Πείτε μας δυο λόγια για την έκθεση που ετοιμάζετε. Η δουλειά που παρουσιάζω στην γκαλερί TITANIUM στις 7 Απριλίου είναι συνέχεια και ολοκλήρωση μιας ενότητας που εξέθεσα πριν από δύο χρόνια. Πιστεύω πως είναι μια στοχαστική διατριβή για τη ζωγραφική την ίδια, αλλά και για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Προσπάθησα να μεταβάλω το απλό ρεαλιστικό στοιχείο σε μια γενική αντιληπτική ιδέα, σε αρχέτυπο – τόσο ποιητικό, ρομαντικό, όσο και αισθησιακά γήινο. Η ζωγραφική μου δοξάζει την ίδια τη ζωή, τη γη, τη γυναίκα, γιατί υπήρχε, γιατί φανέρωνε, γιατί έδινε –καρποφορούσε–, δεχόταν, και μοιάζει να απευθύνεται σε θεατές διψασμένους για φως.
Κατάγεστε από την Ήπειρο, ζείτε στη Ρόδο... Προς αναζήτηση του καλοκαιριού ή των χρωμάτων; Προς αναζήτηση της συναρπαστικής περιπέτειας, μέσα στο ζεστό καλοκαίρι, σε μια ονειρική καταβύθιση στα χρώματα της θάλασσας, κάπου εκεί κάτω στο φωτεινό Νότο.
Πού βρίσκετε την ποιητική στιγμή, στο φως, στο χρώμα, στα σώματα ή στο συνδυασμό όλων αυτών; Η ποίηση βρίσκεται διάχυτη γύρω μας, αρκεί να μπορεί κάποιος να αποκωδικοποιεί στοιχεία και σύμβολα. Η φύση και ο άνθρωπος πραγματώνονται εικαστικά στο έργο μου για να μετατρέψουν υποσυνείδητες εικόνες και φαντασιώσεις σε συνθέσεις που, εκ πρώτης όψεως, έχουν μόνο αναπαραστατική λειτουργία. Η ζωγραφική μου υποδηλώνει βιωματικά πλαίσια και υποχρεώνει το θεατή να αποδώσει ιδιαίτερη σημασία σε αναγνωρίσιμα σύμβολα. Η γη, η θάλασσα, η γυναίκα, το παιδί είναι δεμένοι στους πίνακές μου σ’ ένα σφιχτό αγκάλιασμα. Οι άνθρωποι είναι δεμένοι με το κοσμικό περιβάλλον τους κατά τρόπο ασύγκριτα πιο στενό από ό,τι μπορεί να συλλάβει η σύγχρονη νοοτροπία.
Σε κίνηση ή σε ακινησία, τα σώματα στο έργο σας παραπέμπουν σε έργο γλύπτη... Η κλειστή ή ανοιχτή φόρμα στη ζωγραφική αποτέλεσε αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των υποστηρικτών του μπαρόκ ή του κλασικού αντίστοιχα, μεταξύ του ρομαντισμού και του νεοκλασικισμού. Είναι καθαρά θέμα επιλογής και ιδιοσυγκρασίας η χρήση των μορφοπλαστικών στοιχείων που πραγματώνουν τη θεωρητική βάση του ζωγραφικού έργου. A
17°
