«Το καλοκαίρι του 2010 είχα αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με την πικτοριαλιστική πλευρά της ανθρωποκεντρικής φωτογραφίας, τουλάχιστον ως θεατής. Με συνάρπαζαν όλο και περισσότερο τα ακαθόριστα, αφαιρετικά πορτραίτα, τα πειράματα με μεγάλους χρόνους έκθεσης και τις πολλαπλές εκθέσεις, ενώ στο βάθος αυτού του τούνελ κοιτούσα προς τις παλιές φωτογραφικές διαδικασίες όπως το wet plate collodion, οι οποίες δυστυχώς είναι σχεδόν άγνωστες στην Ελλάδα.
Εκείνο τον καιρό μου προτάθηκε να συμμετάσχω σε μια έκθεση αφιερωμένη στον ζωγράφο Φαίδωνα Αναστασιάδη. Ο σκοπός ήταν να "ανταποκριθώ" σε ένα έργο του Φαίδωνα, να δημιουργήσω κάτι εμπνευσμένο από αυτό. Αμέσως σκέφτηκα ότι ήθελα να φτιάξω ένα ασαφές πορτραίτο, απαλλαγμένο από ευκρίνεια, που να μην επιτρέπει στον θεατή να σταθεί στο πρόσωπο, όπως σε ένα συνηθισμένο πορτραίτο. Γνωρίζοντας ότι το Polaroid instant film ευνοεί τέτοια πειράματα, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το συγκεκριμένο μέσο.
Αυτή η φωτογραφία είναι μια από τις πρώτες δοκιμαστικές λήψεις, όταν προσπαθούσα να δω πως συμπεριφέρεται η Polaroid σε μεγάλες εκθέσεις, και πως "γράφει" το φιλμ. Ζήτησα από το μοντέλο μου να κουνήσει τα χέρια του αλλά να προσπαθήσει να κρατήσει το υπόλοιπο σώμα ακίνητο. Η μεγάλη έκθεση - πρέπει να ήτανε 4-5 δευτερόλεπτα - εξαφάνισε τα χέρια και έδωσε αυτή την ελαφριά απροσδιόριστη υφή στο υπόλοιπο σώμα. Το λευκό φόρεμα ενσωματώθηκε στον σάπιο πρασινωπό τοίχο και έμεινε ο σκούρος όγκος των μαλλιών να ξεχωρίζει.
Η εικόνα αποτυπώθηκε αμέσως στο θετικό, χρειαζόμουν όμως το αρνητικό για να έχω τη μεγαλύτερη δυνατή ανάλυση και οξύτητα, όσο και αν ακούγεται παράδοξο όταν αναφέρεται σε μια εικόνα που εξ' ορισμού είναι κουνημένη και θολή. Χρησιμοποιώντας λοιπόν χλωρίνη καθάρισα το αρνητικό, αλλά μου ξέφυγαν μερικές στάλες και αφήσανε λεκέδες στην εικόνα - όλα τα σκούρα πράσινα σημάδια είναι η διάβρωση της εμουλσιόν από την χλωρίνη.
Εν τέλει πήρα μια φωτογραφία που κατάφερε να δημιουργήσει μια αινιγματική, μυστηριώδη ατμόσφαιρα γύρω από το εικονιζόμενο πρόσωπο. Λίγο καιρό αργότερα, και έχοντας πλέον την εμπειρία αυτής της εικόνας, κατάφερα να τραβήξω το πορτραίτο που ήθελα για την έκθεση. Από τότε προσπαθώ όσο γίνεται περισσότερο να δημιουργώ τις συνθήκες για τέτοιες εικόνες, ενώ πλέον δεν είναι λίγες οι φορές που βουτάω ένα πινέλο στη χλωρίνη και αλλοιώνω μόνος μου την εμουλσιόν πάνω στο αρνητικό.
Η έκθεση για τον Φαίδωνα Αναστασιάδη τελικά πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη του 2011 στην Αθήνα, ενώ τον Φεβρουάριο του 2012 θα παρουσιαστεί στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης». http://phaedon-anastasiadis.blogspot.com/
Ο Θοδωρής Μάρκου ασχολείται με τη φωτογραφία από το 2006, και είναι αυτοδίδακτος. Ειδικεύεται στο φωτορεπορτάζ και στη φωτογραφία πορτραίτου, όπου προτιμά να χρησιμοποιεί αναλογικά μέσα, μηχανές μεσαίου και μεγάλου φορμά. Απώτερος στόχος της φωτογραφικής του ζωής είναι να περνάει περισσότερο χρόνο ανάμεσα σε χημικά παρά μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
12°
