Ο ΝΕΟΝ σε συνεργασία με το Marina Abramović Institute (ΜAI) εισάγουν το αθηναϊκό κοινό στην τέχνη της performance με το πρόγραμμα «Αs Οne». 29 καλλιτέχνες, με την καθοδήγηση της Abramović, δημιούργησαν τα δικά τους έργα, και τα παρουσιάζουν στο Μουσείο Μπενάκη. Δείτε 4 βίντεο:
Nikolaos, performer
(1986), Αθήνα
Κοίτα τον πόνο στα μάτια και ο πόνος θα γαληνεύσει
Η σωματοποίηση του ψυχικού πόνου και η ανάγκη να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισής του είναι ο σκοπός του έργου του Nikolaos. Η έλλειψη ελευθερίας, η κυρίαρχη δέσμευση του σύγχρονου ανθρώπου, εντείνεται όσο μεγαλύτερη είναι η κοινωνική αποδοχή και άρα τα κοινωνικά δεσμά. Ο καλλιτέχνης μεταφέρει την έλλειψη ελευθερίας στην κυριολεξία, βρισκόμενος δεμένος και κρεμάμενος από ένα σκοινί. Η κατάσταση περιορισμού του σώματος δίνει τη δυνατότητα να απελευθερωθεί ο νους, βρίσκοντας το δρόμο προς την ελευθερία μέσα από τον αυτοέλεγχο, το διαλογισμό και την πίστη στη δύναμη του μυαλού.
Ένα αυτοσχέδιο «ποίημα» του σήμερα συνθέτει η Αναστασία Παπαθεοδώρου, διερωτώμενη για την ελαφρότητα με την οποία ο ανθρώπινος νους ανέχεται και δέχεται τα πλέον τραγικά και εξευτελιστικά γεγονότα της εποχής μας μέσω των media, και διατηρεί μια ψυχραιμία ικανή στη λήθη. Η καλλιτέχνης διανύει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πληροφορία και την εμπειρία, βουτώντας σε μια διαδρομή αυτογνωσίας. Επί 8 ώρες, η Αναστασία Παπαθεοδώρου, ως νομάς, υποδέχεται τους ήχους, τις μουσικές και την κινούμενη εικόνα μιας προβολής στιγμιότυπων από τη φύση, από μαζικά γεγονότα, από καθημερινότητα και ανταποκρίνεται με το σώμα και τη φωνή της, με ποιήματα, τραγούδια, προσευχές. Ένα ταξίδι αυτό-εξοστρακισμού σε μια συναισθηματική, σωματική και νοητική τρωτότητα.
Γιάννης Αντωνίου, χορευτής
(1968), Αθήνα
Σταύρος Αποστολάτος, χορευτής
(1975), Χανιά
Το πορτρέτο ενός άγνωστου ανθρώπου
Με εργαλείο την κίνηση, ο Γιάννης Αντωνίου και ο Σταύρος Αποστολάτος φλερτάρουν με την ιδέα της εξαφάνισης. Οι δύο ερμηνευτές επιδιώκουν την εξασθένηση της μορφής τους με βασικούς άξονες το περπάτημα, την όρθια θέση και την ακινησία, το άλμα, την κατάρρευση και τη μικροκίνηση, μέχρι την απόλυτη εξαφάνιση από το οπτικό πεδίο. Όσο οι μορφές τους υποχωρούν, καθημερινά αντικείμενα παραμένουν στο χώρο, θυμίζοντας την αρχική ύπαρξη. Τα δύο σώματα, αν και δεν αγγίζονται, παραμένουν συνδεδεμένα, σε οπτική επαφή, σε αλληλεξάρτηση, αναζητώντας, επί 8 ώρες, την ιδιωτική πραγματικότητα, πέρα από τις ικανότητες του σώματος. Το έργο δεν είναι αποτέλεσμα πρόβας, οι κινήσεις συνθέτονται κάθε φορά εξαρχής, ενστικτωδώς μέσα στο χρόνο που διαρκεί μια στιγμή.
Cleaning the Mirror (Marina Abramović, 1995)
re-performance: 8 ώρες
με την Μάρθα Πασακοπούλου
Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται re-performance αυτού του έργου από το 1995, οπότε και παρουσιάστηκε μόνο για video. Στο Cleaning the Mirror (1995), η Abramović κρατά στην αγκαλιά της ένα σκελετό και έχει δίπλα της έναν κουβά με νερό και σαπούνι. Με το δεξί της χέρι, τρίβει με μανία τα διάφορα μέρη του σκελετού. Μόλις καθαριστεί, το χρώμα του σκελετού αλλάζει, ξανοίγει, αφού η γκρίζα σκόνη που κάλυπτε τα κόκκαλα αρχίζει να μεταφέρεται στο σώμα της Abramović. Τα όρια μεταξύ της καλλιτέχνιδας και του «αντικειμένου» αρχίζουν να ξεθωριάζουν, όσο ο νεκρός και ο ζωντανός μπερδεύονται. Για την Abramović, ο σκελετός αντιπροσωπεύει «τον τελευταίο καθρέφτη που θα αντικρύσουμε όλοι», σ’ ένα έργο όπου κυριαρχούν ο θάνατος και η παροδικότητα.
Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε η Marina Abramović στην A.V.
Η Marina Abramović θα δώσει μία διάλεξη για το μέλλον της και το ρόλο που θα παίξει σε αυτό η αυξανόμενη συμμετοχή του κοινού (Τετάρτη 23/3), με υλικό από την πιο πρόσφατη έκθεση του MAI στη Βραζιλία.
12°
