, τι να περιμένουμε από εσάς;
Στα άμεσα σχέδια είναι η παραγωγή του χειμώνα, καλώς εχόντων των πραγμάτων και covid επιτρέποντος. Γιατί πέσαμε και στα lockdown και με άλλες δουλειές, είχαμε και δύο ματαιώσεις. Τα καταφέραμε εν τέλει πέρυσι, έστω και κάπως κουτσουρεμένα. Υπάρχει και αυτό τώρα: είναι μια νέα πραγματικότητα την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, θέλω να πιστεύω ότι θα τελειώσει σιγά σιγά. Το λέω με την έννοια ότι προσωπικά τον Σεπτέμβριο ξεκινάω πάλι πρόβες για καινούργια παραγωγή για ένα έργο που έχει προγραμματιστεί για τον Δεκέμβριο στο Μπάγκειον. Θέλω να πιστεύω ότι θα πάμε καλά αλλά δεν ξέρω. Είναι η νέα πραγματικότητα την οποία χορευτές, χορογράφοι, συνθέτες, ηθοποιοί κ.α. καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Είναι πολύ σκληρό και οδυνηρό να αρχίζεις να δουλεύεις για κάτι του οποίου το χρονοδιάγραμμα δεν είσαι και τόσο σίγουρος αν θα βγει, να κάνεις πρόβες για κάτι που έχει ένα deadline. Είναι και όλη η ψυχοσωματική προετοιμασία. Το σώμα και πνεύμα του χορευτή φτάνει σε ένα peak τη συγκεκριμένη περίοδο που έχει οριστεί. Οποιαδήποτε μετακύλιση από αυτή την περίοδο, δημιουργεί προβλήματα. Αλλά είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι στις αρχές Δεκεμβρίου θα παρουσιάσω τη νέα μου δουλειά στην Αθήνα. Θα είναι ένα έργο εκ των πραγμάτων πολύ διαφορετικό από αυτό στους Δελφούς. Και λόγω της φύσης, θα πραγματοποιηθεί σε έναν χώρο πάλι in situ και όχι αμιγώς θεατρικό και πρόκειται για μια χορογραφική εγκατάσταση για δέκα σώματα. Θα πούμε εν καιρώ περισσότερα.

Ποιος είναι ο Σπύρος Κουβαράς
Σπούδασε Graphic Arts, Εφαρμοσμένες Τέχνες και Ιστορία της Τέχνης στο Κολλέγιο ΑΚΤΟ, σύγχρονο χορό και χορογραφία/performance στο studio Ménagerie de Verre και στο CND-Εθνικό Κέντρο Χορού της Γαλλίας στο Παρίσι, όπου και έζησε για δώδεκα χρόνια (2004-2016), ιδρύοντας το 2008 την Ομάδα Synthesis 748 Dance Co. Έχει επιχορηγηθεί για τα έργα του του απο το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού και Γαλλικό Εθνικό Κέντρο Χορού απο το 2010-2016, απο το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου το 2016, το 2018 και το 2020, καθώς και απο το ΥΠΠΟΑ το 2017, το 2019, το 2020 και πρόσφατα για την διετία 2021-2023. Συνεργάστηκε με το art@CMS, πρόγραμμα του πειράματος CERN στα γαλλοελβετικά σύνορα, στα πλαίσια έρευνας του, για την σχέση σύγχρονου χορού και φυσικών επιστημών και υποστηρίζεται ευρύτερα για τα χορογραφικά του projects απο το ευρωπαϊκό πρόγραμμα, Pepiniérès Européennes de Création. Το 2018 ήταν προσκεκλημένος καλλιτέχνης της Valletta 2018-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, όπου του ανατέθηκε να χορογραφήσει την performance, «Kazin Barokk», της Έλλης Παπακωνσταντίνου και του ODC Ensemble, ένα site specific project με την συμμετοχή διεθνών performers απο 4 χώρες. Τον Μάρτιο του 2019, το έργο του «OPUS I # temporality», παρουσιάστηκε στο CICA Museum στην Νότια Κορέα και έκτοτε το οπτικοακουστικό υλικό της χορογραφικής του performance εκτίθεται ως έργο της μόνιμης συλλογής του Μουσείου. Εντός του 2021, θα παρουσιάσει το, υπό δημιουργία, χορογραφικό project, (5)4’33’’: a continuous (im)mobility, μια χορογραφική εγκατάσταση για 10 σώματα, με την υποστήριξη του CND στο Παρίσι. Παραστάσεις, performances και χορογραφικά installations του Σπύρου Κουβαρά, έχουν παρουσιαστεί σε φεστιβάλ σύγχρονου χορού, μουσεία, γκαλερί και θέατρα σε Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Ιταλία, Ελβετία, Ελλάδα, Αργεντινή, Κολομβία και Λίβανο, ενώ επιλεγμένη εργογραφία του έχει επιλεγεί και δημοσιευθεί σε διεθνείς καταλόγους και βιβλιογραφία σύγχρονης τέχνης.

