Γιώργης Γερόλυμπος και Νίκος Μάρκου στη Nitra Gallery
Μερικές σκέψεις για την αστική διαβίωση και τα όρια, όπως κοιτάζω τις εικόνες της έκθεσης «Μεγά-πολις: στα όρια» στη Nitra Gallery, όπου ο Γιώργης Γερόλυμπος και ο Νίκος Μάρκου αποτυπώνουν το γαλανόλευκο πολεοδομικό και αρχιτεκτονικό τους Zeitgeist. Ελληνικές πόλεις, μεγάλες πόλεις, κατασκευές από οπλισμένα σκυροδέματα και επιθυμίες ανθρώπων για δουλειά και αναψυχή, προβληματικές συμβιώσεις, κεντρικές λεωφόροι που φύτρωσαν πάνω σε θανατωμένη φύση, άσφαλτος, όροφοι, κεραίες, μπαλκόνια, καταπατημένες ψευδαισθησιακές αφηγήσεις παράφορης πτωχοαλαζονείας.
Εμπορικά κέντρα, συμπλέγματα πολυκατοικιών και εργοστασιακών φουγάρων, κακοπαθημένα τοπία, ακάλυπτοι χώροι, αέναες επεκτάσεις επί αρχαίων συνθηκών που αναπτύσσονται οικιστικά προκειμένου να φιλοξενήσουν τα οράματα-λέξεις της νέας συνθήκης: ψηλότερα, περισσότερο, ανάπτυξη, υπέρβαση φυσικών ορίων μέσω νέων τεχνικών οικιστικής διαβίωσης. Δεν γαλουχούν ανθρώπινες κοινότητες, δεν εκπαιδεύουν τους πολίτες τους σε κώδικες αστικής συμβίωσης, δεν προστατεύουν ούτε τη φύση ούτε τις ιστορικές παραδόσεις, για να επιζήσουν απλώς μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο της βάναυσης ενηλικίωσης και ό,τι συνεπάγεται το μοντέλο ανάπτυξης της βαλκανικής greek dream άλογης κερδοσκοπίας που περισσότερο αποσταθεροποιεί παρά προάγει τις παραγωγικές προοπτικές. Δύσκολο να κάνεις όνειρα, να τις περπατήσεις και να τις ερωτευθείς πλην εξαιρέσεων.
Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιες «ζώνες» όπου κατοικούν η χαρά και η αισθητική, και ο παρατηρητής μπορεί να ξαποστάσει από την ασχήμια. Πρέπει όμως να τις ξέρεις, είναι αδύνατον να τις διακρίνεις από ψηλά, όπου η εικόνα δεν εμπεριέχει τίποτα άλλο εκτός από ένα γενικευμένο και τσιμεντωμένο γκρι. Ο Γιώργης Γερόλυμπος και ο Νίκος Μάρκου συμβαίνει να τις παρατηρούν υπό μια άλλη ματιά, πέραν αυτής των αφελών, ανέξοδων, αδιάφορων επιβαινόντων στα «οχήματα» και τα μεταφορικά «σχήματα» που διακινούν ανθρώπους και βλέμματα στο κέντρο ή τα προάστια. Η «Μεγά-πολις: στα όρια» είναι μια θεματική εικόνων που δούλεψαν από κοινού, ο καθένας βέβαια μέσα από τον δικό του φακό. Επιχειρούν να απεικονίζουν το πορτρέτο της σύγχρονης ελληνικής πόλης, που συνεχώς αυξάνεται και πληθύνεται, μέσω φυσικών ή τεχνικών ορίων. Δεν ωραιοποιούν ούτε επιχειρούν να καλύψουν τις ατέλειες, αντίθετα, παρατηρώντας από διακριτική απόσταση, καταθέτουν το βλέμμα τους πάνω στην όψη τους, όπως αντανακλάται στα όρια. Η ομορφιά και η ασχήμια, η υγεία της γειτονιάς και τα θανατερά μπλοκ, η αλήθεια και τα ψέματα όπως αποτυπώνονται στις πινακίδες των έργου αξιών. Inner city blues, baby.
Έως τις 4 Απριλίου στη Nitra Gallery (Φιλίππου 51, Ρωμαϊκή Αγορά, Θεσσαλονίκη)
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
8°
