Τώρα που η άνοιξη μπήκε για τα καλά στον χορό, η Θεσσαλονίκη θα χορέψει. Το Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Motum δίνει φιλί ζωής σε όσους εκτιμούν την τέχνη και την ομορφιά που αποπνέει το σώμα, οι κινήσεις του, η ενέργεια που αυτό απελευθερώνει και οι φόρμες που διαλέγει να υπηρετήσει. Το τριήμερο 12-14 Απριλίου, πέντε ομάδες καταθέτουν τη δική τους ερμηνεία στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και καταγράφουν τις σύγχρονες εκφάνσεις του χορού στην Ελλάδα. Από το «Τάματα» του X-it Dancetheater Fotis Nikolaou και το «Dandelion» των Hannes Langolf και Ερμίρα Γκόρο έως τα «touching.just» των Aris & Martha, «the outside» της ομάδας Free Fall και το «Καθ’ οδόν / En Route» της ομάδας Άρθρωσις, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να διασταυρωθεί με σπουδαίες χορευτικές εμπειρίες, ενώ τις εκδηλώσεις συμπληρώνουν τρία master classes με δωρεάν συμμετοχή για σπουδαστές, ηθοποιούς, επαγγελματίες του χώρου και χορογράφους. Η Τατιάνα Παπαδοπούλου, καλλιτεχνική επιμελήτρια του Motum, είναι το πρόσωπο που γνωρίζει όσο λίγοι το φεστιβάλ και εργάζεται περισσότερο από τον καθένα για την επιτυχία του. Να τι είχε να μας πει.
X-it Dancetheater Fotis Nikolaou Τάματα
Τι μπορεί να περιμένει το κοινό από το φετινό Motum; Χορό με την παραδοσιακή έννοια του όρου; Θεατρική πράξη; Τέχνη που παίρνει στοιχεία από παντού; Ή μήπως ένα ψηφιδωτό της σύγχρονης χορευτικής σκηνής, με όλες τις πρόσφατες τάσεις και επιρροές της;
Κατά τη διάρκεια του φετινού Φεστιβάλ το κοινό θα παρακολουθήσει ό,τι πιο πρωτοποριακό στην Τέχνη του σύγχρονου χορού στην Ευρώπη. Με την εκκίνηση ο Φώτης Νικολάου μάς παραδίδει ένα έργο με πλούσια κινησιολογική έκφραση και γεμάτο εικόνες. Μεγάλη μας χαρά και η παρουσίαση του «Dandelion» που οι χορογράφοι Ερμίρα Γκόρο και Ηannes Langolf ετοίμασαν και παρουσίασαν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μία παραγωγή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, με ρηξικέλευθες δομές και καινοτομίες. Τέλος, την τελευταία μέρα οι τρεις επιμέρους παραστάσεις θα συγκινήσουν με τον πλουραλισμό των αισθημάτων που θα προκαλέσουν στους θεατές.
Martha & Aris
Το Motum διαθέτει πλέον πολύχρονη ιστορία και εδραιώνεται ως θεσμός της Θεσσαλονίκης. Πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα για το φεστιβάλ από την απαρχή του έως σήμερα;
Τα δεδομένα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Το Φεστιβάλ Χορού Motum διοργανώθηκε τα έτη 2016 και 2017 από τον Δήμο Καλαμαριάς ξεκινώντας από μία προσωπική μου ιδέα και μετά από πολλές προσπάθειες. Η επίτευξη μετά από προσωπικό αγώνα να αποσπάσουμε ιδιωτικές χορηγίες από ιδιώτες δεν επαρκούσε και έτσι το 2018 δεν καταφέραμε να το υλοποιήσουμε. Ο κόπος όμως δεν πήγε χαμένος, καθώς μου έγινε πρόταση, μετά τις πολύ καλές κριτικές που απέσπασε τα δύο πρώτα χρόνια, να διοργανωθεί μετά από πρόσκληση από τον Οργανισμού του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες τα προηγούμενα χρόνια, όλοι τους εξαιρετικοί και αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες, υπήρξαν η καλύτερη επιβεβαίωση της ποιότητας του φεστιβάλ και οι καλύτερες συνθήκες ήρθαν απρόσμενα.
