Περίπτερα της Αθήνας: 9 γνωστοί αρχιτέκτονες σχεδιάζουν για το HOME το νέο περίπτερο της πόλης.
Τα περίπτερα αποτελούν μια χαρακτηριστική και αξιοπερίεργη ιδιαιτερότητα των ελληνικών πόλεων. Η προέλευσή τους ανάγεται στα κιόσκια που πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και του Πειραιά. Από τότε πολλά άλλαξαν σ’ αυτό τον εφήμερο αρχιτεκτονικό τύπο αστικού εξοπλισμού. Η αλματώδης συσσώρευση των πληθυσμών στις πόλεις, οι νέες καταναλωτικές συμπεριφορές, οι ανάγκες αποκατάστασης όσων επλήγησαν από το μεγάλο πόλεμο, η πελατειακή εκμετάλλευση αυτής της δυνατότητας από το σαθρό πολιτικό σύστημα και ο ελληνικός «υπαίθριος βίος» συνέβαλαν, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, στην πύκνωση και στην παραληρηματική διάχυση του φαινομένου.
Περίπτερα: Μικροσκοπικά πολυκαταστήματα του δημόσιου χώρου
Η σχεδιαστική καταγωγή του περιπτέρου αντλεί από τη διακοσμητική παράδοση του δημόσιου χώρου και συνδέεται με τη μαζική διάδοση της έντυπης επικοινωνίας. Η έλευση της βιομηχανικής πόλης κατέστησε υποχρεωτική τη συστηματοποίηση και την «εναρμόνιση» των διάφορων στοιχείων του αστικού εξοπλισμού, προσδίδοντάς τους λειτουργική και επικοινωνιακή άνεση αλλά και ταυτότητα. Τα παγκάκια (της περιπατητικής γαλήνης), για παράδειγμα, πρωτοεμφανίστηκαν τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, με τη δημιουργία των αστικών πάρκων, καθώς κι εκείνου που αργότερα θα αποκαλεστεί «δενδροφυτεύσεις, στοιχεία υγιεινής και καλλωπισμού». Το περιβόητο βρετανικό μοντέλο του τηλεφωνικού θαλάμου θα γίνει γρήγορα σύμβολο μιας εποχής βασισμένης στην επικοινωνία, της οποίας η φρενιτιώδης εξέλιξη θα οδηγήσει στην ελαχιστοποίηση και εξαφάνιση της αρχικής κατακόκκινης μινιατούρας του Crystal Palace.
Όσον αφορά τώρα τα κιόσκια και τα περίπτερα, αυτά εξαρχής αποτέλεσαν μια αληθινή μαρτυρία της σχεδιαστικής κουλτούρας του 19ου αιώνα: καθαυτού αρχιτεκτονική συμπύκνωση, όπου ο φέρων οργανισμός που στηρίζει, συνδυάζεται χωρίς αναστολές και ενοχές με τη διακόσμηση, που βρίσκεται στην «ηλικία της αθωότητας». Εντούτοις, οι απανωτές μεταβολές των περιπτέρων θα τους προσδώσουν το χαρακτήρα μιας ελληνικής ιδιοτυπίας, καθιστώντας τα ένα από τα συστατικά σήματα των ελληνικών πόλεων. Αν το καλοσκεφτούμε, θα διαπιστώσουμε ότι η πραγματική μορφή τους φαίνεται μόνο το βράδυ, όταν είναι κλειστά. Θέλω να πω ότι η αρχιτεκτονική τους διαθέτει πολλαπλούς επικοινωνιακούς φλοιούς και δυνατότητες μεταμόρφωσης. Τα περίπτερα συνδέθηκαν με τη μεταπολεμική –κυρίως– μοντέρνα ζωή, τις νέες συνήθειες, τα προϊόντα και τις καινοτομίες της αστικής καθημερινότητας.
