Όλες οι παραστάσεις θεάτρου και χορού της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για τη φετινή σεζόν 2019 - 2020
Μια local περιοχή - σημείο στην Αθήνα αλλά και μια συνεχής global περιγραφή του γενναίου «Νέου Κόσμου», όπως ατέρμονα γεννιέται, αναθεωρείται, πεθαίνει και ξαναγεννιέται. Αυτό είναι το στίγμα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και εδώ είναι οι «γέφυρες» - παραστάσεις της φετινής σεζόν, που ενώνουν τα σημεία του χάρτη.
Αθήνα μέσα, πάνω, απέναντι, μέσα από μια γέφυρα. Ο δρόμος γίνεται κατηφορικός καθώς περνά από κάτω της, τη διασχίζεις και ξαναβγαίνεις στο φως: πινακίδες, φανάρια, μπετόν, πολυκατοικίες, κλιματιστικά και περιστέρια, παντού περιστέρια, η λερωμένη οικειότητα της πόλης. Το άστυ υπό το πρίσμα της «αστικής αναρχίας», η ζωή μας και η θέα μας στην πόλη, η ζωή μας που εκ πρώτης ως εικόνα για τον ντόπιο αλλά και για τον ξένο κάνει γοητευτική την πρωτεύουσα: περήφανα στο κορμί της συνυπάρχουν όλες οι γοητευτικές εκφάνσεις και αντιφάσεις της. Η αστική ποίηση των ερειπίων και των αγέρωχων κτιρίων, η περιέργεια, η περιπέτεια, η ανακάλυψη των «κόσμων» της πόλης.
Η Αθήνα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση: ευαίσθητη, πολυποίκιλη και πάντα προς ανακάλυψη, σάρωση και αποτύπωση. Κάτι που αντικατοπτρίζεται στο πρόγραμμα παραστάσεων και τα θεάματα της νέας σεζόν. Το local και το global, οι συνομιλίες με τα «μέσα» και τα «έξω», οι συζητήσεις για τη δημοκρατία και το περιβάλλον, την κοινωνική δικαιοσύνη και το ψηφιακό παρόν, την εικονική πραγματικότητα από τη λεωφόρο Συγγρού ως και το Λος Άντζελες, τη Μέση Ανατολή, τη Νέα Υόρκη και το Πεδίον του Άρεως. Όλα ξεκινούν από μια γέφυρα στον Νέο Κόσμο. Χωρίς διδακτισμό, μόνο με επιθυμία καταγραφής, μνήμης, αναθεώρησης και απόλαυσης. Διαλέξαμε μερικά από το νέο πρόγραμμα που νομίζουμε πως πρέπει να τα τσεκάρεις κι εσύ. Αν το παιχνίδι της αναζήτησης του «Νέου Κόσμου» είναι και δικό σου, «Νέου Κόσμου» εντός και εκτός Αθηνών!
ΧΟΡΟΣ
«Πρακτική εγκυκλοπαίδεια, Αποκλίσεις», Λενιώ Κακλέα Μικρή Σκηνή
Η ανίχνευση του σώματος μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό τοπίο της Ευρώπης. Η Λενιώ Κακλέα στη νέα της δουλειά, «Πρακτική εγκυκλοπαίδεια, Αποκλίσεις», όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της, επικεντρώνεται σε σωματικές, καθημερινές δραστηριότητες, κατασκευάζοντας ένα σύγχρονο πορτρέτο της Ευρώπης. Η αφετηρία της έρευνας αυτής τοποθετείται το 2016, όταν η χορογράφος, πλαισιωμένη από συγγραφείς και αναλυτές/αναλύτριες, πραγματοποίησε 600 συνεντεύξεις, συλλέγοντας αφηγήσεις γύρω από τις συνήθειες, τις τελετουργίες και τα συναλλακτικά ήθη των συνεντευξιαζόμενων. Για την παρουσίαση του εγχειρήματος στην Αθήνα –στη σκηνή αλλά και σε μορφή ηχητικής εγκατάστασης-αναγνωστηρίου–, η Κακλέα μαζί με τρεις ακόμη γυναίκες περφόρμερ ανιχνεύει το σύγχρονο τοπίο της Ευρώπης μέσα από τη διασπορά και διάδοση των χειρονομιών-σωματικών τεχνικών που υιοθετούνται από τους/τις πολίτες/κατοίκους της.
