Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη γέννηση του μεγάλου εικαστικού, παρουσιάζονται στο Μουσείο Βορρέ, δεκάδες έργα από τη Συλλογή του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου αλλά και από σημαντικές ιδιωτικές συλλογές, που αποτυπώνουν την μακρά ζωγραφική διαδρομή του διεθνώς αναγνωρισμένου καλλιτέχνη.
Η έκθεση συνιστά μια σε βάθος ματιά στο πλούσιο έργο του πιο συστηματικού και συνεπή εκφραστή της αφαίρεσης στην Ελλάδα. Οργανωμένη χρονολογικά, ανατέμνει όλα τα στάδια της μοναδικής πορείας του Γιάννη Σπυρόπουλου, ιχνηλατώντας 50 χρόνια εικαστικής δημιουργίας ενός απερίσπαστου δεξιοτέχνη, ενός χειρώνακτα, που με ύφος απόλυτα προσωπικό, τόλμη και αφοσίωση, επιδίωξε την απεικόνιση του μη ορατού, του απόλυτου. Ο ίδιος έλεγε: «΄Απλωσα το σκοτάδι για να βρω το φως» και μιλούσε πράγματι για την ακτινοβολία που κατάφερε να δει, να συλλάβει και να ζωγραφίσει!
Για την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του, αλλά και 54 χρόνια από τη βράβευσή του (Premio Unesco) στην 30ή Μπιενάλε Βενετίας, αυτή η έκθεση έρχεται να υπενθυμίσει τη σημασία αλλά και τη διαχρονικότητα του έργου του κλασσικού της αφαίρεσης
Στo πλαίσιo της έκθεσης θα προβάλλεται βίντεο με το έργο όλων των καλλιτεχνών που έχουν τιμηθεί με το Έπαθλο Γιάννη Σπυρόπουλου τα τελευταία 25 χρόνια.
Προγραμματίζονται επίσης διάφορες εκδηλώσεις, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές σχολικής ηλικίας.
Ο ζωγράφος Γιάννης Σπυρόπουλος γεννήθηκε το 1912. Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών όπου σπούδασε από το 1930 έως το 1936, είχε καθηγητές τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο, τον Ουμβέρτο Αργυρό και τον Σπυρίδωνα Βικάτο.
Το 1938 ο Σπυρόπουλος κέρδισε το βραβείο για τη Ζωγραφική στον ετήσιο διαγωνισμό της Ακαδημίας Αθηνών για την αποστολή υποτρόφων καλλιτεχνών στην Ευρώπη και έφυγε για το Παρίσι. Στην Ēcole Supérieure des Beaux-Arts είχε δάσκαλό του τον Charles Guérin. Στην Ελλάδα επέστρεψε με την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939. Άρχισε να εισχωρεί στην αφαιρετική ζωγραφική από τα μέσα της δεκαετίας του ’50. Η συχνή συμμετοχή του από το 1953 στις σπουδαιότερες ομαδικές εκθέσεις, πέρα από το μέτρο μιας καλλιτεχνικής καταξίωσης που υποδηλώνει, σηματοδοτεί και μιαν άλλη διάθεση «ξανοίγματος» του ζωγράφου προς το κοινό. Τον Ιούνιο του 1960, μετέχοντας στην καλλιτεχνική ομάδα που εκπροσωπούσε την Ελλάδα στην 30ή Μπιενάλε της Βενετίας, απέσπασε από κοινού με τον Ιταλό Antonio Music το Βραβείο UNESCO. Ο Σπυρόπουλος, μέσα από τον απόηχο των αλλεπάλληλων επιτυχιών του στο εξωτερικό, και παρά το γεγονός ότι αρνιόταν πλέον να εκθέσει στην Ελλάδα, άρχισε να εισπράττει σημαντικές διακρίσεις και αναγνώριση, όπως η τιμή να του απονεμηθεί ο Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα (Ιανουάριος 1966).
Το 1969, το National Collection of Fine Arts του Smithsonian Institution της Ουάσινγκτον φιλοξένησε ατομική του έκθεση. Το 1978 του απονεμήθηκε από Πανεπιστήμιο της Βιέννης το βραβείο Gottfried von Herder.
Ο Γιάννης Σπυρόπουλος πέθανε το 1990 και τον ίδιο χρόνο δημοσιεύτηκε το Προεδρικό Διάταγμα για τη σύσταση του Iδρύματος Γιάννη και Zωής Σπυροπούλου, το οποίο ανέλαβε την υποχρέωση της μελέτης, παρουσίασης και δημοσίευσης κατά οποιονδήποτε τρόπο του έργου του Γιάννη Σπυρόπουλου και την ετήσια βράβευση νέων Ελλήνων καλλιτεχνών με τα Έπαθλα Γιάννη Σπυρόπουλου.
14°
