Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ATHENS VOICE μέχρι σήμερα, οι πιο εμβληματικοί καλλιτέχνες - πολίτες του κόσμου επέλεξαν να μοιραστούν τις απόψεις και τις σκέψεις τους στο πρώτο και μεγαλύτερο ελληνικό free press.
Γιάννης Μόραλης
Αν ήταν να κατασκευάζω έργα θα ήταν εύκολο. Έχω αρκετές τεχνικές γνώσεις. Και να μαζεύω και χρήματα. Το ’47, συμμετέχοντας στην Πανελλήνια Έκθεση, πούλησα όλα μου τα έργα. Και μου έλεγαν, γιατί δεν κάνεις κι άλλα ίδια να πουλήσεις. Μα δεν μπορούσα. Έχω ζωγραφίσει και πάρα πολλά πορτρέτα. Αλλά μ’ αρέσει να ζωγραφίζω τον άνθρωπο, την ανθρώπινη φιγούρα. Πάντα μ’ αρέσει. Επιλέγω εγώ το ποιον θα ζωγραφίσω. Αλλά έζησα και στην κατοχή και έπρεπε να κάνω τις παραγγελίες που είχα. Κι έπρεπε να πιαστώ από κάπου για να μ’ αρέσει αυτό που ζωγράφιζα. Όλο το άγχος ήταν αυτό.
Τεύχος 219, 3.7.2008, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Βλάσης Κανιάρης
Ο τόπος μας έχει έχει τόσα προβλήματα, τόση ιστορία, τόση γοητεία μέσα στην καταστρεπτική του μανία, που, θέλω δεν θέλω παίρνω από κει. Δεν έγινα ούτε Γάλλος, ούτε Γερμανός, ούτε Ιταλός, άσχετα αν νιώθω σαν στο σπίτι μου κι εκεί. Τελικά μια γλώσσα μαθαίνει κανείς στη ζωή του.
Τεύχος 245, 19.2.2009, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Γιάννης Κουνέλης
Η γενιά μου είναι κατά αυτών που είχαν ένα στιλ. Εγώ προτιμώ τη διαλεκτική. Ο Πικάσο έκανε την Γκερνίκα, είδε τον πόλεμο και απάντησε. Ο Μοντριάν με το θεοκρατικό της ζωγραφικής του δεν απάντησε στον πόλεμο. Πριν και μετά ήταν ο ίδιος. Εμένα μου αρέσει ο Πικάσο. Δεν είναι ότι θέλω πάντοτε να απαντάω, μα καμιά φορά διανοητικώς πρέπει να απαντάς. Η δημοκρατία στο τέλος κυριαρχεί. Δημοκρατία λέγεται η ελευθερία και η διαλεκτική. Μπροστά σε κάτι τρομακτικό θα ’ναι ωραίο να κάνεις ένα urlo, ένα ουρλιαχτό.
Τεύχος 386, 5.4.2012, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Τελευταία έχω γίνει τεμπέλης. Άλλοτε ζωγράφιζα αρκετά. Όχι από το πρωί, τάχα εγώ ξύπνησα στις 6.00 και όρμησα, τάχα μου ήρθε έμπνευση και δεν μπορώ να συγκρατηθώ… Εκείνη η έμπνευση η καημένη, το τι έχει τραβήξει! Όλοι με έμπνευση, οι ποιητές με έμπνευση… Μήπως γράφετε ποιήματα; Όχι; Μπράβο.
Τεύχος 368, 10.11.2011, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Κώστας Τσόκλης
Γελάστηκα και έζησα μια αντίστοιχη περιπέτεια μ’ αυτή του Οιδίποδα. Συγκρούστηκα κι εγώ με περαστικούς και ίσως σκότωσα τους πνευματικούς μου πατέρες. Παρά ταύτα, η μάνα μου η Ελλάδα με δέχτηκε στο κρεβάτι της.