«Elephant» & «You Should Have Seen Me Dancing Waltz», Rabih Mroue & Dance On Ensemble Κεντρική Σκηνή
Τι αφήνει πίσω του ένας πόλεμος; Πώς το ανθρώπινο σώμα ορθώνεται σαν τείχος; Πολιτικός, σκληρός, ποιητικός, ο Ραμπί Μρουέ επιστρέφει στη Στέγη με μια χορογραφία για το πανανθρώπινο τραύμα της βίας και του αίματος, της σύγκρουσης και της κτηνωδίας. Παραμένοντας ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής, ο έντονα πολιτικοποιημένος και πάντα στην κόψη εικαστικός, σκηνοθέτης και περφόρμερ Ραμπί Μρουέ δημιουργεί για το Dance On Ensemble, με το ένα από τα δύο έργα της βραδιάς, το «You Should Have See Me Dancing Walz», να κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στη Στέγη.
Το «Elephant» αμφιταλαντεύεται μεταξύ της αίσθησης απομόνωσης και μιας έντονης επιθυμίας για ανθρώπινη επαφή, καθώς δυο σώματα που κινούνται σε δαιδαλώδεις διαδρομές, προσπαθούν μάταια να προσεγγίσουν το ένα το άλλο. Μεταπηδώντας εμπρός και πίσω στον χρόνο αναζητούν στιγμές συντροφικότητας, ενώ συγχρόνως βιώνουν τη βεβαιότητα της μοναξιάς.
Στο νέο έργο του «You Should Have Seen Me Dancing Waltz», φέρνει τους χορευτές αντιμέτωπους με ειδήσεις καθημερινής βίας, φυσικών καταστροφών και πολιτικής. Με ποιον τρόπο τα θέματα της επικαιρότητας επηρεάζουν –και μολύνουν– το corpus των χορευτών; Ποια η επίδρασή τους σε σωματικό επίπεδο; Αλλάζουν τον τρόπο που κινούνται; Μήπως και τον δικό μας;
8 έως 10 Νοεμβρίου 2019 | 20.30
«Elenit», Ευριπίδης Λασκαρίδης Κεντρική σκηνή
Το παράδοξο σκηνικό σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη έχει κάτι γνώριμο. Στον πυρήνα των εικόνων και στο βάθος των φωνών παραμονεύει η καθημερινή εμπειρία μας. Η ατέρμονη διαδοχή των ημερών, που μοιάζει αδιάφορη και ξεχασμένη, μας ξαναβρίσκει αγνώριστη. Γελοιότητα και συμπόνια χαρακτηρίζουν το ανοίκειο, αλλά προσιτό σύμπαν του «Elenit», ανάμεσα στο χιούμορ, στην υπερβολή και στην απόλυτη σοβαρότητα. Κι όλα αυτά σε μια παγκόσμια πρεμιέρα και συμπαραγωγή, όπου ο γοητευτικός κόσμος του Ευριπίδη Λασκαρίδη θα γεννηθεί από απλά υλικά. Οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται κι αυτοί σε έναν τόπο γεμάτο φωνές που δεν ολοκληρώνονται, αναζητώντας αυτό που ενώνει τα πράγματα πίσω από τα ερείπια και τις αλλαγές. Όλα συμβαίνουν με έναν τρόπο που ακινητοποιεί τις ερμηνείες και αγκαλιάζει το γελοίο μαζί με το τρομακτικό. Η ελευθερία και η τόλμη αυτής της γραφής προϋποθέτει μια εμπιστοσύνη, κάτι ανάμεσα στην αγάπη και την πίστη στη ζωή και την τέχνη. Διαφορετικά, όλα αυτά θα ήταν αδιανόητα. Μια τραγική κωμωδία με ανατρεπτικό και ξεκαρδιστικό χιούμορ. Γύρω όμως από αυτόν τον κεντρικό χαρακτήρα, θα υπάρχει για πρώτη φορά ένας θίασος από παράξενα πλάσματα, σε έναν κόσμο εμπνευσμένο από τα υπερθεάματα, πρωτόγνωρα πλούσιο.
