Η νέα χορογραφική δουλειά της Ιωάννας Πορτόλου και της ομάδας χορού Griffón, εμπνευσμένη από ένα πρόσωπο-σύμβολο της παγκόσμιας ιστορίας, φέρνει το έργο Elizabeth στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας για τρεις παραστάσεις στις 4, 5 και 6 Απριλίου (21:00). Ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν από εικαστικές εικόνες, υποβλητικούς ήχους και χορευτικές συναντήσεις που χάνονται στον χρόνο. Μετά το Risk (2018) το Elizabeth έρχεται ως φυσική συνέχεια στην πολύχρονη χορογραφική ενασχόληση της Ιωάννας Πορτόλου με το απρόβλεπτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Με αναφορές στην τέχνη της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, το έργο ανιχνεύει διαχρονικές ανθρώπινες αναζητήσεις και υπαρξιακά ερωτήματα, πάθη και αδυναμίες. Oι τέσσερις χορευτές στη σκηνή, Ιωάννα Αποστόλου, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιάννης Νικολαΐδης, Ηλίας Χατζηγεωργίου αλλάζουν ρόλους με ηχητικό background τους ηλεκτροακουστικούς ήχους του σταθερού συνεργάτη της ομάδας Αντώνη Παλάσκα. Η Πορτόλου με τους Griffón προσεγγίζουν το θέμα τους με ποιητική διάθεση, διορατικότητα και ευαισθησία. Ζητήσαμε από τους συντελεστές του έργου να μας αποκαλύψουν τη δική τους Elizabeth.
Ιωάννα Πορτόλου (Χορογράφος)
Είναι η σάρκα και η πάλη του σώματος με τα όρια του από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Ο χρόνος που περνάει, το παρόν που συνεχώς φεύγει. Στο βάθος είμαστε ένας άνθρωπος, όπως όλοι. Θνητοί. Για να βρούμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να τον χάσουμε. Το Elizabeth είναι ένα έργο για τον αποχωρισμό. Του εαυτού μας, του παρόντος, του παρελθόντος της προβολής μας στο μέλλον, της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας. Αυτό που μένει όταν αποχωριζόμαστε ένα κομμάτι μας, είναι μια στιγμή μεγαλείου, τόλμης και θυσίας. Είμαστε τόσο εξαρτημένοι από την εικόνα μας, τους προγόνους μας, τα σύμβολα, τα αρχέτυπα και όλους όσους προηγήθηκαν. Ποιος επιλέγουμε να είμαστε σε αυτόν τον κόσμο; Αν επιλέγουμε. Το Elizabeth ισορροπεί ανάμεσα στην αναγέννηση και τον αποχωρισμό.
Γιάννης Νικολαϊδης
Η δική μου Elizabeth είναι η Μάρθα Χ. Η δασκάλα που ήξερε πως ακούω ενώ κοιμάμαι. Τη συναντώ συνέχεια και παντού. Στα κομικς που λατρεύω, στο κινηματογράφο, στους περαστικούς και στους τοίχους της πόλης. Είναι παντού γιατί αυτός είναι ο δυτικός κόσμος. Ο Χριστιανικός, ο ρομαντικός, ο μπαρόκ... Θυμάμαι τη συμβουλή της. Η αφαίρεση είναι ηθικό δίδαγμα. Δε ξέρω αν το επινόησε για μένα ή αν της το μάθανε άλλοι. Με συντροφεύει πάντα αν και πρόσφατα κατάλαβα τη σημασία της. Μέσω της τέχνης μαθαίνουμε την ιστορία του κόσμου. Στο Elizabeth γίνομαι σύγχρονος των ανθρώπων που έζησαν, μόχθησαν, αγάπησαν και πέθαναν πέντε αιώνες πριν από εμένα.