Τεύχος 118, 30.3.2006, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Άγγελος Δεληβορριάς
Α, δεν μπορώ το «κατά μόνας», να κάθεσαι σπίτι στο σαλόνι σου εσύ κι ο Φελίνι! Προτιμώ να πάω κινηματογράφο, αυτά τα πράγματα θέλουν να πιεις μετά ένα ποτήρι κρασί, να συζητήσεις, να διαφωνήσεις…
Πολλοί από τους φίλους μου έχουν πια αποχωρήσει. Ο Καβαλιεράτος, ο Λέων Αβδής, ο Φίλιππος Ηλιού. Οι άλλοι κρατάνε γερά. Είναι και η Ειρήνη Γερουλάνου, η καρδιά του μουσείου, και όλοι οι συνεργάτες, ένας πολύ εκλεκτός πυρήνας, είναι και οι φίλοι μου οι καλλιτέχνες και βεβαίως η γυναίκα μου…
Τεύχος 197, 24.1.2008, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου
Η απόλαυση δεν είναι συνώνυμο της αποχαύνωσης και η σκέψη δεν είναι εχθρός της ευδαιμονίας. «Don’t be shy» γράφει η ζώνη στη στολή των ταξιθετών. «Μη ντρέπεσαι». Μη ντρέπεσαι να νιώθεις, να σκέφτεσαι, να είσαι αυτό που είσαι.
Τεύχος 628, 28.9.2017, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Ευγένιος Σπαθάρης
Γλυκό ψωμί δεν έφαγα, λεφτά ποτέ δεν έβγαλα, μια ζωή στο τρέξιμο με τον Καραγκιόζη. Ευτυχώς έχω τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, μα πάνω απ’ όλα έχω τον αγαπημένο μου Καραγκιόζη. Θα ’θελα να πεθάνω με τη φιγούρα του αγκαλιά.
Το μήνυμα είναι το ίδιο μπανάλ όπως πάντα. Έχεις μια εταιρεία που ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια για την ανακάλυψη και παραγωγή του βιντεοτηλεφώνου. Παίρνεις το ακουστικό, καλείς το άλλο πρόσωπο 10.000 χιλιόμετρα μακριά, το βλέπεις στην οθόνη σου και τι του λες; «Γεια σου, τι κάνεις;» Κι εκείνος απαντά: «Μια χαρά. Εσύ;» Εμένα προσωπικά αυτή η αμεσότητα όταν στέλνω το μήνυμά μου δεν μου προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου μονάχα και πάντα ομοφυλόφιλο και σας το υπόσχομαι ότι έχω άρτια μνήμη. Αν γεννήθηκα ή διαμορφώθηκα έτσι από νεαγνή ηλικία, δεν το γνωρίζω, αλλά ούτε έχει σημασία εφόσον δεν θυμάμαι τίποτε άλλο. Αυτό δεν έχει να κάνει με τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις ή φαντασιώσεις, όπως πολλοί νομίζουν (αυτά εμφανίστηκαν πολύ αργότερα από τη νεαγνή μου ηλικία), αλλά με τον τρόπο που υπάρχω, που αντιμετωπίζω τη ζωή. Σας φαίνεται περίεργο, ασυνήθιστο, ανώμαλο, διεστραμμένο; Παρακαλώ καλέστε το Θεό, εγώ δεν μπορώ να σας διαφωτίσω, αφού δεν γνώρισα τίποτα άλλο παρά αυτό που είμαι. Τηλεφωνήστε στο 1-800-ΘΕΟΣ και είμαι σίγουρος πως εκεί θα σας βοηθήσουν. Ακούω ότι βοηθάνε εκεί τους πάντες, ή όχι;
Από τότε που θυμάμαι, η κοινωνία δεν έχει σταματήσει να με κάνει να νιώθω μειονεκτικά, να με δακτυλοδείχνει σαν «διαφορετικό», να με κοροϊδεύει. «Πουστάρα» με ανέβαζαν, «ξεφωνημένη» με κατέβαζαν στο σχολείο, οι φίλοι μου με γιαουρτώνανε, οι ξένοι με κυνηγούσαν, με δέρνανε. Η ομοφυλοφιλία μου, η οποία αναγκαστικά έγινε κραυγαλέα, όπλο για να υπερασπίσω τον εαυτό μου, υπήρξε, και υπάρχει δυστυχώς ακόμα, λόγος εμπαιγμού, από τον οποιονδήποτε. Πόσες φορές η αστυνομία δεν με έχει δείρει, οι τίποτα βαθιά χαζοί macho αλήτες βγήκανε να «δείρουν αδερφές» και με πήρε και εμένα η μπάλα; Αλλά και η «chic» κοινωνία, και οι μερικώς μορφωμένοι αντιδρούν στην ομοφυλοφιλία μου, δεν με καλούν στο σπίτι τους, κουτσομπολεύουν ή, χειρότερα, δεν αγοράζουν έργα μου. […] Τελικά το υπέρτατο παράσημο μου το έδωσε η Ελλάδα η ίδια (πραγματικά, το σπουδαιότερο βραβείο που είχα έως τώρα), στη μορφή της στρατιωτικής απαλλαγής. Αυτό το επίσημα θαυμάσιο χαρτί απλά λέει ότι «ο Κωνσταντίνος Κακανιάς πάσχει από παθητική ομοφυλοφιλία»!! Είμαι σίγουρος ότι το Άγιο Πνεύμα επισκέφτηκε τον γιατρό ο οποίος επιμελήθηκε τη διάγνωση αυτή, και του φανέρωσε την αγαπημένη μου σεξουαλική στάση. Δεν το λατρεύετε; Ο Θεός είναι Μεγάλος, τα ξέρει όλα, όλα!!
