Χορεύουν με κοινωνικούς προβληματισμούς, βρίσκονται κάπου μεταξύ Βελγίου και Ελλάδας, είναι αδερφές και δημιουργούν στη σκηνή ένα ιδιόμορφο καλλιτεχνικό μωσαϊκό. Γι’ αυτό η ομάδα τους ονομάζεται άλλωστε Krama, στοχεύει στην πολυφωνία δίνοντας αξία στην προσωπική ταυτότητα. Το νέο τους project είναι ένα ιδιαίτερο δυστοπικό πάρτι όπου κυριαρχούν οι αντιθέσεις και οι Άννα, Δώρα και Εύη Ζούμπα κρυφοκοιτάζουν τον άνθρωπο των σύγχρονων μητροπόλεων σε συνθήκες παροξυστικής διασκέδασης.
Στο «a.m.». ο χρόνος ξεχειλώνει και τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού λιώνουν σχεδόν και γίνονται δυσδιάκριτα. Κι ενώ το έργο παρατηρεί την ταχύτητά του σύγχρονου τρόπου ζωής και σκωπτικά διερωτάται για τα σημεία των καιρών, εμείς ρωτήσαμε την ομάδα τι δουλειά έχουν στο πάρτι ο φασισμός, η υπερ-κατανάλωση αγαθών και σχέσεων ή ο φόβος ως εργαλείο χειραγώγησης, λύνοντας μερικές ακόμα απορίες.
Στη μουσική βρίσκεται ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) και έξι χορευτές της νεότερης γενιάς ακολουθούν το μουσικό του σύμπαν στην κόψη του κωμικού και τραγικού.
Τι θα λέγατε σε κάποιον για να συστήσετε με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την ομάδα krama;
Το όνομα της ομάδας προέρχεται από τη λέξη «κράμα», τη σύντηξη δηλαδή δύο ή περισσότερων στοιχείων. Είμαστε τρείς αδελφές (η Άννα, η Δώρα και η Εύη Ζούμπα), χορεύτριες και δημιουργοί που το 2012 πήραμε την απόφαση να δημιουργήσουμε την ομάδα μας η οποία δραστηριοποιείται μεταξύ Βελγίου και Ελλάδας. Κινούμαστε από την ανάγκη να εκφράσουμε κοινωνικές ανησυχίες και προσωπικά ερωτήματα και προσπαθούμε να ανοίξουμε το δικό μας παράθυρο στη σημερινή πραγματικότητα. Δίνουμε αξία στην προσωπική ταυτότητα και μοναδικότητα και στοχεύουμε στην πολυφωνία. Κάπως έτσι δημιουργείται κάθε φορά το καλλιτεχνικό μας υλικό και μοιάζει με ιδιόμορφο μωσαϊκό, με κράμα. Η παράσταση «a.m.» είναι το τρίτο μεγάλο έργο της ομάδας ύστερα από το «Shadow Of A Stretched Arm» και το «Barking Days».
Επίσης από τον Ιανουάριο 2017 ένας στόχος μας εκπληρώθηκε. Δημιουργήσαμε το krama art space, έναν χώρο καλλιτεχνική δράσης στο κέντρο της Αθήνας που φιλοξενεί τη λειτουργία και τις δράσεις της ομάδας. Στόχος του χώρου είναι να γίνει σημείο συνάντησης και συνεργασίας Ελλήνων και ξένων δημιουργών προβάλλοντας το έργο τους, αλλά και ένας χώρος έρευνας, πρακτικής και ανάπτυξης, δημιουργίας και ανταλλαγής ιδεών.
Παρουσιάζετε τη δουλειά σας και εδώ και στο Βέλγιο, ποιες διαφορές και ομοιότητες παρατηρείτε στον χώρο του χορού;
Ζούμε σε μια εποχή έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης παγκοσμίως. Μπορεί η κατάσταση στο Βέλγιο να είναι λίγο πιο εύκολη αλλά τα προβλήματα στην τέχνη και συγκεκριμένα στον χώρο του χορού είναι πολλά και οι δυσκολίες τεράστιες και στις δύο χώρες. Το αισιόδοξο και ελπιδοφόρο όμως είναι πως, τόσο στο Βέλγιο, όσο και στην Ελλάδα, αναπτύσσονται συνεχώς μικροί ή μεγαλύτεροι καλλιτεχνικοί πυρήνες που έχουν την δική τους θέση και πολλές φορές δημιουργούνται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Η πολυφωνία δε, είναι απαραίτητο στοιχείο των καιρών μας. Υπάρχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες που παρά τα προβλήματα επιμένουν και προσπαθούν να βρίσκουν τρόπους να εκφραστούν και να αντισταθούν σε όλη αυτή την κατάσταση και κάτι τέτοιο δεν έχει γεωγραφικούς περιορισμούς, αλλά κινείται από την ανάγκη για δημιουργία.
Μια βασική ίσως διαφορά βρίσκεται στον τρόπο αντιμετώπισης της τέχνης και συγκεκριμένα του σύγχρονου χορού. Όλο το ζήτημα ίσως έχει να κάνει πιο πολύ με την γνωριμία και την καλλιτεχνική εκπαίδευση από την παιδική ηλικία, ώστε να προκύψει πιο σοβαρή αντιμετώπιση και ενδιαφέρον.
