Αν εξαιρέσουμε Μύκονο και Σαντορίνη, που αποτελούν κάθε καλοκαίρι τα μεγάλα «φωτογραφικά σουξέ», φέτος υπήρξαν και μεμονωμένα κομμάτια Ελλάδας που έκαναν εξίσου θεαματικό σουξέ. Ωραία μέρη, σχεδόν παραδεισένια. Κάποτε. Προσωπικά, όχι χωρίς πόνο, διέγραψα από τη ζωή μου το «Σεϊτάν Λιμάνι» στα Χανιά, όπως υποθέτω το ίδιο θα έχει διαγράψει ένας Ζακυνθινός το «Ναυάγιο», ένας Κεφαλλονίτης τη «Σπηλιά της Μελισσάνης» ή ένας Καλύμνιος την «Grande Grotta». Έπεσαν όλα «θύματα» των φωτογραφικών φακών, σχεδόν κάηκαν. Κι ό,τι δεν πρόλαβαν τα iphones, το αποτέλειωσαν τα drones. Αλλά τα ωραία μέρη της χώρας, των νησιών μας, δεν είναι μόνο εκείνα που γίνονται σουξέ μια συγκεκριμένη εποχή για να ξεχαστούν ως το επόμενο καλοκαίρι. Γι’ αυτό και όταν ο συμπατριώτης μου, ο φωτογράφος Γιάννης Οικονόμου, έστειλε λίγο πριν τελειώσει οριστικά το καλοκαίρι αυτά τα 32 καλοκαιρινά ενσταντανέ από τα Χανιά, που δείχνουν την ομορφιά της πόλης και των ανθρώπων της σε στιγμές αληθινές, γεμάτες λυρισμό και συναίσθημα, δεν μας έκανε καρδιά να μην τα δημοσιεύσουμε. Κυρίως όμως μας συγκίνησε το μικρό σημείωμα του ίδιου που τα συνόδευε, μια τρυφερή ιστορία που άρχισε, σταμάτησε και ξαναξεκίνησε με αφορμή μια απώλεια.
Photogallery1
«Δεν κατέστρωσα κάποιο μεγαλόπνοο σκηνοθετικό σχέδιο, ούτε επισκέφθηκα επί τούτου κάποια ιδιαίτερη μαγευτική τοποθεσία “για να βγάλω καλοκαιρινές φωτογραφίες”. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι παντού. Σε κατακλύζει. Πόσο μάλλον αν ζεις στη Κρήτη, στα Χανιά... Έτσι έκανα απλά ό,τι κάνω κάθε μέρα και βέβαια είχα και εκείνη την εκτός εποχής NIKON FM πάντα μαζί.
Κάπου στη μέση του project πήγα να τα παρατήσω. Βίωσα μια τεράστια απώλεια. Ο σκύλος μου ο Φίγκο, διανύοντας το 16ο καλοκαίρι της ζωής του, δεν τα κατάφερε... Τον είχα από δύο μηνών! Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, γύρναγα σαν την άδικη κατάρα, βάδιζα ολοταχώς προς την κατάθλιψη και φυσικά δεν έβγαζα φωτογραφίες...
Είχαν περάσει κάπου 10 μέρες, ήμουν σε κακά χάλια, οι κοντινοί μου άνθρωποι με προέτρεπαν να πάω σε ψυχολόγο, όταν περνώντας με το ποδήλατο από το παλιό λιμάνι αντίκρισα ένα υπέροχο κουτάβι χαρούμενο, χοροπηδηχτό και ολοφάνερα παρατημένο. Προφανώς από κάποιους υπέροχα ηλίθιους, που υποθέτω θα είπαν “ας το αφήσουμε στο λιμάνι, θα το πάρει κανένας τουρίστας”. Το πρώτο καλοκαίρι της ζωής του δεν είχε ξεκινήσει με ιδιαίτερα καλούς οιωνούς. Η πρώτη σκέψη “φύγε, πού πας να μπλέξεις πάλι;”, όμως δεν έφυγα. Έμεινα σχεδόν ένα δίωρο και απλά τον παρατηρούσα. Εκείνος ακολουθώντας μπρος-πίσω διάφορους περαστικούς έφτασε μέχρι τη Νέα Χώρα, στο παρκάκι μετά το κολυμβητήριο. Από πίσω εγώ, απόλυτο κενό στο νου, μια φωνή-ζόμπι διαρκώς να λέει “φύγε, δε σου φτάνει αυτό που περνάς, θέλεις πάλι μπελάδες;”.
Διέσχισα όλη την πόλη, καθώς μένω σχεδόν στην άλλη άκρη, τσουλώντας το ποδήλατο με το ένα χέρι και κρατώντας αγκαλιά τον ταλαιπωρημένο 3 μηνών Φλοξ στο άλλο, ο οποίος την είχε πέσει για ύπνο... Για εκείνους που ασχολούνται με ράτσες, ο γιατρός μού είπε ότι πρόκειται για Ντράχτχααρ και ότι είμαι πολύ τυχερός που πέτυχα τέτοιο κουτάβι στο δρόμο...
Ξανάρχισα να βγάζω μανιωδώς καλοκαιρινές φωτογραφίες...
Αφιερωμένο στο Φίγκο, που έφυγε, και στο Φλοξ που ήρθε, ένα καλοκαίρι...» -Γ. Ο.
Φωτογράφος δρόμου. Γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα, όπου μεγάλωσε και σπούδασε. Τα τελευταία 20 χρόνια ζει και εργάζεται στα Χανιά, από όπου κατάγεται. Τριγυρνάει στον αστικό κόσμο και φωτογραφίζει το “άνευ σημασίας” προσπαθώντας να του προσδώσει τη μεγαλοπρέπεια που του αξίζει. Παλιομοδίτης, ξεροκέφαλος και λάτρης του αυτοπεριορισμού, επιμένει στο φιλμ, στις αποκλειστικά χειρορυθμιζόμενες vintage φωτογραφικές μηχανές και στους 50άρηδες φακούς. Δεν υπάρχει στα social media και δεν χρησιμοποιεί κινητό. Διατηρεί το site www.wallphotos.gr.
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
15°