Τεύχος 78, 28.4.2005, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Θα ήθελα να προχωρώ στη Συγγρού και να αισθάνομαι ότι πλησιάζω στο νερό. Όπως ένα μικρό παιδί που τρέχει προς το νερό. Αυτά είναι που προσφέρουν ευτυχία στους ανθρώπους.
Τεύχος 275, 15.10.2009, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Helmut Middendorf
Εντυπωσιάζομαι πάντα με το ότι οι Αθηναίοι τα βρίσκουν όλα «πολύ ωραία». Γιατί στο μυαλό του μέσου Γερμανού τα πάντα είναι χάλια. Κυρίως με ξαφνιάζει το ότι όταν oι Αθηναίοι αποφανθούν ότι κάτι είναι «πολύ ωραίο» το επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, με τέτοια συχνότητα που το «πολύ ωραίο» ηχεί πια σαν το mantra κάποιου που προσπαθεί να περιέλθει σε κατάσταση διαλογισμού.
Δεν υπήρξαμε ούτε μικροί ούτε μεγάλοι, υπήρξαμε εμείς, ο καθένας από εμάς. Στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτα μέσα μας, μόνο που το σώμα και το μυαλό μάς προδίδουν όσο μεγαλώνουμε.
Τεύχος 439, 6.6.2013, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Χρήστος Μποκόρος
Συνανθρωπία, συναλληλία... να το προκείμενο. Αν έρθει ο υδραυλικός σπίτι μου, φτιάξει τη βρύση και φύγει, τον αντιμετωπίζω ως ανταλλάξιμο εργαλείο, ένα μηχάνημα. Όταν όμως του προσφέρω ένα ποτήρι νερό, έναν καφέ, πούμε δυο κουβέντες, αναγνωρίζουμε μια ανθρώπινη σχέση – να ένα στοιχειώδες.
Τεύχος 497, 24.9.2014, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Μαρίνα Αμπράμοβιτς
Είναι εντελώς αλαζονικό να θεωρούμε ότι είμαστε αθάνατοι. Kάθε μέρα είμαστε κοντά στο τέλος. Είναι τόσο σημαντικό να το αντιμετωπίσουμε. Διαρκώς αντιμετωπίζω τους φόβους μου. Σκέφτομαι πώς θα είναι όταν πεθάνω πραγματικά. Είναι μια πολύ καλή άσκηση. Για μένα είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην πεθάνω θυμωμένη, φοβισμένη και ασυνείδητα. Να νιώσω αυτό το πέρασμα. Είχα μια καλή ζωή και θέλω να έχω ένα καλό θάνατο. Να νιώσω αυτή τη στιγμή.
Τεύχος 560, 10.3.2016, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Η διορατική ματιά του καλλιτέχνη είναι τόσο απαραίτητη στις μέρες μας, ειδικά όταν οι πολιτικοί ταγοί είναι άνθρωποι με τόσο βραχύβια οράματα.
Τεύχος 424, 21.2.2013, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Άννα Καφέτση
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες μας δείχνουν το δρόμο, δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στα εικαστικά, τη μουσική, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο. Υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός από τον εικαστικό χώρο και από τον κόσμο γενικότερα με την εγκατάσταση του ΕΜΣΤ στο Ωδείο Αθηνών.
