«Είμαι 33 ετών, απασχολούμαι ως γραφίστας και ζω στο Παρίσι. Δεν έχω ακαδημαϊκό υπόβαθρο στις τέχνες, προέρχομαι από το web design και τα multimedia, όμως πλέον επιθυμώ να δοκιμαστώ σε πιο καθιερωμένα εικαστικά, όπως η γλυπτική και η ζωγραφική. Οποιοδήποτε δημιουργική έκφραση με ενδιαφέρει πάρα πολύ, ωστόσο».
Με αυτές τις κουβέντες σκιαγράφησε τον εαυτό του ο γάλλος συνομιλητής μας, Benoit Jammes, ένας καινούργιος γνώριμος ο οποίος μας εξέπληξε στέλνοντας ένα portfolio αποτελούμενο από κασέτες μεταποιημένες σε χιουμοριστικά ποπ αρτ αραβουργήματα. Η επικοινωνία για συνέντευξη ήταν επιβεβλημένη.
Πώς προέκυψε αυτό το πρότζεκτ;
Έτυχε να βρω ένα μάτσο παλιές κασέτες στο σπίτι. Δεν μπορούσα να τις ακούσω πια, αλλά το να τις αναβιώσω έμοιαζε με πολύ καλή ιδέα – υπήρξαν ήχος, θα γίνονταν εικόνα! Στοιχηματίζω ότι είναι και οι ίδιες πολύ πιο χαρούμενες πλέον, έξω από το κουτί με τα παπούτσια.
Ποια διαδικασία ακολουθείς σε τεχνικό επίπεδο;
Η δουλειά είναι εξ ολοκλήρου χειροποίητη. Τις σκαλίζω, τις χρωματίζω, τις μεταποιώ, τις τοποθετώ σε ιδεατούς μικρόκοσμους επιδιώκοντας να δημιουργήσω μικρά φαντασιακά περιβάλλοντα.
Με φέρνουν πίσω στα παιδικά μου χρόνια και στη δεκαετία του ’80. Τις νοσταλγώ, και όλη αυτή η σειρά θέλει να υποδηλώσει τα συγκεκριμένα αισθήματα νοσταλγίας.
Σε στενοχωρεί το γεγονός ότι κανείς δεν τις χρησιμοποιεί πια;
Όχι, γιατί δεν παύουν να εκτιμώνται ως συλλεκτικό είδος. Μια ανάλογη σειρά με CD θα ήταν απολύτως αδιάφορη.
Το τελευταίο διάστημα γίνονται οργανωμένες κινήσεις νεκρανάστασης της κουλτούρας της κασέτας. Δισκογραφικές εταιρίες και καλλιτέχνες τις προτιμούν στις κυκλοφορίες τους. Πιστεύεις ότι υπάρχει ρεαλιστική πιθανότητα να ξαναζήσουν; Ή μήπως πρόκειται για νοσταλγικό τριπάκι των τριάντα-κάτι;
Υπάρχει μια γενικότερη τάση αναβίωσης αντικειμένων παλαιότερων εποχών. Οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να θυμηθούν τις παλιές καλές ημέρες, όμως η τεχνολογία μας οδηγεί στους δικούς της δρόμους, όσο και αν προσπαθούμε να αντισταθούμε.
Έχεις εκθέσει τη δουλειά σου; Την έχεις δημοσιεύσει; Ποια η ανταπόκρισή της;
Εκθέτω τακτικά. Και δεν παύω να λαμβάνω θετικά σχόλια, το κοινό πραγματικά χαίρεται με τις αναζωογονημένες κασέτες. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ωστόσο προέρχεται από τον ενθουσιασμό των νεότερων γενεών μπροστά σε αυτό που υπήρξε η φορητή μουσική μας είκοσι χρόνια πιο πίσω.
Υπάρχει κάποια δική σου κασέτα στην οποία τρέφεις φοβερή αδυναμία;
Έχω μεγάλη αγάπη στις κασέτες του Μάικλ Τζάκσον. Όχι όμως ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου δίχως αυτές. Είμαι fan, όχι φανατικός.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
11°