Μεγάλος αριθμός κινηματογραφικών ταινιών καταγράφουν τα χαρακτηριστικά τους και τη σχέση τους με την ψυχοπαθολογία του περίγυρου, σχολιάζοντας τις ακατάσχετες παραδοξότητες, τις ιδιαίτερες ατμόσφαιρες, τις προσαρμογές και τις αντιφάσεις των νέων lifestyles. Ο συγγραφέας Γκαζμέντ Καπλάνι–έχοντας δουλέψει ο ίδιος περιπτεράς και εκφράζοντας τη «νέα γενιά» μεταναστών περιπτεράδων– θα γράψει στα «Νέα»: «Ο περιπτεράς είναι κουτσομπόλης. Αν δεν είναι, θα γίνει». Κι αυτό γιατί χρειάζεται να έχει «προσωπική σχέση με τους πελάτες. Το περίπτερο σημαίνει συνήθεια και οικειότητα. Όταν μπαίνεις έστω και σε ψιλικατζίδικο, είσαι στο χώρο του άλλου. Ενώ στο περίπτερο υπάρχει μεγάλη ανεξαρτησία, διακριτικότητα και οικειότητα κατά τη συναλλαγή».
Τα περίπτερα, από τόποι διάθεσης της πληροφορίας, γρήγορα έγιναν τόποι διάθεσης μικροεμπορευμάτων και καταναλωτικών αγαθών της καθημερινότητας σε μια ποικίλη και διαταξική πελατεία. Εκείνο που διαφοροποιήθηκε άρδην είναι ο αριθμός και η ποικιλία των προς διάθεση προϊόντων. Έντυπα, καραμέλες, τσίχλες, σοκολάτες, κορδόνια, καπνός και καρτ-ποστάλ ήταν μερικά από τα αρχικά προσφερόμενα είδη. Σταδιακά, όμως, τα ελληνικά περίπτερα μεταμορφώθηκαν σε μικροσκοπικά πολυκαταστήματα. Ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 οι διαστάσεις τους ορίζονταν σε 1,95 τ.μ., το 1990 επεκτάθηκαν σε 3,75 τ.μ. και το 1998 σε 7,50 τ.μ. Στα αρχικά προσφερόμενα είδη προστέθηκαν τουριστικά, οπτικά, φαρμακευτικά και γαλακτοκομικά προϊόντα, φυσικοί χυμοί, παγωτά –με τα απαραίτητα αλυσιδωτά ψυγεία– και νέα συστήματα ασφαλείας, με συναγερμό και βιντεοκάμερες.
Όλα αυτά φανερώνουν τη βαθμιαία διόγκωση και τον αποικισμό του δημόσιου χώρου. Συγχρόνως, μέσα απ’ αυτούς τους απανωτούς μετασχηματισμούς, τα περίπτερα συστήνουν μια κυτταρική μικροαρχιτεκτονική της πόλης που βρίσκεται σε συνεχή εκκρεμότητα, πυκνή και συνάμα ανοιχτή, προϊδεάζοντάς μας για τους «μοριακούς» τρόπους κατοίκησης και εργασίας του μέλλοντος.
Η αρχιτεκτονική τους είναι εφήμερη, κινητή, αρθρωτή, εξελικτική, αλλά και μόνιμη. Γνωρίζουμε τα πρώτα αρχιτεκτονικά σχέδια των περιπτέρων από το Les Promenades de Paris (1867-1873) του Adolphe Alphaud. Στις προεκτάσεις αυτής της θεματικής στον 20ό αιώνα θα επικεντρωθούν ορισμένοι αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες της ρωσικής πρωτοπορίας, όπως ο Rodchenko (1919), ο Gustave Klutsis (1922) ή ο Melnikov (1925), προτείνοντας εξαιρετικά παραδείγματα κονστρουκτιβιστικής μικροαρχιτεκτονικής και συνδυασμών (με προπαγανδιστικές ή εκθεσιακές δραστηριότητες).