Τεύχος 235, 20.11.2008, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Αλέκος Φασιανός
Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να μένει απομονωμένος. Η επικοινωνία κάνει τους ανθρώπους να αναπτύσσονται. Το καφενείο είναι πολιτιστικό μέσο, ο καφές επίσης. Το αστικό τοπίο είναι ζωντανό στοιχείο, πρέπει ο κόσμος να μπορεί να δρα. Η πόλη πρέπει να σε κρατάει στην πόλη.
Τεύχος 247, 5.3.2009, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά το ερώτημα που έθεσα και θέτω στον εαυτό μου είναι πώς μπορούμε να πλησιάσουμε όλο τον κόσμο. Το πώς θα κάνουμε το σημερινό άνθρωπο που δεν έχει να φάει, να αισθανθεί πως τον αφορά αυτό που συμβαίνει εδώ.
Η συζήτηση ξαναγυρίζει στην εφημερίδα, στο εξώφυλλο που μας ετοίμασε, μια καρδιά και ένα δέντρο «να διαλέξουμε». «Θέλω να μετέχω», μου λέει. «Είναι όμορφο αυτό που κάνετε. Ο καθένας περνάει και την παίρνει χωρίς να πληρώνει. Σ’ αρέσει που καθώς περπατάς στο δρόμο τη βλέπεις, είναι και αισθητικά ωραία αυτά τα κουτιά, τα κόκκινα. Και ούτε έχεις να δώσεις λόγο σε κανέναν, να μιλήσεις στον περιπτερά ας πούμε…» και καθώς με συνοδεύει προς τα έξω μου διηγείται μια ταινία που είχε δει μικρό παιδάκι:… μια κυρία του καλού κόσμου στέκεται μπροτα΄σε έναν περιπλανώμενο βιολιστή. Καθώς τον ακούει που παίζει το «Bolero» του Ραβέλ, γονατίζει μπροστά του και του λέει, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ… Ατάραχος εκείνος τη ρωτάει «και ο λόγος;»
Τεύχος 178, 26.7.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Mario Botta
Η Αθήνα για έναν Ευρωπαίο όπως εγώ είναι ένα μυθικό όνομα. Είναι η απαρχή της ιστορίας μας, η μνήμη των μύθων που διαμόρφωσαν τη νιότη μου. Και για έναν αρχιτέκτονα Αθήνα είναι ο Παρθενώνας, η Ακρόπολη... Όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου το 1960, όταν περίπου 20 χρονών ήρθα για πρώτη φορά. Όμως δεν βρήκα αυτό που έψαχνα. Βρήκα μια παλιά πόλη, κουρασμένη, χαοτική, με έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα, που σχηματίστηκε από τις φτωχικές συνοικίες, αρκετά μακριά από την ιδέα της μητρόπολης. Ξαναήρθα το 2000, με ένα χρονικό άλμα περίπου 40 ετών, και βρήκα μια νέα πόλη· νέα όχι μόνο γιατί άλλαξαν οι κοινωνικές σχέσεις, αλλά γιατί είχε μεταμορφωθεί σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Τεύχος 108 17.06.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Κατερίνα Κοσκινά
Ακούγαµε πως το µουσείο είναι το νέο Γιοφύρι της Άρτας ή για την κατάρα του ΕΜΣΤ. Ε, εµείς που δουλεύουµε εδώ ή το ∆Σ, δεν νιώθουµε ούτε πρωτοµάστορες ούτε καταραµένοι. Νιώθουµε παραγωγικοί και αποφασισµένοι να αλλάξουµε αυτή την εντύπωση.
Τεύχος 588, 27.10.2016, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Ντένης Ζαχαρόπουλος
Δεν πιστεύω στην ιδιοκτησία αλλά στην πνευματική κληρονομιά των ανθρώπων. Ας πάρουμε απόφαση πως δεν είναι οι υπουργοί που ιδρύουν τα μουσεία.