28 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου & 4 έως 7 Δεκεμβρίου 2019 | 20.30
«Congo», Faustin Linyekula Κεντρική σκηνή
Κονγκό εν ολίγοις: αφήγηση, τραγούδι και χορός θα συνθέσουν ένα πολύμορφο παζλ, με αφορμή τη βίαιη αποικιοκρατία. Στην τελευταία του δουλειά, ο Φωσταίν Λινυεκουλά μας προτείνει να ακολουθήσουμε ξανά τους δρόμους της Ιστορίας, μέσα από τις αφηγήσεις του συγγραφέα και κινηματογραφιστή Éric Vuiilard για τη βίαιη αποικιοκρατία στο Κονγκό. Σε έναν πολιτισμό όπου η προφορική αφήγηση, το τραγούδι και ο χορός είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής, ο Λινυεκουλά παντρεύει τα στοιχεία αυτά στο έργο του, προτείνοντας έτσι μια ιστορία από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Ένας αφηγητής, μια τραγουδίστρια και ο ίδιος ο χορογράφος ζωντανεύουν επί σκηνής μνήμες και επαγρυπνούν πάνω από όλες τις αλήθειες που αποσιωπήθηκαν για την αιματηρή αυτοκρατορία του Λεοπόλδου Β΄, ο οποίος μετέτρεψε μια επίγεια Εδέμ σε «γη των κολασμένων».
12 έως 14 Φεβρουαρίου 2020 | 20.30
«Stones & Bones», Rootlessroot Κεντρική σκηνή
Πέντε ερμηνευτές και η μαρμάρινη αιωνιότητα της ποίησης. Οι RootlessRoot επιστρέφουν στη Στέγη με το νέο τους έργο, όπου στη σκηνή πέντε ερμηνευτές, με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής, θα αναμετρηθούν με το υλικό της αιωνιότητας, το μάρμαρο. Θέλουν να σμιλέψουν ένα ποίημα για την πάλη του ανθρώπου με τον χρόνο και τον χώρο, με τη φθορά και τη βαρύτητα. Σφαίρες, κύβοι, τετράεδρα, εικοσάεδρα, ένα αρχετυπικό σύμπαν θα ξεδιπλωθεί επί σκηνής από τους δημιουργούς, καθώς θα βυθίζονται στο σχήμα και στο βάρος των πραγμάτων. Αν και το ξέρουν πως όλα θα τελειώσουν, γιατί η ανθρώπινη παρουσία δεν διαρκεί. Οι RootlessRoot, με το «Stones and Bones», αναζητούν ένα θέατρο χωρίς ψεύτικα αντικείμενα, προσφέρουν το ανθρώπινο σώμα (τους) σε πραγματικές συνθήκες δημιουργίας, προσπαθώντας να αυξήσουν στο παρόν την πυκνότητα της ανθρώπινης ζωής και να χαράξουν ένα σημάδι που να μαρτυρά ότι κάποτε υπήρξαν.
«The Sea Between My Soul», Raed Yassin
Κεντρική σκηνή
Βαλσαμωμένα ζώα καταλαμβάνουν τη σκηνή και τραγουδούν για τη μακρά ιστορία θανάτων και φόνων στη Μεσόγειο. Πώς μπορεί το παράλογο τραγούδι τους να αποκαλύψει κάτι για τον κόσμο γύρω μας; Ο Ράεντ Γιασίν αποτυπώνει και μεταγράφει σε μια πολυαισθητηριακή θεατρική παράσταση και μια μουσικογλυπτική φαντασμαγορία, ένα ροκ μιούζικαλ με βαλσαμωμένα ζώα στον ρόλο των ερμηνευτών. Το έργο αποτελεί έναν νοσηρό στοχασμό πάνω στην πολυετή ιστορία θανάτων στη Μεσόγειο Θάλασσα: η νευρική φωνή του Άλαν Μπίσοπ των Sun City Girls προσθέτει μια πνοή παραλογισμού στο εσχατολογικό σενάριο για τον σημερινό κόσμο. 13 έως 15 Μαρτίου 2020 | 20.30
ΘΕΑΤΡΟ
«Όρνιθες» του Αριστοφάνη Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος Κεντρική σκηνή
Οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου, λίγο πριν πετάξουν με προορισμό τη Χιλή και το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, καταλαμβάνουν για δύο μέρες την Κεντρική Σκηνή της Στέγης, σε μια σύμπραξη Ελλήνων και Βραζιλιάνων ηθοποιών. Γιατί αυτή η παράσταση ποτέ δεν ήταν απλώς μια παράσταση. Έμοιαζε, πάντα, με το σκηνικό της: ένα πλωτό νησί, κάπου μεταξύ ελληνικής αμμουδιάς και Αμαζονίου, γεμάτο πεύκα και τροπική βλάστηση, το οποίο ταξιδεύει πέρα από τόπους και χρόνους, εθνικά σύνορα, πολιτείες και πολιτεύματα. Μετά την πρεμιέρα στην Επίδαυρο, το 2016, οι «Όρνιθες» πέταξαν έως το St. Ann’s Warehouse του Μπρούκλιν, όπου και συνέβη το πρωτοφανές: μια ελληνική παραγωγή ανακηρύχτηκε από το «New York Magazine» ανάμεσα στις δέκα καλύτερες του 2018. Τώρα, ανανεωμένη στο έπακρο, επιστρέφει για μια παγκόσμια περιοδεία.
