Πριν αναρωτηθείς για την ίδια, η απάντηση είναι ναι: η φωτογράφος Substantia Jones είναι υπέρβαρη. Χαρούμενη με τα κιλά της και ενθουσιασμένη με το σώμα της που της έδωσε και την αφορμή για το συγκεκριμένο πρότζεκτ. «Εμπνεύστηκα από το δικό μου βλέμμα επάνω στο δικό μου χοντρό σώμα. Ένιωθα αυτό το βλέμμα της τρυφερής ωριμότητας όταν πόζαρα γυμνή για να με φωτογραφίσω η ίδια. Ένιωθα συγχρόνως τη γλυκύτητα και την ειλικρίνεια». Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την πρώτη σειρά με τις φωτογραφίες της που είναι δικές της. Όσο ήταν άγνωστη και η ίδια και το προτζεκτ της The Adiopositivity δυσκολεύονταν πολύ να βρει αγνώστους να ποζάρουν σε μία άγνωστη και στην κάμερά της γυμνοί, έτσι ξεκίνησε έχοντας ως βασικό μοντέλο τον εαυτό της και τους λίγους κολλητούς φίλους της.
«Στη συνέχεια κατάλαβα ότι δεν είναι κάτι προσωπικό αλλά καθολικό. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να εξομαλυνθούν στα μάτια μας σώματα μη συμμορφωμένα στις νόρμες είναι απλώς να τα κοιτάμε. Μην γυρνάτε το βλέμμα. Μην αφήνετε τους δυτικούς κανόνες ομορφιάς να μας μολύνουν. Συνεχίστε απλώς να κοιτάτε τα χοντρά σώματα που δεν δικαιολογούνται που υπάρχουν, μέχρι οι δικές σας δικαιολογίες να εξαφανιστούν», προτρέπει το κοινό η Jones που συνεχίζει από το 2007 ακατάπαυστα να φωτογραφίζει χοντρά μοντέλα.
Από τον Ιούνιο του 2007 που της μπήκε η ιδέα να στήσει το The Adiopositivity μέχρι σήμερα, έχει φωτογραφίσει εκατοντάδες χαρούμενες γυμνές γυναίκες «μεγάλων διαστάσεων», καμιά 50αριά ζευγάρια και πολλούς τεράστιους άντρες. Η ίδια όταν μιλάει για το συγκεκριμένο πρότζεκτ χρησιμοποιεί πάντα την ίδια ατάκα για να το περιγράψει: "part fat, part feminism, part ‘fuck you’" και θεωρεί ότι κάθε δημόσια εικόνα ενός χοντρού που δεν παίζει τον ρόλο καρικατούρας, είναι πολιτική.
Στην αρχή έψαχνε η ίδια τα μοντέλα της, έβλεπε κάποιον στο δρόμο ή οπουδήποτε και του ζητούσε να ποζάρει στον φακό της. Στη συνέχεια και όταν οι φωτογραφίες της άρχισαν να κυκλοφορούν, την έψαχναν πια τα ίδια τα μελλοντικά μοντέλα της και της ζητούσαν να ποζάρουν. Δεν ήταν πάντα εύκολο, ιδίως στην αρχή. Δεν είναι πάντα ευχάριστο, όπως λέει, να προσεγγίσεις κάποιον εξαιτίας κάποιου χαρακτηριστικού του σώματός του. Και είναι ακόμα πιο αμήχανο όταν το χαρακτηριστικό αυτό είναι ακριβώς αυτό που ο άλλος θέλει να κρύψει κάτω από σκοτάδια και φαρδιά ρούχα.
Φωτογραφίζει σώματα χοντρά όπως δεν τα βλέπουμε ποτέ. «Για να τελειώνουμε με το αόρατο στάτους που τους έχουν επιβάλει τα μίντια». Οι αντιδράσεις του κόσμου στις φωτογραφίες της είναι γενικά θετικές στην πλειοψηφία τους, όπως λέει. Χοντροί άνθρωποι την ευχαριστούν με μηνύματα που τους ξαναέδωσε την χαμένη τους αυτοπεποίθηση. Πολλοί της διηγούνται ιστορίες ντροπής και κοροϊδίας που έχουν ζήσει. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι που την μισούν, της κάνουν άθλια σχόλια και δεν χάνουν ευκαιρία να της κάνουν αναφορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάθε φορά που ανεβάζει μία φωτογραφία. Γι' αυτό και κατέληξε να είναι κατά καιρούς διωγμένη από το Facebook μετά από τέτοιες καταγγελίες.
Η ίδια αδιαφορεί για όλα αυτά και δεν διστάζει να συνεχίσει τη δουλειά της και να θέτει ξανά και ξανά το ερώτημα του αόρατου σώματος όπως χαρακτηρίζει το χοντρό σώμα. Θεωρεί πως τα μίντια έχουν εξαφανίσει τέτοιες εικόνες, η τέχνη επίσης, όπως και κάθε τι που σχετίζεται με το lifestyle. Έτσι τα σώματα αυτά καταλήγουν να είναι αόρατα για πολλούς και να ζουν στο σκοτάδι. Για να κάνει την φωνή της ακόμα πιο δυνατή, κάθε χρόνο φτιάχνει και ένα νέο ημερολόγιο τοίχου όπου κάθε μήνα στολίζει και μία φωτογραφία της. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε και το νέο ημερολόγιο του 2017 με ασπρόμαυρο εξώφυλλο.