Τι σημαίνει να είσαι καλλιτεχνικός επιμελητής μιας διοργάνωσης τέτοιου μεγέθους; Πόσο σημαντικός ο φόρτος; Και ποια η συναισθηματική ανταμοιβή;
Αξιολόγηση προτάσεων, ευθύνη ευθυδικίας, βάρος των επιλογών, αν θα πετύχει, πώς θα γίνει. Αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν κάποιες φορές στη στιγμή, συμφωνία για τους χώρους, οικονομικές δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν, φροντίδα για τις πρόβες, τις μετακινήσεις, τη διαμονή των καλλιτεχνών και πολλά άλλα έως την ημέρα της έναρξης. Φυσικά, λόγω και της διεύθυνσης της δικής μου ομάδας χορού, Χορευτές του Βορρά, μπορώ να καταλάβω και να προβλέψω τις ανάγκες των συμμετεχόντων και προσπαθώ να βρω λύσεις σε οτιδήποτε προκύψει. Είναι πολλές φορές δυσανάλογα πιεστικό και αγχωτικό σε σχέση με το εύηχο και ευχάριστο τίτλο της επιμελήτριας. Όμως, είναι η στιγμή της τελευταίας ειδοποίησης για την είσοδο στο θέατρο που ξέρεις πως πήρε τον δρόμο της πια η προσπάθεια. Η συναισθηματική ανταμοιβή βέβαια είναι η αποζημίωση για όλα. Επιτρέψτε μου να πω δεκαπλάσια για εμένα από οποιονδήποτε άλλο. Για την πόλη που με μεγάλωσε είχα όνειρο να μπορέσω να προσφέρω στον χώρο μου το ελάχιστο. Επειδή η Θεσσαλονίκη ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που διοργάνωνε δικό της Φεστιβάλ Χορού, πριν από είκοσι χρόνια, με συγκινεί ιδιαίτερα όταν συνειδητοποιώ ότι ένα όραμα αρχίζει και παίρνει σάρκα και οστά. Και ιδίως όταν γνωρίζω ως δρώσα όλα αυτά τα χρόνια στην πόλη, ότι οι εκάστοτε διοικήσεις αλλά και σε κεντρικό επίπεδο η πολιτεία δεν ενδιαφέρθηκε να στηρίξει κάποιο φεστιβάλ χορού στη Βόρεια Ελλάδα.
Tamata
Όντας χορογράφος η ίδια, αισθάνεστε χαρούμενη μπροστά στη δυνατότητα να αναδείξετε το ταλέντο των άλλων υιοθετώντας τον ρόλο της επιμελήτριας;
Σέβομαι την καλλιτεχνική ατομικότητα κάθε χορογράφου και την ερμηνευτική δυνατότητα κάθε χορευτή, αλλά φυσικά είμαι χαρούμενη όταν μου δίνεται η δυνατότητα από τη θέση μου την παρούσα στιγμή, να αναδείξω το έργο ταλαντούχων συναδέλφων. Μπορεί ως χορογράφος και ως διευθύντρια της δικής μου ομάδας να έχω μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, αλλά ο ρόλος μου αναλώνεται στο να αισθάνομαι σίγουρη ότι έκανα σωστές επιλογές. Δεν σας κρύβω ότι προσπαθώ να σκεφτώ το τι θα ήθελε ο κόσμος να παρακολουθήσει και τι θα τον ενδιέφερε. Όμως, αφού συζητήσω και λάβω γνώμες, σε δεύτερο στάδιο φιλτράρω με βάση αυτό που θα ήταν πρωτότυπο και στα δικά μου μάτια. Έτσι, θεωρώ ότι λόγω της εμπειρίας μου και λόγω του υπέρογκου αριθμού παραστάσεων που έχω παρακολουθήσει η τελική επιλογή δεν αφήνει ασυγκίνητο και τον πιο αδιάφορο θεατή.
Φαντάζομαι πως η καθεμιά τους έχει ξεχωριστή σημασία. Ποια παράσταση όμως δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς, εάν επρόκειτο να παρακολουθήσει μόνο μία;
Δεν θα μπορούσα να διαλέξω μία μόνο, καθώς όλες, η καθεμία για διαφορετικό λόγο, θα ήθελα να τις δω εξίσου. Την πρώτη επειδή είναι έντονα κινησιολογική, τη δεύτερη για τη ματιά των δημιουργών της που υπήρξαν χορευτές στην παγκοσμίου φήμης ομάδας χορού Dv8 και την τρίτη μέρα ένα συνονθύλευμα της τέχνης του χορού: μία τριλογία, από τον Άρη Παπαδόπουλο και τη Μάρθα Πασακοπούλου, το έργο των οποίων είδα στο Aerowaves - Spring Forward, όπου συμμετείχα στο forum ως καλλιτεχνική διευθύντρια του Μotum και ενθουσιάστηκα, τον εξαίρετο συνάδελφο χορογράφο, καθηγητή και χορευτή Ευάγγελο Πουλίνα για την εμπειρία του στον χώρο και την ευρηματικότητα στα έργα του, και τέλος την καθηγήτρια χορού της Κρατικής Σχολής Πένυ Διαμαντοπούλου, υπότροφο της Martha Graham School, για τις αμιγώς κινησιολογικές της χορογραφίες. Άλλωστε, η επιλογή βασίζεται στο προσωπικό γούστο και την ανάγκη του κάθε θεατή.
Πώς φαντάζεστε το Motum σε μερικά χρόνια από τώρα; Ποιες δυσκολίες θα θέλατε να ξεπεραστούν και τι εύχεστε για το μέλλον;
Το όραμα, αν και φιλόδοξο, είναι το φεστιβάλ να εδραιωθεί ως ένας θεσμός για τον χορό στη Βόρεια Ελλάδα. Θα ήθελα να αυξηθεί το εύρος των παραστάσεων και ξεπερνώντας τις δυσκολίες χρηματοδότησης να μπορούν να συμμετέχουν πολλές ομάδες, ακόμη και από το εξωτερικό. Φυσικά, θα ήθελα να συνεχιστεί η παράλληλη δράση των δωρεάν master classes ως μία προσφορά στην διεύρυνση της γνώσης για τον χορό και στήριξης της εκπαίδευσης των χορευτών και χορογράφων.
19°