Σταθμό επίσης πρέπει να θεωρήσουμε τη συγχώνευση γραφιστικής καθαρότητας και αρχιτεκτονικής επικοινωνίας στη μελέτη περιπτέρων που επιχείρησε το atelier του Herbert Bayer στο Bauhaus το1924. Έτσι λοιπόν, μετά από δεκαετίες μεταβολών και ασυνάρτητων επεκτάσεων, εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι να επεξεργαστούμε μια καινούργια αντίληψη για αυτούς τους πυκνωτές του δημόσιου χώρου, που θα αντλεί από τα νέα δεδομένα και θα οριοθετεί την προσθετικότητα και την επ’ άπειρο μοριακή τους επέκταση. Στοχεύοντας σε μια τέτοια κατεύθυνση, το Home αναζήτησε πιθανές εικόνες για το περίπτερο του μέλλοντος και την «παρανοϊκή» μικροαρχιτεκτονική του.
Από τα κίτρινα κουβούκλια της δεκαετίας του ’50, στις σημερινές παγόδες της πλατείας Κολωνακίου. Τα περίπτερα είναι συνυφασμένα με τη ζωή μας, ξυπνάνε αναμνήσεις, κανείς μας δεν κάνει χωρίς αυτά, είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Ζητήσαμε από 9 γνωστούς αρχιτέκτονες να σχεδιάσουν για το HOME το νέο περίπτερο της πόλης. Εκείνοι ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό και… ιδού!
9 γνωστοι αρχιτέκτονες να σχεδιάζουν για το περιοδικό HOME της Athens Voice
Επανασχεδιάζοντας το «παραδοσιακό»
Ανδρέας Βαρώτσος, αρχιτέκτων
Ο σχεδιασμός, το χρώμα και το υλικό κατασκευής του είναι βασισμένα στα παραδοσιακά περίπτερα, που πλέον λίγα από αυτά έχουν μείνει σήμερα. Χρώμα - κίτρινο, υλικό - ξύλο.
Τσιγάρα, εφημερίδα, ένα νερό και το παγωτό...
Δημήτρης Τραβασάρος, αρχιτέκτων
Το περίπτερο αποτελεί τον Καθεδρικό της καθημερινότητας, γύρω (και όχι μέσα) από τον οποίο τελούνται μια σειρά από παρόμοια μικρά, απλά, στιγμιαία, καθημερινά μυστήρια. Το περίπτερο μέσα από αυτά γίνεται ένας κόμβος πληροφορίας – μια πύλη επικονωνίας με τη ζωή της γειτονιάς, της πόλης, του κόσμου. Ταυτόχρονα, συμπυκνώνει κατά τρόπο μοναδικό την αντίληψη του Έλληνα για το χώρο και την πόλη – καταλαμβάνει ακόρεστα, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, κάθε σπιθαμή διαθέσιμου (ή μη) χώρου, επεκτείνει μ’ ένα περίεργο μείγμα εφευρετικότητας και μεγαλομανίας συνεχώς το πρόγραμμά του και παράλληλα διαμαρτύρεται απευθυνόμενο «κατά παντός υπευθύνου»... - Τι θα γίνει, θα κάνει ο δήμος κάτι για εμάς; Θα σχεδιάσετε ένα περίπτερο μεγαλύτερο, πιο λειτουργικό και πιο όμορφο; Δυστυχώς, όχι! Το περίπτερο είναι μοναδικό, οικείο, αγαπητό και… από τη φύση του ασχεδίαστο. Είναι ένας ευέλικτος, ζωντανός οργανισμός, που αφουγκράζεται, παρακολουθεί, προσαρμόζεται και εξυπηρετεί τον παλμό της πόλης. Ίσως, το πιο συμπαθητικό δείγμα μια σύγχρονης εκδοχής ανώνυμης, λαϊκής αρχιτεκτονικής…
• Το νέο περίπτερο της Αθήνας οφείλει να λάβει υπόψη τις σύγχρονες ανάγκες της εποχής και της καθημερινότητας της πόλης.