Ηλίας Χατζηγεωργίου
Η δική μου «Eizabeth» δεν υπάρχει. Είναι η ίδια με τη δική σου. Ίδια με εκείνην όλου του κόσμου. Είναι το διάχρονο χάος της ανθρώπινης ύπαρξης με τα αναπόφευκτα αποτελέσματα του σήμερα του χθες και του αύριο. Είναι η φύση. Δεν είναι δική μας , μάλλον εμείς είμαστε δικοί της και αν έχουμε κάποιο λόγο πάνω σε αυτήν, είναι να προσπαθούμε να την κατανοήσουμε και να αποτυγχάνουμε σε αυτή την προσπάθεια. Επεμβαίνοντας ή όχι. Με γνώση ή από άγνοια. Ξανά και ξανά. Η «Elizabeth» είναι μια αφορμή να έρθουμε σε επαφή με την εξουσία μας μέσα μας, έξω μας, πάνω μας, με την εγκληματική και την άγια μας υπόσταση, με τα κατώτερα και τα ανώτερα μας ένστικτα. Ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία. μόνο οι γονιδιακά καταγεγραμμένες σε όλους μας φωτογραφίες μιας ανθρώπινης κτηνωδίας με έρωτα, πάθος, μίσος, ενοχή και αρμονία. Ο άνθρωπος στα καλυτεροχειρότερά του.
Ιωάννα Αποστόλου
Η δική μου Elizabeth είναι ένα τοπίο που συνεχώς αλλάζει και μαζί του αλλάζουμε και εμείς. (ή το αντίθετο;) Καμιά φορά στην πρόβα, νιώθω ότι είμαι πάνω σε έναν κινούμενο διάδρομο και μαζί με εμένα και τους συνχορευτές μου που κινούμαστε, ταυτόχρονα κινείται μαζί μας και όλο το υπόλοιπο περιβάλλον. Κάποιες άλλες φορές νιώθω ότι είμαι στην έρημο με τα πόδια χωμένα στην άμμο και έχω αυτήν την αίσθηση του χρόνου που “τεντώνεται” και που σχεδόν έχει σταματήσει. Ταυτόχρονα όμως το Elizabeth είναι για εμένα και κάτι πολύ χειροπιαστό: είναι το πως ακουμπάει το χέρι του Ηλία στο μάγουλό μου, είναι το βλέμμα της Σεσίλ όταν ο Γιάννης της πιάνει το λαιμό για να την σηκώσει, είναι ο τρόπος που τεντώνω τον λαιμό του Γιάννη και κρατιέμαι από αυτόν για να κατέβω στο πάτωμα, είναι το πως χαμηλώνει τα μάτια του ο Ηλίας όταν γκρεμίζεται από τους κύβους. Και η έκπληξη που νιώθω κάθε φορά, όταν κάποιος από εμάς αλλάζει κάτι μικρό στην κίνησή του και σκάφτομαιαπο μέσα μου, ότι ενώ όλες αυτές οι λεπτο-κινήσεις γίνονται κάθε μέρα από τους ίδιους ανθρώπους, είναι κάθε μέρα λίγο διαφορετικές, ενώ είναι οι ίδιες.
Αντώνης Παλάσκας
Το Ελίζαμπεθ είναι η θυσία, είναι η προσφορά σε κάτι ανώτερο, είναι η Γέννηση ο Θάνατος και η Επαναγέννηση. Είναι όλα τα ερωτήματα που έχουν περάσει από το μυαλό σου από την ώρα που γεννήθηκες και αυτά που θα περάσουν στο μέλλον. Είναι η αναζήτησή του θεού μέσα μας αλλά και το μαρτύριο αυτής της αναζήτησης. Το μεγαλείο του να υπάρχεις και ταυτόχρονα ο φόβος της ανυπαρξίας. Όταν συνειδητοποιείς ότι υπάρχεις τότε υψώνεσαι και φτάνεις στον ουρανό και από εκεί πάλι κάτω στη γη γιατί είμαστε άνθρωποι και αυτή η διαδικασία είναι το νόημα της ύπαρξης μας.
«C la vie» από τον Serge Aimé Coulibaly, «À la Carte» από τον Γιάννη Μανταφούνη, «4 + ΕΝΑ» της Κυριακής Νασιούλα και άλλες περφόρμανς αυτή την εβδομάδα
Το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης και οι χορογράφοι Botis Seva, Josef Nadj, Imre & Marne van Opstal, Lali Ayguade και Χάρης Γκέκας έρχονται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα
12°
