Δεν θυμάμαι να έχω συμμετάσχει σε κάποια αποκριάτικη εκδήλωση από το δημοτικό και μετά. Λαμπρή εξαίρεση μόνο τότε κάποια στιγμή στο Λύκειο, που είχαμε τη φαεινή ιδέα να νοικιάσουμε ένα φέρετρο. Είχαμε βάλει μέσα έναν εξαιρετικά αδύνατο τύπο, τέσσερις με ημίψηλο και γάντια το μετέφεραν στους ώμους, ένα τσούρμο ακολουθούσε με τους απαραίτητους κλαυθμούς και οδυρμούς και εγώ προπορευόμουν της πομπής ως νεκροθάφτης με τη σχετική ενδυμασία και ένα φτυάρι. Καθώς διασχίζαμε τους δρόμους του Ζωγράφου με κατεύθυνση το 5ο Λύκειο διάφορες ηλικιωμένες κυρίες έβγαιναν στις εξώπορτες ή στα μπαλκόνια και συμμετείχαν με κατάνυξη στο πένθος μας, για να μπουν στη συνέχεια έντρομες μέσα όταν ο τύπος από το φέρετρο ψιλοσήκωνε το καπάκι και ξεμύτιζε για να πάρει μάτι τι τρέχει. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και να μην ήταν Απόκριες τότε…
Η ουσία είναι ότι δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως κάποιον που τη βρίσκει με τις μαζικές εκδηλώσεις ξεφαντώματος. «Τότε, ρε κουμπάρο, τι πήγες να κάνεις στο καρναβάλι;» η εύλογη ερώτηση. «Έλα ντε!» η ειλικρινής απάντηση…
Εδώ θα γίνει μια παρένθεση για μερικές copy-paste χρηστικές πληροφορίες. Οι πρώτες εκδηλώσεις της Ρεθεμιώτικης Αποκριάς χρονολογούνται από το 1914, ενώ τη δεκαετία του ’90 απέκτησε τη σημερινή του μορφή με τις οργανωμένες ομάδες καρναβαλιστών. Στις μέρες μας αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο καρναβάλι στη χώρα, μετά από εκείνα της Πάτρας και της Ξάνθης και με τον πολύ μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων και επισκεπτών έχει καθιερωθεί επάξια ως το «Καρναβάλι της Κρήτης»! Ο κεντρικός τίτλος των αποκριάτικων εκδηλώσεων στο Ρέθυμνο για το 2017 ήταν «Συγκάτοικοι στο όνειρο». Συμμετοχή στην παρέλαση είχαν 34 μεγάλα άρματα με τα πληρώματά τους και τις αντίστοιχες πολυπληθέστατες συνοδευτικές ομάδες.
Πάρκαρα κάτω από τη Φορτέτσα γύρω στις 10 παρά το πρωί της Κυριακής. Ένας αφόρητος νευρόπονος στο δόντι μού τρύπαγε το μυαλό, αλλά έβαλα τα δυνατά μου και σταμάτησα να του δίνω σημασία. Ο καιρός ζεστός για την εποχή με αρκετά φωτεινή συννεφιά. Μια χαρά για φωτογραφική βόλτα. Εκείνη την ώρα η πόλη ξυπνούσε σιγά-σιγά μετά από τη νυχτερινή παρέλαση και το μέχρι πρωίας γλέντι του Σαββάτου, ενώ οι πρώτοι επισκέπτες είχαν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν.
Στις διάφορες καφετέριες της παραλίας, που το βράδυ μετατρέπονται σε μπαρ, η πρωινή βάρδια συμμάζευε το χαμό της προηγούμενης βραδιάς και η ροή των θαμώνων έδειχνε ότι σε μία ώρα το πολύ θα ήταν όλες ασφυκτικά γεμάτες. Στην Ελλάδα όλα ξεκινούν με καφέ…
Το κατ’ εμέ αξιοσημείωτο σχετικά με τη φωτογράφηση του καρναβαλιού, το οποίο με ξένισε, για να μην πω με δυσκόλεψε, είναι η προθυμία των ανθρώπων να ποζάρουν και να φωτογραφηθούν. Το εντελώς αντίθετο από τη συνήθη καθημερινότητα, δηλαδή. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως κάποιος που έχει συνηθίσει να φωτογραφίζει κατασκοπικά και να τον παίρνουν στο κυνήγι όταν τον αντιλαμβάνονται, μπορεί να βρεθεί «έξω απ’ τα νερά του» σε τέτοιες συνθήκες…
Φεύγοντας κατά τις 5 το απόγευμα, ήταν αρκετά πιο σκοτεινά, έριχνε και καμιά ψιχάλα. Οι εξουθενωμένοι καρναβαλιστές και επισκέπτες είχαν γεμίσει ασφυκτικά τα σουβλατζίδικα αλλά και όλα τα άλλα μαγαζιά, τα οποία, λόγω της ημέρας, είχαν μετατραπεί σε σουβλατζίδικα, βγάζοντας ψησταριές στα πεζοδρόμια. Στην Ελλάδα το σουβλάκι είναι trademark...