Άκουγα προ ημερών ένα γνωστό, ογδοντάρη, ομότεχνό μου να κομπάζει σε κάποια εμβρόντητη κυρία της τηλεόρασης, «ξέρω (!) ότι προετοιμάζω το μέλλον της Ελλάδας…». Εγώ πάντως δεν έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον. Ποτέ δεν είχα. Ευτυχώς που το μέλλον αρχίζει όταν το σήμερα και το αύριο θα έχουν τελειώσει…
Τεύχος 319, 14.10.2010, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Νίκος Χουλιαράς
Οι gallery μού φαίνονται ψυχρές σαν φαρμακεία. Μέσα τους οι καλλιτεχνίζοντες έρχονται να πάρουν το φάρμακό τους.
Mόνο οι γριές που πίνουν τσάι στα Harrod’s μπορούν να συγκριθούν με τις γριές της «ύπατης αρμοστείας», όπως τις ονόμαζα, και που κυκλοφορούσαν πριν μερικά χρόνια –έχουν μείνει ελάχιστες– στο Κολωνάκι. Μπλε μαλλί με σικλαμέν αποχρώσεις, πιο μπλε δεν γίνεται, ούτε πιο σικλαμέν, φωνή νταλικέρη από τη Λάρισα, «ένεκα τα δυο Παπαστράτος», άσπρα δοντάκια τρωκτικού και ενδυματολογικά κάτι μεταξύ Γκαλιάνο και της φρεγάδας που πυρπόλησε ο Κανάρης.
Το πώς σκηνοθετούμε την εξωτερική μας εμφάνιση προέρχεται από το κοινό μας υπόβαθρο. Προερχόμαστε από πολύ φτωχές οικογένειες και ξέρουμε πολύ καλά ότι ειδικά οι φτωχοί άνθρωποι φοράνε πάντα τα καλά τους στις εξαιρετικές περιστάσεις. Ενδυματολογικά πρόκειται για έναν ευρέως αποδεκτό τρόπο που δεν ξενίζει κανέναν και μας εξυπηρετεί. Πολύ λίγες φορές μας έχουν ψάξει στο αεροδρόμιο και πάντα βρίσκουμε τραπέζι στα εστιατόρια.
Τεύχος 642, 18.1.2018, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή τους εδώ
Το να κάνεις μια ταινία με ηθοποιούς έμοιαζε ακατόρθωτο στην εποχή που γράφαμε τα κόμικ. Πώς θα αποδώσεις την επίδραση του μαγικού φίλτρου; Πώς να βρεις μια τόσο μεγάλη μύτη ή ένα στομάχι τόσο μεγάλο όσο του Οβελίξ;
Τεύχος 409, 18.10.2012, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Μίλο Μανάρα
Ακόμα και όταν διηγούμαι ερωτικές ιστοριούλες, ο τύπος του ερωτισμού που διηγούμαι εγώ είναι πάντα ο δημόσιος και κοινωνικός ερωτισμός. Εμένα δεν με ενδιαφέρει το σκάνδαλο. Δεν σχεδίασα ποτέ ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα στην κρεβατοκάμαρά του. Κάθε γεγονός που σχεδιάζω είναι δημόσιου και κοινωνικού ενδιαφέροντος.
Σπάνια ένας πολίτης μιας πόλης στέκεται να κοιτάξει ένα δημόσιο έργο. Ίσως μόνο οι τουρίστες. Την πόλη την αισθάνεσαι, τη «βλέπεις» με την περιφερειακή όραση.
Τεύχος 671, 20.9.2018, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Την ίδια αντιδραστική πορεία μπορεί να έχουν και οι φιλήσυχες κυρίες του Ψυχικού ή της Κηφισιάς. Αστοί που βασική τους ανάγκη, για παράδειγμα, είναι το να τρώνε βιολογικά. Δεν τους νοιάζει τι γίνεται παρά έξω, ενώ βγαίνουν στο μεϊντάνι του “αντί”, γιατί κάποιος τους στερεί το δικαίωμα στη γιόγκα και την “απεντόμωση”- καθαρισμό από την κακή ενέργεια ή από το να φτιάξουν το σώμα τους, η κουλτούρα της ευζωίας. Αυτό θέλουμε να διερευνήσουμε στην Μπιενάλε.