• Εκτός των αισθητικών και λειτουργικών αναγκών που ζητούν λύση, η πρόταση λαμβάνει το διαγωνισμό αυτό ως αφορμή για να αναδείξει περιβαλλοντικά και ενεργειακά θέματα, που σήμερα πια είναι τόσο σημαντικό να γίνουν κτήμα και του κοινού πολίτη.
• Οι όλο και μεγαλύτερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) αυξάνουν τη μέση θερμοκρασία του πλανήτη προκαλώντας επικίνδυνες αλλαγές στο κλίμα, οι οποίες είναι πλέον ορατές γύρω μας. Είναι σαφώς ώρα όλοι μας να κάνουμε κάτι.
• Το περίπτερο οφείλει και μπορεί να είναι ενεργειακά αυτόνομο, συγκεντρώνοντας ενέργεια μέσω φωτοβολταϊκών συλλεκτών και καλύπτοντας έτσι τις καθημερινές ενεργειακές του ανάγκες.
• Η οροφή του θα είναι φυτεμένη –μια πράσινη στέγη– και, πέρα από το μήνυμα που μεταδίδει, θα ομορφαίνει αισθητικά την πόλη. Γιασεμί και άλλα εγγενή είδη θα μπορούσαν να παραπέμπουν στην ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνας.
• Ως συμβολή στην προσπάθεια εξοικονόμησης ενέργειας, προτείνεται ακόμα η χρήση ανακυκλωμένου αλουμινίου για τη βασική κατασκευή του περιπτέρου.
• Tα ανοιγόμενα στοιχεία της σύνθεσης εξασφαλίζουν τη λειτουργικότητα καθώς και την ασφάλεια με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις.
• Τέλος οι όψεις και η οροφή του νέου περιπτέρου της πόλης παρέχει χώρο για την προβολή κοινωνικών μηνυμάτων ή/και μηνυμάτων εμπορικού περιεχομένου.
Τα περίπτερα είναι μια χρήσιμη και γραφική αθηναϊκή αστική πραγματικότητα. Βέβαια: 1. Συνήθως δεν είναι περίπτερα –τουλάχιστον η μία πλευρά τους είναι κλειστή διότι δεν μπορεί να την ελέγξει ο περιπτεράς, οπότε είναι το πολύ τρίπτερα–, το περιμετρικό πτερό γίνεται στη μία του πλευρά διακοσμητικό, υπολειμματικό και συχνά ατροφεί ή λείπει τελείως. 2. Αποτελούν εμπόδια στο πεζοδρόμιο. Η κυκλοφορία των πεζών γίνεται από δύσκολη ως ακατόρθωτη. Τα περίπτερα, όπως και η ίδια η πόλη που τα γέννησε και τα φιλοξενεί, αναπτύχθηκαν προσθετικά: πάνω και δίπλα σε ό,τι άλλο υπήρχε, εξαγκωνίζοντας το δημόσιο χώρο και παρενοχλώντας το δημόσιο βηματισμό για χάρη ενός λιγότερο δημόσιου μικροεμπορίου. Η επέμβασή μας σ’ αυτά, προκειμένου να αποκαταστήσουμε τη συνέχεια του δημόσιου βηματισμού, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μια προσθήκη ακόμα στην πόλη. Μια γέφυρα από διάτρητο μέταλλο τοποθετείται πάνω και εκατέρωθεν του κουβούκλιου του «περιπτέρου», δημιουργώντας δύο υπερμεγέθη και βατά πτερά από κερκίδες και σκάλες στην κατεύθυνση της κίνησης του πεζοδρομίου, οι οποίες οδηγούν σε μια επίπεδη οροφή που είναι επίσης βατή. Τα στηθαία αυτού του δώματος είναι χώροι επιγραφών. Το περίπτερο μετατρέπεται σε αμφίπτερο. Ο αστικός περιπατητής επιλέγει να προσπεράσει το αμφίπτερο από πάνω, δρασκελίζοντας τις κερκίδες, ή κάθεται και