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
14°
Εδώ θα γίνει μια παρένθεση για μερικές copy-paste χρηστικές πληροφορίες. Οι πρώτες εκδηλώσεις της Ρεθεμιώτικης Αποκριάς χρονολογούνται από το 1914, ενώ τη δεκαετία του ’90 απέκτησε τη σημερινή του μορφή με τις οργανωμένες ομάδες καρναβαλιστών. Στις μέρες μας αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο καρναβάλι στη χώρα, μετά από εκείνα της Πάτρας και της Ξάνθης και με τον πολύ μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων και επισκεπτών έχει καθιερωθεί επάξια ως το «Καρναβάλι της Κρήτης»! Ο κεντρικός τίτλος των αποκριάτικων εκδηλώσεων στο Ρέθυμνο για το 2017 ήταν «Συγκάτοικοι στο όνειρο». Συμμετοχή στην παρέλαση είχαν 34 μεγάλα άρματα με τα πληρώματά τους και τις αντίστοιχες πολυπληθέστατες συνοδευτικές ομάδες.
Πάρκαρα κάτω από τη Φορτέτσα γύρω στις 10 παρά το πρωί της Κυριακής. Ένας αφόρητος νευρόπονος στο δόντι μού τρύπαγε το μυαλό, αλλά έβαλα τα δυνατά μου και σταμάτησα να του δίνω σημασία. Ο καιρός ζεστός για την εποχή με αρκετά φωτεινή συννεφιά. Μια χαρά για φωτογραφική βόλτα. Εκείνη την ώρα η πόλη ξυπνούσε σιγά-σιγά μετά από τη νυχτερινή παρέλαση και το μέχρι πρωίας γλέντι του Σαββάτου, ενώ οι πρώτοι επισκέπτες είχαν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν.
Στις διάφορες καφετέριες της παραλίας, που το βράδυ μετατρέπονται σε μπαρ, η πρωινή βάρδια συμμάζευε το χαμό της προηγούμενης βραδιάς και η ροή των θαμώνων έδειχνε ότι σε μία ώρα το πολύ θα ήταν όλες ασφυκτικά γεμάτες. Στην Ελλάδα όλα ξεκινούν με καφέ…
Το κατ’ εμέ αξιοσημείωτο σχετικά με τη φωτογράφηση του καρναβαλιού, το οποίο με ξένισε, για να μην πω με δυσκόλεψε, είναι η προθυμία των ανθρώπων να ποζάρουν και να φωτογραφηθούν. Το εντελώς αντίθετο από τη συνήθη καθημερινότητα, δηλαδή. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως κάποιος που έχει συνηθίσει να φωτογραφίζει κατασκοπικά και να τον παίρνουν στο κυνήγι όταν τον αντιλαμβάνονται, μπορεί να βρεθεί «έξω απ’ τα νερά του» σε τέτοιες συνθήκες…
Φεύγοντας κατά τις 5 το απόγευμα, ήταν αρκετά πιο σκοτεινά, έριχνε και καμιά ψιχάλα. Οι εξουθενωμένοι καρναβαλιστές και επισκέπτες είχαν γεμίσει ασφυκτικά τα σουβλατζίδικα αλλά και όλα τα άλλα μαγαζιά, τα οποία, λόγω της ημέρας, είχαν μετατραπεί σε σουβλατζίδικα, βγάζοντας ψησταριές στα πεζοδρόμια. Στην Ελλάδα το σουβλάκι είναι trademark...
Οδηγώντας στην επιστροφή σκεφτόμουν μελαγχολικά ότι, στην Ελλάδα του 2017, 9 στις 10 νέες επιχειρήσεις είναι καφετέριες και σουβλατζίδικα…
Κάμερα: Fujica STX-1 με φακό Fujinon 55mm f2.2 manual