«Tom In Greece» (Τοm À La Ferme) Κείμενο: Michel Marc Bouchard, Σκηνοθεσία: Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος. Μικρή σκηνή
Ψυχολογικό θρίλερ, σπουδή στο πένθος ή ανατομία μιας κλειστής κοινωνίας; Ο ανερχόμενος σκηνοθέτης Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος μας παρασέρνει σε μια τραγικοκωμική αποκάλυψη ψέματος, απώθησης και βίας με φόντο την Ελλάδα του σήμερα. «Ο ομοφυλόφιλος, πριν γνωρίσει τον έρωτα, γνωρίζει το ψέμα» (Michel Marc Bouchard). Έτσι κι ο Τομ: κοσμοπολίτης, πετυχημένος και γκέι, ταξιδεύει στην ελληνική επαρχία για να παραστεί στην κηδεία του εραστή του. Συντετριμμένος από το πένθος του, γνωρίζει την οικογένεια του εκλιπόντος: τη μητέρα του, που δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Τομ και τι έχει ζήσει με τον γιο της, και τον αδερφό του, που θέλει να κρύψει την αλήθεια με κάθε κόστος.
12 έως 15 Δεκεμβρίου, 18 έως 22 Δεκεμβρίου & 25 έως 29 Δεκεμβρίου 2019 | 21.00
Δημήτρης Παπαϊωάννου
«Τα έργα μου δεν υπάρχουν από πριν. Έρχονται από το πουθενά»: Περισσότεροι από 70.000 θεατές σε 36 χώρες και 4 ηπείρους έχουν ήδη δει την πρώτη διεθνή συμπαραγωγή του Έλληνα δημιουργού, τον «Μεγάλο δαμαστή». Στις 6 Μαΐου 2020 ξεκινά από τη Στέγη η παγκόσμια πορεία του νέου έργου του Δημήτρη Παπαϊωάννου, που μέχρι τότε θα παραμείνει άτιτλο, ανοιχτό, πιστό στο modus vivendi του καλλιτέχνη. Μερικά πράγματα που μάθαμε για αυτό το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της πόλης: 500 και πλέον περφόρμερ και χορευτές από όλο τον κόσμο πέρασαν από οντισιόν την περασμένη άνοιξη. Όσοι επελέγησαν ξεκινούν πρόβες τον Ιανουάριο του 2020. Η πρεμιέρα της δεύτερης αυτής παγκόσμιας συμπαραγωγής του Έλληνα δημιουργού αναμένεται τον Μάιο, στη Στέγη, αλλά είπαμε: ως τότε, σιωπή. Κανένας τίτλος – τα πάντα υπό κατασκευή.
Μετά το «Γκιακ», ο βραβευμένος ιστορικός-συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος και η σκηνοθέτρια Γεωργία Μαυραγάνη αναλαμβάνουν τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία, αντίστοιχα, μιας σύγχρονης παραβολής. Πού βρίσκεται η είσοδος για τον κόσμο των νεκρών; Άλλοι λένε στα βάθη κάποιου σπηλαίου και άλλοι στην άκρη μιας άγνωστης θάλασσας. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος, στην πρώτη του συνεργασία με τη Στέγη, γράφει την «Εξημέρωση» (2019), μια παραβολή για το πώς ο ανθρώπινος λόγος εξημερώνει και υποτάσσει την πραγματικότητα. Και η Γεωργία Μαυραγάνη σκηνοθετεί ένα έργο που ταλαντεύεται ανάμεσα στη μνήμη του παρελθόντος και τη μαρτυρία του παρόντος.