ξαπλώνει σ’ αυτές ή ανεβοκατεβαίνει βραδύτερα από τις μικρές πλευρικές σκάλες. Στην πορεία του για λίγες στιγμές, ανεβαίνοντας, εκτρέπεται από το πολύβουο περιβάλλον της πόλης γύρω του, όταν η ματιά του χάνεται στη ζώνη των επιγραφών, για να αναδυθεί στη συνέχεια σε μια ανώτερη ζώνη θέας, στην οποία σπάνια έχει πρόσβαση, ατενίζοντας τα πράγματα από ψηλά, και τελικά να ξανακατέβει στη συνέχεια της αστικής του τροχιάς. Αυτή η απροσδόκητη και φευγαλέα θέα που αντικρίζει ο περιπατητής αποτελεί το αντάλλαγμα που του προσφέρει το περίπτερο για την επιπλέον προσπάθεια που κατέβαλε στο περπάτημά του.
• Το αθηναϊκό περίπτερο είναι ένας μικρός ναός αφιερωμένος στο νέο Ερμή, τα media και τη ζωή γύρω από αυτά.
• Μεταλλάσσεται και μεταμορφώνεται. Από ανοιχτό και ημιυπαίθριο που προσκαλεί, σε κλειστό αντικείμενο του αστικού τοπίου, απρόβλεπτο, ελκυστικό, καθώς οι εικόνες και οι πληροφορίες του ανανεώνονται και εναλλάσσονται.
Οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν είναι έργα της Katherine Gfeller.
Υδρόγειος σφαίρα
Ίνγκριντ Φραγκαντώνη, αρχιτέκτων
Λατρεύουμε το παραδοσιακό περίπτερο και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Απλώς με ενοχλεί η παρακμή, που διαφαίνεται με τα ξεχωριστά ψυγεία των διάφορων εταιρειών, καθώς και όλα τα κρεμασμένα αντικείμενα. Τα τελευταία χρόνια η Αθήνα έχει αρχίσει να παίρνει μια πιο πολιτισμένη όψη. Μέσα στο νομικό πλαίσιο του Δήμου Αθηναίων για τα περίπτερα, προτείνουμε μια high-tech κατασκευή με ηλεκτρομηχανολογικούς αυτοματισμούς. Τα ψυγεία και οι καταψύκτες είναι προσαρτημένοι πάνω στο ίδιο το περίπτερο, ανοίγοντας και κλείνοντας σαν πτερύγια. Αντί των διάφορων πάγκων προτείνω μια περιστρεφόμενη στήλη για τις εφημερίδες. Πάνω στον άξονά της αναπτύσσεται μια υδρόγειος σφαίρα με τα φτερά του Ερμή, που μας φέρνει τα παγκόσμια νέα. Το κέλυφος του περιπτέρου έχει χρώμα μπλε λουλακί και η επένδυση των πτερύγιών του είναι από αυλακωτή λαμαρίνα. Το ένα πτερύγιο έχει στην πλάτη του ενσωματωμένη μια οθόνη LCD, δείχνοντας εικόνες της επικαιρότητας. Το άλλο πτερύγιο διατίθεται για γκράφιτι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να γίνει μια εικαστική παρέμβαση. Η πυραμίδα πάνω από το μεταλλικό στέγαστρο είναι από ανοξείδωτο μεταλλικό πλέγμα και κορυφώνεται πάνω σε έναν ανεμοδείκτη, που δείχνει παράλληλα και τον προσανατολισμό των σημείων του ορίζοντα. Το περιστρεφόμενο αυτό στοιχείο, τα κινούμενα φτερά του Ερμή στη γη, τα ψυγεία που ανοιγοκλείνουν και τα κλασικά χρώματα της Ελλάδας δίνουν μια τοπική ελληνική αναφορά, που εγγράφεται στη μνήμη κατοίκων αλλά και περαστικών από την πόλη, για να ξυπνάει μνήμες από το παρελθόν, να συνειδητοποιούμε την τεχνική πρόοδο του παρόντος και να ονειρευόμαστε το μέλλον.