Αδηµοσίευτα σκίτσα όχι, δεν έχω. Τι θα πει αυτό. Ή θα δηµοσιευτεί ή θα σκιστεί. Η Ελένη Βλάχου έλεγε ότι η γελοιογραφία είναι κάτι που δεν µπορώ να το διορθώσω. Σε ένα δηµοσιογραφικό κείµενο µπορώ και διορθώνω, σβήνω µια γραµµούλα, µία φράση… στο σκίτσο δεν µπορώ να το κάνω. Θυµάµαι και το άλλο που είχε πει, το είπα µάλιστα και στον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας: ∆είξτε µου τα σκίτσα µίας χώρας και θα σας πω τι πολίτευµα έχει.
Τεύχος 586, 13.10.2016, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Είμαστε χωρίς ευγένεια, κουλτούρα και τρόπους. Κανείς δεν κρατάει μια εφημερίδα, ένα βιβλίο. Κολλημένοι στον διαδικτυακό τενεκέ ή στα κινητά. Ζευγάρια αμίλητα. Άδειες γκαλερί, μουσεία και βιβλιοπωλεία… αν είσαι σαραντάρης, σε φωνάζουν μπάρμπα. Αν είσαι πενηντάρης, σε φωνάζουν παππού. Φρίκη.
Τεύχος 674, 11.10.2018, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Όταν ξεκίνησε η μελέτη για το Πεδίο του Άρεως υπήρχε ήδη ένα concept, μια προμελέτη της Υπερνομαρχίας. Το κύριο σημείο της ήταν ο σεβασμός του ύφους του Πεδίου του Άρεως, όπως το ξέραμε ως σήμερα. Δεν θα αλλάξει η μορφή και οι βασικές χαράξεις θα παραμείνουν. Φυσικά, η αναβάθμιση αφορά όλο το Πεδίο του Άρεως.
Όταν γνώρισα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου ήταν δεκαεπτά χρονών. Του πλήρωνα το ενοίκιό του, τον στήριξα στις σπουδές του, να φύγει στην Αμερική. Μπορεί να μην έγινε ζωγράφος, κάτι που με πίκρανε, αλλά θυμάμαι στην αλληλογραφία που είχαμε να μου γράφει «μη στεναχωριέσαι, μπορεί να αλλάζει ο δρόμος αλλά πάντα η προσέγγισή μου είναι εικαστική». Θυμάμαι τον έβαζα να ζωγραφίζει την οικογένειά μου, εμένα, το φίλο του, και του έδινα χρήματα. Ένα είδος αντιπαροχής. Δεν βοηθούσα τον ίδιο αλλά το ταλέντο του.
Τεύχος 498, 1.9.2014, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Ανδρέας Κούρκουλας - Μαρία Κοκκίνου
Το γήπεδο φέρει ανεπίσηµα το όνοµα ενός δρόµου της πόλης, είναι η Λεωφόρος. Έχει δώσει χαρακτήρα σ’ έναν οδικό άξονα, είναι η κορύφωσή του. Συµβαίνει εκεί µια πύκνωση γεγονότων και συναισθηµάτων που δεν είναι καθόλου ασήµαντη για το συλλογικό υποσυνείδητο της πόλης, λειτουργεί ως τοπόσηµο. Και η Αθήνα έχει ανάγκη από τέτοια τοπόσηµα...
Τώρα οι castrati έχουν χοντρή φωνή, χορεύουν ζεϊμπέκικο, συνοδεύουν μια ξανθιά και ζουν αποκλειστικά με κρατικά λεφτά.
Τεύχος 315, 16.9.2010, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Νάντια Αργυροπούλου
Η ελληνική τέχνη και η (εικαστική) παραγωγή της δεν ήταν ποτέ «της μόδας». Ακόμα και στους χρόνους που η πρωτοπορία, και η αγορά αργότερα, έστρεψαν διαδοχικά την προσοχή τους σε εθνικές σχολές και την παραγωγή της καλλιτεχνικής περιφέρειας, η ελληνική τέχνη δεν μελετήθηκε με τους όρους που μελετήθηκε, π.χ. η κινέζικη, η ινδική, η αραβική, η αφρικανική, η πολωνική ή η κεντροευρωπαϊκή και βαλκανική τέχνη γενικότερα.
Στη Νέα Υόρκη τα έργα μου έχουν φορεθεί και έχουν κυκλοφορήσει στο δρόμο. Μια κοπέλα φορώντας το τεράστιο κοστούμι Queen Elizabeth περπατούσε προς το Metropolitan διασχίζοντας τη Fifth Avenue. Είχε σταματήσει την κυκλοφορία στο δρόμο.