«Cultural Exchange Rate», Tania El Khoury Εκθεσιακός χώρος -1
Μια live performance για τη βάναυση κουλτούρα των συνόρων. Η Λιβανέζα live artist Τάνια Ελ Χούρυ διαβάζει, μέσα από ένα οικογενειακό ημερολόγιο συνόρων, την πανανθρώπινη και αέναη ιστορία της μετανάστευσης. Στα βορειανατολικά σύνορα του Λιβάνου με τη Συρία βρίσκεται η περιφέρεια του Άκαρ. Εκεί δηλαδή που γεννήθηκε και μεγάλωσε η Τάνια, εκεί και επιστρέφει, τώρα. Όπως σε όλα τα σκηνικά της πρότζεκτ, έτσι κι εδώ οι θεατές έρχονται να (και θα) διαδραματίσουν δυναμικό ρόλο. Το «Cultural Exchange Rate» μοιάζει με μια απόπειρα καταβύθισης του κοινού στα βιώματα, στα ίχνη, στους ήχους και τα αποτυπώματα της οικογένειας των Ελ Χούρυ, που δεν έπαψαν να μετακινούνται, να διασχίζουν σύνορα και να επιβιώνουν.
«Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα», Ανέστης Αζάς Μικρή σκηνή
Μη με λησμόνει! Μια παράσταση για το ελληνικό καλοκαίρι και την προσδοκία του έρωτα, που ισορροπεί ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, ή και η Ελλάδα ως ερωτική φαντασίωση! Στην πρώτη συγγραφική συνεργασία των Ανέστη Αζά και Λένας Κιτσοπούλου, το θέρος και ο έρως συνυπάρχουν ως καψούρα ή καμάκι. Σώματα, κύματα, ομπρέλες, ψιτ, θέλεις να κάτσεις στη σκιά μου; Και ένας ιστός αφήγησης συνδέει τους σάτυρους και τα όργια των αρχαιοελληνικών αγγείων με τις σέξι εικόνες του instagram! Η ερωτική καρτ ποστάλ θα αποτελέσει τον «χυμό» μιας παράστασης που αποκαλύπτει τη σεξουαλικότητα ως εθνικό μνημείο μας και την εθνική ταυτότητά μας ως τουριστικό προϊόν.
18 έως 22 Μαρτίου, 25 έως 29 Μαρτίου & 1 έως 5 Απριλίου 2020 | 21.00
Onassis Youth Festival 2020
Μικρή σκηνή
Το μέλλον δεν είναι μία λέξη. Είναι οι νέοι άνθρωποι που ανεβαίνουν στη σκηνή για να απελευθερώσουν τις δυνάμεις τους και να εκφράσουν δυνατά όλα αυτά που νιώθουν. Γιατί στο Onassis Youth Festival, οι έφηβοι δεν λογοκρίνονται. Sonic Youth! Το φεστιβάλ που βάζει στο επίκεντρο της προσοχής του τους εφήβους, φέτος επιστρέφει για να σε ταξιδέψει πίσω στον χρόνο και σε όσα ανήκουν πλέον στην ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τις σύγχρονες και υβριδικές γραφές, εξετάζοντας τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, και ανακαλύπτοντας διαφορετικά πεδία και τρόπους γραφής αυτό το φεστιβάλ θα δώσει την ευκαιρία σε όλα τα ανήσυχα παιδιά της Αθήνας να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Όπως ακριβώς το θέλουν.
«Granma: Trombones From Havana», Stefan Kaegi - Rimiνi Protokoll Κεντρική σκηνή
Κι αν ξαναζούσε η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο; Κι αν η νέα γενιά των Κουβανών οραματιζόταν μια άλλη ουτοπία; Κι αν οι τρομπέτες της Buena Vista ηχούσαν και πάλι; What if? Ο συνιδρυτής των Rimini Protokoll, Στέφαν Κέγκι, γυρνάει 60 χρόνια πίσω, για να ανασυνθέσει τον μύθο της κουβανέζικης επανάστασης. Αυτή τη φορά, η Ιστορία δεν γράφεται από τον Κάστρο και τους συντρόφους του, αλλά από τα εγγόνια τους. Τέσσερις από τους απογόνους των καμαράντες, που έμελλε να αλλάξουν το τοπίο της Κούβας τη δεκαετία του 1960, ανεβαίνουν στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, για να τους υποδυθούν.
17°