Ένα σύγχρονο παρατηρητήριο
Σπύρος Παπαδόπουλος, αρχιτέκτων
Τα περίπτερα, αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού αστικού τοπίου, αποτελούν κυρίως μεταπολεμικό δημιούργημα του ελληνικού κράτους, ως μορφή αποζημίωσης για την αποκατάσταση των βλαβών που προκάλεσε ο πόλεμος. Η πολιτεία διέθεσε ένα κομμάτι δημόσιου χώρου σε αναξιοπαθούντες πολίτες, σε ανάπηρους και θύματα πολέμου. Έδαφος δηλαδή για μια απώλεια. Από τότε τα πράγματα άλλαξαν, τα περίπτερα μεταλλάχθηκαν και ο αριθμός τους σε ολόκληρη την επικράτεια έφτασε τις 18.000. Η απώλεια –φαίνεται– μεγάλωνε με τα χρόνια και τα τετραγωνικά μέτρα τους αυξάνονταν. Με υπουργική απόφαση του 1969, η επιτρεπόμενη επιφάνεια κάλυψης του περιπτέρου άγγιζε μόλις τα 1,95 τ.μ. Με απόφαση του Δήμου Αθηναίων, το 1990, τα νέα περίπτερα καλύπτουν επιφάνεια 3,75 τ.μ. Το 1998, με νέα δημοτική απόφαση, τα περίπτερα της πρωτεύουσας απλώθηκαν στα 7,5 τ.μ. Αν μέσα σε μια πεντηκονταετία τριπλασιάστηκε η επιφάνειά τους, μπορούμε να αναλογιστούμε ποιο θα είναι το μέγεθός τους τα επόμενα χρόνια! Η πρόταση του νέου περιπτέρου στηρίζεται στην αναμόρφωση του πρωτοτυπικού του πυρήνα, όπου το έδαφος λειτούργησε ως αντιστάθμισμα της απώλειας. Σήμερα, η απάντηση στην ολοένα και αυξανόμενη απαίτηση για κάλυψη του δημόσιου αστικού εδάφους από κατασκευές εμπορικής δραστηριότητας είναι η απώλεια του εδάφους, η απεδαφοποίησή τους. Το νέο περίπτερο υπερυψώνεται, αφήνοντας ελεύθερη την οριζόντια επιφάνεια του δημόσιου χώρου. Μεταλλάσσεται σε μια μετα-κατασκευή με pilotis, ένα σύγχρονο παρατηρητήριο, μια πιθανή στάση λεωφορείου, ένα προστατευτικό στέγαστρο, ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ένα hotspot, που μαζί με τις υπόλοιπες μετα-κατασκευές συγκροτούν ένα δίκτυο το οποίο απλώνεται σε όλη την πόλη, για να αποτελέσουν τους πόλους της νέας επικοινωνίας.
• To νέο κιόσκι της πόλης. Βρίσκεται μέσα στην πόλη όπως τα βότσαλα στην παραλία, μερικές φορές απλώνεται σαν μοναδική κατασκευή σε κατοικημένη περιοχή και άλλες φορές είναι κολλημένο μαζί με άλλα στην πλατεία Συνταγμάτος.
• Το περίπτερο της πόλης είναι ευέλικτο στην κατασκευή και στο πρόγραμμά του και νοιάζεται για τη διαφορετικότητα της ζωής του ανθρώπου στη μοντέρνα μητρόπολη. Η απλή και κομψή fiber glass κατασκευή του μπορεί να ξεδιπλωθεί και να προσαρμοστεί, διατηρώντας μια μοναδική urban γραμμή.