Τεύχος 203, 6.3.2008, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Δημήτρης Γέρος
Νομίζω πως θα έπρεπε –τρόπος του λέγειν– να υπάρχει μια ειδική αστυνομία Τέχνης για να γλιτώσουμε κι εμείς, αλλά και αυτοί οι κακόμοιροι που χασομεράνε νομίζοντας ότι κάνουν πρωτοπορία ενώ βρίσκονται στο βυθό μιας θλιβερής αργοπορίας.
Από τεσσάρων είχα μάθει να ξεχωρίζω τον Σεζάν από τον Βαν Γκογκ. Άκουγα πολλά εκεί μέσα. Το γραφείο μού φαινόταν τεράστιο. Θυμάμαι ότι είχε μια τάβλα πάνω σε δύο ξύλινα τρίποδα. Δεν ήταν αυτό που λέμε επαγγελματικό γραφείο. Δούλευε στο σπίτι μαζί με τους μαθητές του. Τους υποστήριζε, γιατί πίστευε στην αξία τους. Σε εμένα δεν μου επέβαλε ποτέ να γίνω αρχιτέκτονας. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος ο Πικιώνης.
Τεύχος 355, 13.7.2011, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Δέσποινα Γερουλάνου
Θα ήθελα να δημιουργηθεί ένας χώρος όπου θα είναι όλα τα πωλητήρια των μουσείων συγκεντρωμένα – ίσως έτσι γίνει κάποια κινητοποίηση ώστε όλα τα αντικείμενα να γίνουν του ιδίου επιπέδου. Θα μπορούσαν να κάνουν παπάδες, πάντως! Κλαίω και για τα έσοδα που χάνουν.
Τεύχος 502, 29.10.2014, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Σημειώνω, πως ενώ η πόλη είναι γεμάτη από τοπόσημα, μνημεία και μουσεία που αφορούν το μακρινό παρελθόν της, έχει ελάχιστα πράγματα να μπορεί να δει ο επισκέπτης της που αφορούν στη νεότερη ιστορία της. Η δημιουργία του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου συμβάλλει στο να καλυφθεί αυτό το κενό.
Τεύχος 519, 25.3.2015, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Στέλιος Κόης
Είναι αλήθεια πως κάθε φορά που φιλοξενώ ξένους αρχιτέκτονες φτιάχνω ολόκληρα σενάρια από ποιους δρόμους θα τους περάσω, τι θα τους δείξω και κάθε φορά εκπλήσσομαι με τι τους εντυπωσιάζει. Για παράδειγμα, αρχιτέκτονες από την Ιαπωνία είχαν τρελαθεί από την Καπνικαρέα – δεν το περίμενα. Από την άλλη οι Ιταλοί που περιμένουν να δουν μια Αθήνα παρόμοια της Ρώμης δεν τους βγαίνει η εικόνα.
Τεύχος 502, 29.10.2014, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Φίλιππος Τσιμπόγλου
Κάθε μήνα το κτίριο στην Ακαδημία το επισκέπτονται πέντε με έξι χιλιάδες άνθρωποι μόνο για να το θαυμάσουν. Αυτή την τουριστική ροή πρέπει να την εκμεταλευτούμε και ναι, γιατί όχι, να τη συνδέσουμε με το καινούργιο κτίριο. Οπότε τι καλύτερο από το να γίνει ένα μουσείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, για την ιστορία του ελληνικού βιβλίου, της ελληνικής γραφής.
Τεύχος 544, 26.10.2015, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Αυτό που μου αρέσει στα έργα της γιαγιάς μου (σ.σ. Ναταλία Μελά) είναι ότι έχουν όλα μια πλάκα, μια ζωντάνια, ένα κέφι, χιούμορ, φαντασία… σού φτιάχνουν τη διάθεση. Έτσι είναι και η γιαγιά. Σαν τα έργα της.