Της αρέσουν οι πειραματισμοί και οι συνδυασμοί. Στις δουλειές της βλέπουμε γυναίκες χοντρές και μαύρες, ζευγάρια χοντρών, χοντρούς άνδρες ανάπηρους, χοντρές μπαλαρίνες και όχι μόνο. Ο στόχος της δηλώνει πως είναι διπλός: και να δείξει ότι τα σώματα αυτά δεν είναι αόρατα αλλά και να εξηγήσει ότι μπορεί κανείς να είναι χοντρός και ευτυχισμένος.
Επιθυμία της είναι τα μοντέλα της να ποζάρουν στον χώρο τους. Έτσι γίνεται και πολύ πιο εύκολο, οικείο και χαλαρό για τους ίδιους να κυκλοφορούν γυμνοί. Αυτό όμως δεν μπορεί πάντα να συμβαίνει αφού συχνά τα μοντέλα πάνε στη Νέα Υόρκη για να τη συναντήσουν. Έτσι φωτογραφίζει όπου μπορεί. Σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, σε δωμάτια ξενοδοχείων, σε αυλές σπιτιών, σε πάρκα ή σε διαμερίσματα φίλων. Δείχνει όμως και μία αδυναμία σε χώρους που χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι όπως οι δημόσιες τουαλέτες ενώ μία φορά έχει στήσει φωτογράφιση έξω από ένα αστυνομικό τμήμα με όλους τους αστυνομικούς να έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και να κοιτούν σαν χαμένοι το σόου. Φυσικά δεν είναι όλοι πάντα τόσο αμήχανοι όσο εκείνοι οι αστυνομικοί. Πολλές φορές έχει δεχτεί απειλές, η ίδια και τα μοντέλα της, στη διάρκεια φωτογράφισης, έχει έρθει η αστυνομία, έχει κατηγορηθεί για προσβολή μνημείων ή χώρων κλπ. Όταν κάποιος πλησιάζει με άγριες διαθέσεις τον χώρο της φωτογράφισης, προσπαθεί πάντα να ηρεμήσει τα μοντέλα της και επιμένει να αναλαμβάνει η ίδια την κάθε διαπραγμάτευση.
Τα ζευγάρια αποτελούν μία ιδιαίτερη κατηγορία μοντέλων και της αρέσει πολύ να μιλάει για αυτά. Της αρέσει να αναιρεί τον κανόνα που θέλει τους αδύνατους ανθρώπους να ζευγαρώνουν με αδύνατους και τους χοντρούς με χοντρούς. «Ευτυχώς η εμπειρία μου κάθε μέρα δείχνει πόσο ηλίθιος είναι αυτός ο κανόνας». Στη σειρά Valentines Series όπου πρωταγωνιστούν τα ζευγάρια, ξεχωρίζει την ιστορία ενός ζευγαριού που ουσιαστικά γνωρίστηκε χάρη στο πρότζεκτ The Adiopositivity. «Είχα φωτογραφίσει την γυναίκα πριν χρόνια – όχι γυμνή – και επειδή το αποτέλεσμα της άρεσε πολύ, χρησιμοποίησε την φωτογραφία στο προφίλ της σε ένα site γνωριμιών. Ο άντρας μου περιέγραψε πως μόλις είδε την φωτογραφία της σκέφτηκε ότι θα πρέπει να είναι απίστευτα κουλ και χαλαρός τύπος για να βάλει τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Έκτοτε είναι μαζί και με κάλεσαν μάλιστα και στον γάμο τους».
Τον Ιούνιο το Adipositivity Project θα γιορτάσει τα δέκα του χρόνια. «Δέκα χρόνια που παρουσιάζει στον κόσμο πως μοιάζουν οι χαρούμενοι χοντροί γυμνοί τύποι όταν διώχνουν οποιονδήποτε φόβο και αγαπούν ανοιχτά τους εαυτούς τους όπως είναι. Δεν είμαι όμως ακόμα σίγουρη τι θα κάνω για την επέτειο αυτή. Ελπίζω όμως μέχρι τότε να έχω τελειώσει την προετοιμασία ενός βιβλίου με τις φωτογραφίες μου που ετοιμάζω. Υπάρχουν εκατοντάδες ανάμεσα στις οποίες πρέπει να επιλέξω και έχω προτάσεις από όλο τον κόσμο για να τις συγκεντρώσω όλες μαζί. Είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό!».
Την ρωτάω αν έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα και αν θα ήθελε να κάνει κάτι εδώ. «Λατρεύω να ταξιδεύω για τη δουλειά μου, να συναντώ και να φωτογραφίζω ανθρώπους παντού. Ελπίζω μία μέρα κάποια ομάδα ή κάποιο Πανεπιστήμιο να με καλέσει και στην Ελλάδα που δεν έχω έρθει ποτέ. Θα γούσταρα πολύ να γνωρίσω τους δικούς σας χοντρούς τύπους εκεί και ίσως να συνεργαστώ με Έλληνες καλλιτέχνες της εικόνας για να δημιουργήσουμε μαζί θεαματικό!».
Συζητάμε για την πρόσφατη υπόθεση της άρνησης της παραχώρησης της Ακρόπολης για την εταιρία Gucci. «Εγώ πάντα ήθελα να δουλέψω και να φωτογραφίσω στα Μετέωρα. Φυσικά κρατώντας μία σεβαστή απόσταση από τα μοναστήρια. Θα ήθελα πολύ να απαθανατίσω την μαλακή σάρκα επάνω στο φόντο της άκαμπτης πέτρας της Ακρόπολης. Φυσικά πάντα κρατώντας μία σεβαστή (ναι νόμιμη!) απόσταση. Πρέπει να σου πω ότι βασικός μου στόχος όταν ταξιδεύω για δουλειά δεν είναι να με συλλάβουν!».
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
7°
