Η 30χρονη Brittany Markert είναι μία φωτογράφος που ζει στη Νέα Ορλεάνη και αποτυπώνει στις φωτογραφίες της τους φόβους, τον ερωτισμό και τις φαντασιώσεις της.
Ασπρόμαυρες σκηνές βγαλμένες σαν από όνειρο, με φευγαλέες φιγούρες που ζουν και κινούνται μέσα σε έναν κόσμο ζωντανών ανθρώπων με σάρκα και επιθυμίες. Ή κάτι τέτοιο.
Τα φωτογραφικά της ημερολόγια τα ονομάζει In Rooms.
Και εξηγεί:
"Τα In Rooms ξεκίνησαν σαν ένα οπτικό ημερολόγιο τον χειμώνα του 2011 όταν πρωτοπήρα μία κάμερα 35mm. Μέχρι τον Αύγουστο του 2014 και αφού απέκτησα μία Hasselblad, το ημερολόγιο πήρε μία μορφή οπτικής αφήγησης σε συνέχειες και ενός απροσδιόριστου ημερολόγιου, κυρίως με δικά μου πορτρέτα. Βρήκα στην κάμερα ένα εργαλείο για να εκφράσω τον εαυτό μου, σαν μία μέθοδο για να ξεφεύγω από τις διαθέσεις μου και να τις πραγματοποιώ. Για όλες τις λέξεις που δεν μπορούσα να γράψω, η κάμερα έγινε η πένα μου. Τα In Rooms είναι η ιστορία μου, η φωτογραφία είναι η ζωτικότητά μου.
Επηρεασμένη από την ψυχανάλυση, με τη σκιά του έργου του Γιουνγκ και του καλλιτεχνικού κινήματος των σουρεαλιστών επάνω μου, το In Rooms θέλει να εκφράσει το υποσυνείδητο σαν μέσο για να απελευθερώσουμε τη φαντασία μας και τους καταπιεσμένους φόβους και επιθυμίες μας.
Τα αντικείμενά μου είναι ο εαυτός μου και άνθρωποι που αγαπάω ή θαυμάζω βαθιά, άνθρωποι που τους γνωρίζω καλύτερα με τον καιρό και μελετώ τον εσωτερικό τους κόσμο της βίας, της επιθυμίας, της τρέλας και του φόβου, όπως και του δικού μου κόσμου. Οι στιγμές μέσα στα In Rooms φαίνονται αληθινές είτε τις έχει ζήσει κάποιος, τις έχει παρατηρήσει, τις έχει ονειρευτεί ή τις έχει ζήσει στις παραισθήσεις του. Όσο περισσότερο γράφω μία ιστορία, άλλο τόσο την αφήνω να εξελιχθεί μόνη της, να έρθει σε μένα μέσα σε κάθε Δωμάτιο. Καθώς εξελίσσομαι – όπως και οι χαρακτήρες μου – το ίδιο κάνει και η ιστορία μου. Τα In Rooms είναι η κληρονομιά μου, που αφήνω στις επόμενες γενιές για να μελετήσουν, να αναζητήσουν έμπνευση, και να βρουν απαντήσεις σε άγνωστες ερωτήσεις.
Όλες οι φωτογραφίες είναι τυπωμένες από εμένα στο σκοτεινό θάλαμο, όλη η επεξεργασία γίνεται με την κάμερα ή μέσα στο σκοτεινό θάλαμο. Κατά κάποιο τρόπο σαν να υπνωτίζομαι, ακούγοντας κλασική μουσική, διαχέω τον εαυτό μου μέσα σε κάθε εκτύπωση.
Παρακάτω ακολουθούν κάποιες σημειώσεις στο ημερολόγιό μου πριν αρχίσω να βγάζω αυτές τις φωτογραφίες…
Ήμουν 18 χρονών, μόνη σε ερειπωμένο δωμάτιο ξενοδοχείου με έναν άντρα που τον γνώριζα ελάχιστα. Ενώ ήμουν δεμένη στον τοίχο ακούγοντας το κλείστρο της μηχανής και το φιλμ να γυρίζει, ερωτεύτηκα, γνωρίζοντας καλά το βλέμμα του πίσω από τον φακό.
Τότε ήταν που πρόσεξα το ελάχιστα μικρό διάστημα ανάμεσα στον φωτογράφο και το αντικείμενό του. Επί πολλά χρόνια υπήρξα μούσα για πολλούς · έμπαινα από δωμάτιο σε δωμάτιο, βγάζοντας τη ρόμπα μου, αφήνοντας όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, άντρες και γυναίκες να με κοιτάζουν, να προβάλλουν επάνω μου – να βλέπουν μέσα από μένα. Όλο αυτό το διάστημα, αυτοί οι καλλιτέχνες με παρατηρούσαν · αλλά τους παρατηρούσα κι εγώ, αυτούς και την τέχνη τους, όσο μπορούσα πιο διακριτικά.
18 Οκτωβρίου 2010Ήμουν 23 χρονών, μόνη σε ένα διαμέρισμα γεμάτο κατσαρίδες, στο Guangzhou, στην Κίνα.
Καρέ με καρέ οι σκέψεις μου στοίχειωναν με εκείνες τις αναμνήσεις, εκείνα τα δωμάτια, καθώς σκεφτόμουν τις έντονες, στενές διασυνδέσεις αποκομμένες μέσα από την είσοδο και την έξοδο αυτών των χώρων και τον τρόπο που αυτές οι εμπειρίες αντικατόπτριζαν τη δική μου ασταθή εικόνα της ταυτότητας και της σεξουαλικότητάς μου. Στη δημιουργία ενός ειλικρινούς πορτρέτου του περιεχομένου ενός πριβέ δωματίου υπάρχει κάτι το ανησυχητικό, κάτι που σε τρομάζει – μία στιγμή αλήθειας ανάμεσα στον παρατηρητή και το αντικείμενο η οποία τόσο συχνά, χάνεται."
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
16°