Ποια είναι η Synthesis 748 Dance Co
H Synthesis 748, ιδρύθηκε το 2008 στο Παρίσι από τον χορογράφο/χορευτή, Σπύρο Κουβαρά. Η ομάδα ήταν μια απο τις επιχορηγούμενες ομάδες σύγχρονου χορού του Γαλλικού Υπουργείο Πολιτισμού και του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Χορού απο το 2010 έως και το 2016. Έχει αναπτύξει διεθνή πορεία όλα αυτά τα χρόνια και έργα της έχουν παρουσιαστεί σε θέατρα, γκαλερί, μουσεία και φεστιβάλ σύγχρονου χορού σε Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Σουηδία, Ελβετία, Βέλγιο, Ιταλία, Αργεντινή, Κολομβία, Λίβανο και πρόσφατα στη Νότια Κορέα, έχοντας αποσπάσει θερμές κριτικές και παρουσιάσεις σε διεθνή βιβλιογραφία σύγχρονης τέχνης. Απο το 2017, βάση και έδρα της ομάδας αποτελεί η Αθήνα και η  Synthesis 748 επιχορηγείται απο το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και υποστηρίζεται απο το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου. Η χορογραφική έρευνα και πρακτική του Σπύρου Κουβαρά συνίσταται σε μια μηχανιστική προσέγγιση της κίνησης και εστιάζει γύρω από τη σχέση σώματος, ήχου και εικόνας, ανθρώπινου υποκειμένου και εικαστικού αντικειμένου με βασικούς άξονες την γλυπτική απτότητα των σωμάτων, την παρατεταμένη διάρκεια στην κίνηση και την αισθητική ακρίβεια. Το κινητικό λεξιλόγιο της ομάδας επικεντρώνεται στην ανάπτυξη μιας προσωπικής χορογραφικής γλώσσας η οποία αποκλίνει απο τις αναγνωρίσιμες φόρμες του σύγχρονου χορού και συχνά παίρνει μια υβριδική μορφή. Οι παραστάσεις της Synthesis 748 δεν διηγούνται ιστορίες. Οι σκηνικές εγκαταστάσεις, αποτελούν πάντα το σημείο αφετηρίας της όλης σύνθεσης, και χαρακτηρίζονται από την δημιουργία άχρονων και άτοπων χώρων που ερμηνεύονται περισσότερο με το ασυνείδητο. Τα έργα της ομάδας κινούνται στα όρια μεταξύ παράστασης και χορογραφικής εγκατάστασης, προβάλλοντας, ενίοτε, το θέατρο σαν εκθεσιακό χώρο και την ίδια την παράσταση σαν έκθεμα.

---

Info: Συντελεστές Ιδέα, Χορογραφία, Σκηνική Εγκατάσταση Σπύρος Κουβαράς, Μουσική Σύνθεση Γιώργος Κουβαράς, Χορευτές Δήμητρα Βλάχου, Alexandra Rogovska, Σπύρος Κουβαράς, Performer Μαρία Λάππα, Καλλιτεχνική Συνεργάτις Κορίνα Κοτσίρη, Βοηθοί Χορογραφίας Στέλλα Δημητρακοπούλου, Άγγελος Παπαδόπουλος, Σχεδιασμός Φωτισμών Θωμάς Οικονομάκος, Παραγωγή Synthesis 748. Το έργο εντάσσεται στο πρόγραμμα 2021 του θεσμού, «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Οι εκδηλώσεις προσφέρονται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο σε κάθε χώρο, όπου υπάρχει. Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε ΕΔΩ. Οι θεατές θα πρέπει να τηρούν τις οδηγίες και συστάσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων COVID-19 του Υπουργείου Υγείας για την ασφαλή προσέλευση στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, σύμφωνα με τις ισχύουσες Κ.Υ.Α.. Για λόγους ασφαλείας και για την αποφυγή καθυστερήσεων και συνωστισμού, συνιστάται η έγκαιρη προσέλευση, 1 – 1,5 ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης. Μετά την έναρξη, η είσοδος δεν θα επιτρέπεται. Η χρήση μάσκας είναι απαραίτητη καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Ρωμαϊκή Αγορά, Αρχαιολογικός Χώρος Δελφών
4, 5/8 στις 21:00