Στην Ελλάδα θα λέγατε ότι οι ομάδες επιβιώνουν καλύτερα στην τέχνη;
Δε νομίζoυμε πως θα μπορούσαμε να πούμε κάτι τέτοιο. Μιλάμε για τέχνη στην Ελλάδα, ας μη γελιόμαστε. Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό και τί θυσίες απαιτεί και σίγουρα δεν έχει να κάνει με τη μονάδα ή την ομάδα αλλά με άλλα ζητήματα πολύ σημαντικά, πολιτικής, οικονομικών, παιδείας, πολιτισμού.
Πώς είναι η συνεργασία σας ως αδελφές;
Όπως μπορεί κάποιος να φανταστεί, άλλοτε εύκολη και άλλοτε δύσκολη. Είναι σίγουρα όμως μία συνεργασία που κρατάει χρόνια. Από παιδιά ακόμη έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε για να παίζουμε μαζί κι έτσι έχουμε μετά από τόσα χρόνια πια, αναπτύξει τον δικό μας ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας, σκέψεις, συνεργασίας και δημιουργίας. Έχοντας μεγαλώσει και έχοντας βιώσει τόσα πράγματα μαζί, έχουμε μάθει να δημιουργούμε δικούς μας κόσμους. Αυτό ακριβώς κάνουμε πια και στην ομάδα μας. Δημιουργούμε κάθε φορά έναν δικό μας καινούριο κόσμο, τον οποίο μοιραζόμαστε με τους συνεργάτες μας και με την βοήθειά τους πάντα, καλούμαστε να ζωντανέψουμε και να επικοινωνήσουμε.
Αυτό το δυστοπικό πάρτι που ονομάζεται «a.m» πώς προέκυψε, πώς θα είναι και πώς συνδέεται με τον φασισμό, τον υπερκαταναλωτισμό και άλλα σημεία των καιρών;
Το σημείο εκκίνησης πάντα είναι στη σφαίρα του κοινωνικού προβληματισμού. Αυτή τη φορά στο «a.m.» ασχοληθήκαμε με το ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξής μέσα στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Πώς οι κοινωνίες αυτές λειτουργούν και αυτοκαθορίζονται και πώς καταστάσεις αβεβαιότητας και φόβου οδηγούν ολόκληρες κοινωνίες σε εξαθλίωση και παραίτηση. Bασικά θέματα που μας απασχόλησαν είναι ο φασισμός, η υπερκατανάλωση αγαθών και σχέσεων, η σχέση εικόνας και περιεχομένου και ο φόβος ως εργαλείο χειραγώγησης, ζητήματα που κυριαρχούν στη σημερινή κοινωνία. Έτσι ερευνήσαμε χορογραφικά το πώς μπορούν να αποτυπωθούν στη σκηνή αυτοί οι προβληματισμοί.
Το «a.m.» είναι μία παράσταση που δένει τον σύγχρονο χορό, τον λόγο και τη μουσική και επί σκηνής παρουσιάζεται με τη μορφή ενός πάρτι. Στο δυστοπικό αυτό πάρτι, ο χρόνος ξεχειλώνει, το παρελθόν συναντάει το παρόν και τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού γίνονται δυσδιάκριτα. Έτσι, το πραγματικό μπλέκεται με το όνειρο, το λογικό με το παράλογο. Η παράσταση κινείται διαρκώς στην κόψη του κωμικού και τραγικού, όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή, ενώ οι ήρωες του έργου ταξιδεύουν σε παράλληλες τροχιές γεμάτοι αναμνήσεις σε έναν μουσικό κόσμο που συνέθεσε για την παράσταση ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης). Τελικά οι ήρωες θα μπορούσαν να είναι ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος και αυτό το πάρτι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μικρογραφία της κοινωνίας .
Το πάρτι θα παίζει The Boy, αλλά τι μουσική δημιούργησε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης και πόσο επηρέασε ή όχι τη χορογραφία;
Ο Τhe Βoy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) είναι ένας καλλιτέχνης με πολύ ιδιαίτερο χρώμα και αισθητική η μουσική του οποίου από την πρώτη στιγμή νιώσαμε πως ταιριάζει απόλυτα στην συνολική αισθητική του έργου. Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως δημιουργήθηκε μαζί η μουσική και η χορογραφία για το «a.m.», το οποίο είναι αποτέλεσμα ενός πολύ δημιουργικού καλλιτεχνικού διαλόγου με βασικό στόχο την ισότιμη σχέση χορού, μουσικής και λόγου. Η πρωτότυπη μουσική του Αλέξανδρου Βούλγαρη ζωντανεύει ακόμα περισσότερο τις ιδέες που είχαμε και ενισχύει τη συνολική ατμόσφαιρα που θέλαμε να δημιουργηθεί επί σκηνής. Στο a.m. οι ήρωες του έργου ταξιδεύουν σε παράλληλες τροχιές γεμάτοι ερωτήματα και αναμνήσεις και ο μουσικός κόσμος της παράστασης αναδεικνύει κάθε πτυχή αυτού του ταξιδιού.
«C la vie» από τον Serge Aimé Coulibaly, «À la Carte» από τον Γιάννη Μανταφούνη, «4 + ΕΝΑ» της Κυριακής Νασιούλα και άλλες περφόρμανς αυτή την εβδομάδα
Το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης και οι χορογράφοι Botis Seva, Josef Nadj, Imre & Marne van Opstal, Lali Ayguade και Χάρης Γκέκας έρχονται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα
10°