Μία βαθιά τομή στην πόλη ήταν τα free press. Αναστήσανε ένα χαμένο τοπίο το οποίο είχε αποξηραθεί από εκατοντάδες περιοδικά που κυκλοφορούν αλλά είναι ηλίθια. Το free press αυτό που έκανε ήταν ότι σου δημιούργησε μία ανάγκη, να το παίρνεις. Αισθάνεσαι ότι σου κάνει καλό. Βέβαια θα πρέπει να προσέξουν να μη φθαρούνε μέσα από την ίδια τους την επανάληψη. Πρέπει να προτείνουν καινούργια πράγματα και newcomers. Να μη βλέπουμε συνέχεια τους ίδιους.
Τεύχος 389, 26.4.2012, διαβάστε την συνέντευξή του εδώ
Σπύρος Στάβερης
Η Αθήνα όλη σε ένα φωτογραφικό καρέ… Μια γωνιακή πολυκατοικία στην Καλλιθέα με ανοιχτά τα πανιά της.
Τεύχος 320, 21.10.2010, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Αγγελική Αντωνοπούλου
Τρία πράγματα που αν έλειπαν θα έκαναν την Αθήνα λίγο ομορφότερη;
Κακλαμάνης, Κακλαμάνης, Κακλαμάνης.
Τεύχος 322, 4.11.2010, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Βασίλης Γκογκτζιλάς
Τον Βαγγέλη Παπαθανασίου θα διάλεγα πρωταγωνιστή σε κόμικ μου. Μια κόμικ βιογραφία του θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Αν θέλει κανείς να γίνει πολεμικός ανταποκριτής θα πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος. Θα πρέπει να σέβεται τον τόπο όπου βρίσκεται και να κατανοεί ότι αν δεν συνέβαινε αυτό για το οποίο βρίσκεται εκεί, πολύ απλά δεν θα βρισκόταν εκεί. Ότι θα πρέπει να έχει μελετήσει, να έχει διαβάσει ιστορία, να ξέρει καλά ότι ρόλος του είναι να μεταδώσει και όχι να περάσει «μηνύματα», ένα ακόμη γρανάζι της προπαγάνδας. Και να ξέρει επίσης ότι η φωτογραφία δεν πληρώνει.
Τεύχος 549, 3.12.2015, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Yoko Ono
Είτε λόγω αέρα που φυσά είτε λόγω γήρανσης, τα φύλλα που πέφτουν είναι το λίπασμα της γης. Όπως κι εμείς όταν σβήσουμε, όταν πεθάνουμε, όλοι θαρρώ πως γινόμαστε δέντρα. Ένα με αυτά. Όταν θαφτώ θα γίνω λίπασμα κι ένα καινούργιο δέντρο.
Ο έρωτας είναι η αρρώστια εκείνη της οποίας ο μοναδικός τρόπος για να γιατρευτείς είναι να αρρωστήσεις κι άλλο.
Τεύχος 594, 8.12.2016, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Έφη Χαλυβοπούλου
Η νοσταλγία είναι για τους ανικανοποίητους, για όσους υποτάσσονται στην ιδέα ότι η ζωή τούς ξεπερνά. Η εικαστική σκηνή στην Ελλάδα – σε σχέση βέβαια και με την κοινωνία που τη γεννά – έχει υπάρξει, στο κοντινό παρελθόν, νοσταλγική στο έπακρο, κάτι που έχει προκαλέσει θεαματική αποτελμάτωση.
Είναι αλήθεια ότι η Αθήνα έχει γίνει πόλος έλξης πολλών γκραφιτάδων παγκοσμίως, η ελευθερία που προσφέρει είναι μάλλον μοναδική και στα μάτια των ξένων καλλιτεχνών αυτό πρέπει να φαντάζει παράδεισος.
Τεύχος 657, 3.5.2018, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ
Billy Γρυπάρης
Το έργο που ζωγραφίσατε για τα 15 χρόνια της ATHENS VOICE απεικονίζει την Αθήνα. Τι σηματοδοτεί για σένα αυτή η πόλη;
Η Αθήνα είναι η αρχή και το τέλος, είναι η έμπνευσή για ό,τι και αν έχω δημιουργήσει μέχρι σήμερα σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο.
Alexander Martinez
Alex, επιλέξατε με τον Billy G να ζωγραφίσετε την Αθήνα για τα 15 χρόνια της ATHENS VOICE. Γιατί;
Αγαπάω την Αθήνα γιατί μου έχει δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσω και να δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ στους τοίχους της όλα αυτά τα χρόνια.
12°