• Το περίπτερο της πόλης ζωντανεύει μέσα από την επαφή με τους χρήστες του και τους επιτρέπει να συμμετέχουν και να δίνουν μορφή στο πρόγραμμα και τη φυσική εμφάνιση. Η φιλοδοξία του είναι να γίνει ένα στέκι, ένα σημείο συνάντησης για τους ντόπιους κατοίκους, τουρίστες και ταξιδιώτες.
• Μπορεί να εξυπηρετήσει πρωινούς καταναλωτές, παιδιά σχολείου στο δρόμο τους προς αυτό κατά τις πρωινές ώρες, ενώ μεταμορφώνεται σε ένα μέρος που μπορείς να ξεκουραστείς στη σκιά κατά τη διάρκεια του μεσημεριού (για τους ντόπιους που βγάζουν βόλτα τα κατοικίδιά τους). Ακόμη μεταμορφώνεται σε ένα φωτεινό και γιορτινό κιόσκι για το βράδυ, που πουλάει γλυκά, ποτά, εφημερίδες σε τουρίστες και ντόπιους.
• Ένα αληθινό θεραπευτήριο της πόλης.
• To περίπτερο της πόλης είναι ένα ευμετάβλητο πλαστικό με διπλή όψη και ατσάλινη βάση. Ανεξάρτητες επιφάνειες μπορούν να ανοίγουν και να κλείνουν. Αυτά τα ικανά ανοιγόμενα panels είναι για να κάνουν σκιά, λειτουργούν ως κάθισμα ή θέση για να ακουμπήσει κανείς το ποδήλατό του ή άλλα υπάρχοντά του. Επίσης τα panels επιτρέπουν στην κατασκευή του να προσαρμόζεται σε διαφορετικές καταστάσεις πόλης, στο κλίμα που απαιτεί η κάθε περιοχή - τοποθεσία της Αθήνας.
Εμφάνιση - εξαφάνιση
Μαρία Κασόλα, αρχιτέκτων
Στη λογική της ανάκτησης του πράσινου και του δημόσιου χώρου της πόλης, το περίπτερο αυτό δεν «κατεβάζει –απλώς– τα ρολά» όταν κλείνει, βυθίζεται ολόκληρο μέσα στη γη, παραδίδοντας το χώρο της στέγης του στους κατοίκους. Στο φυτεμένο δώμα του, ένα παγκάκι κι ένα φως με διακόπτη on-off, ένας εν δυνάμει κήπος που κρύβει και αποκαλύπτει μία… έκπληξη: κάτω από το πράσινο υπάρχει ένα περίπτερο… «Ξεφυτρώνει» μέσα από τη γη όταν «ανοίγει» κι επιτελεί τη συνηθισμένη του λειτουργία. Ένα «κλασικό» κατά τα άλλα περίπτερο, μια γνώριμη εικόνα. Με μια ακόμη ιδιαιτερότητα: την απο-υλοποίηση. Η πόλη αποκτά έτσι ένα περίπτερο-έπιπλο, που όταν δεν είναι σε χρήση αποσύρεται. Μεταλλάσσεται σε πολύτιμο αστικό κενό χώρο, χώρο πράσινου, χώρο συνάντησης και ξεκούρασης. Μερικές φορές κοιμάται στο παγκάκι κάποιος άστεγος… Το πρωί, το περίπτερο «σηκώνεται», όπως όλοι. Ένα μικρό γεγονός κάθε φορά. Δεν μπορεί να μην αποσπάσει κάποιο χαμόγελο από τον περαστικό, όταν εμφανίζεται ή εξαφανίζεται: Μαγεία με ένα υδραυλικό σύστημα και λίγο πράσινο.
9°
