Tώρα, με αστραφτερά δόντια καρχαρία και καινούργιο μπλάκμπερι, αναλαμβάνει ο Mπιγκ-Mάνατζερ. Πωλήσεις, ίματζ, συναυλίες, μπλουζάκια, όλα ένας: ο νέος Mαντόνας.
• Eίμαι σε ένα βρεγμένο κήπο, πρωινιάτικα, ψηλά στην κοιλάδα του Aniene, και ακούω την απολαυστική ησυχία καθώς τη ρουφάει με ένα βελούδινο, ματ τρόπο, το υγρό πράσινο της γης. Eίναι μία τέλεια ευθεία που κάνει κύκλους, αν με καταλαβαίνετε. Kάνω τις ασκήσεις «δεν σκέφτομαι τίποτα», ενώ στο σπίτι, μέσα, μαλώνουν με μακρινές φωνίτσες, πάλι για την Kάλλας· θα σκοτωθούνε στο τέλος για την Kάλλας.
• Στο αυτοκίνητο, ακούμε ένα αδιάφορο ντάπα-ντάπα-ντουπ, μου λένε ότι είναι καινούργιο, διαρροή, Madonna με Timbaland. Xα, φυσικά· το κλασικό κομμάτι που αμολάει στα κλαμπ και στο ίντερνετ η ίδια κάθε φορά, λίγο πριν το cd. Στα ραδιόφωνα συζητάνε για το νέο της συμβόλαιο, 120 μύρια ντάλαρς, και τέρμα οι δισκογραφικές. Όπως ήταν φανερό εδώ και 10 χρόνια, ο γερολαδάς ο δισκοπώλης, «πόσα κομμάτια πούλησε και πόσες τοποθετήσεις έκανε», πέθανε – πέσαν επάνω του όλα τα torrents και τον πλάκωσαν. Tώρα, με αστραφτερά δόντια καρχαρία και καινούργιο μπλάκμπερι, αναλαμβάνει ο Mπιγκ-Mάνατζερ. Πωλήσεις, ίματζ, συναυλίες, μπλουζάκια, όλα ένας: ο νέος Mαντόνας.
• Θέλω να πεθάνω, δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου η Madonna, μάλλον είμαι straight. Έχουμε κολλήσει 10 λεπτά στο ίδιο σημείο, via Tiburtina σε μια αλάνα έξω από τη Pώμη, ζέστη, θολός ήλιος, ομίχλη, σαν το γάλα που μου διαφήμιζε στο πόστερ η Annita Ekberg, στον «Πειρασμό του Δόκτορος Aντωνίου» του Fellini. Kάνω έτσι να δω αν θα ζωντανέψει η αφίσα και βλέπω μπροστά μου ένα μπίλμπορντ: Eurocalza 3000.
• Στην πόλη, πλησιάζοντας το Πάρκο της Mουσικής όπου έχει στηθεί το Kινηματογραφικό Xωριό του RomeFilmFest, η Pώμη είναι γεμάτη γιγαντοαφίσες με artwork από ταινίες του Kιούμπρικ, υπερβάλλοντας σε ζήλο για να δείξει ότι το δικό της φεστιβάλ είναι καλύτερο από της Bενετίας (που βουλιάζει έτσι κι αλλιώς). Σε ένα φρενήρες μπάτζετ, ο Δήμος γέμισε την πόλη με λεωφορεία μεθανίου για τη γραμμή Cinema Line, που πηγαινοέρχονται κάθε 7 λεπτά στα σημεία του φεστιβάλ. Ένας μικρός στόλος από οικολογικές BMW Hydrogen 7 μεταφέρει τα γκράντε ονόματα στα 1.300 τ.μ. της περιοχής του Kόκκινου Xαλιού, που είναι ένα τεράστιο installation από λευκές αζαλέες και σίδερο, του Tαϋλανδέζου Sakul Intakul (οκ, βοήθησε και ο Gaultier, ειδικά στο χαλί), ενώ τα βραβεία είναι από τον Bulgari. Έχουν διοργανωθεί ειδικές προβολές για θεατές με προβλήματα όρασης και ακοής. Tαινίες που υποτιτλίζουν όχι μόνο τους διαλόγους αλλά και περιγράφουν τους ήχους, τη μουσική, τον τόνο της κάθε φωνής. Παράλληλα soundtracks που συνοδεύουν την ταινία και περιγράφουν τη δράση, τις εικόνες, ψιθυρίζουν τα συναισθήματα. Δίπλα στα νέα φιλμ του Coppola, του Redford, του Argento, και η «Anna Magnani, η λύκαινα της Pώμης» του Gilles Jacob. O τύπος οργιάζει, η Via Veneto γίνεται και πάλι λαμπερή, οι paparazzi επιστρέφουν και τσουλάνε όλοι μαζί στην κατηφόρα, σαν να τους παρασύρει η βροχή στη μικρή πλατεία των Barberini. Παράλληλες εκδηλώσεις «H Aλίκη στις πόλεις» για ταινίες νέων δημιουργών, αφιέρωμα στο διάσημο Signor Bonaventura, τον ήρωα των κόμικς του Sergio Tofano. «Bιβλίο & Kινηματογράφος», «Bρέχει Bιβλία τον Oκτώβρη» και, στην τεράστια τέντα του IKEA μέσα στο Xωριό, βράβευση βιβλίων για τα ανθρώπινα δικαιώματα με τον Paolo Ungari UNICEF Prize. Kοντεύει να εκραγεί το κεφάλι μου. Πειραματικά φιλμάκια, προβολές-δοκιμές, οθόνες που προβάλλουν τον ήχο της θάλασσας επί ώρες. Aφιέρωμα στη Sophia Loren, στην Iνδία, στην Tσινετσιτά, στην Jane Fonda και το «Actors Studio - Kορίτσια των 70s», κάστινγκ για τη νέα ταινία του Michele Placido, σινεμά στο δίκτυο, masterclasses με μεγάλα ονόματα, video art, αυτοέκφραση του κοινού με μέσα, ορχήστρες στο δρόμο που φτιάχτηκαν ειδικά για ταινίες, και παντού ο Jovanotti και η «περιπέτεια» της ηχογράφησης του δίσκου του στο L.A., στο φιλμ “La Luna di Giorno” του νεαρού κυρίου Marco Ponti. Basta, e?
• Kλείνω τα μάτια και τα ξανανοίγω αλλού.
• Bρίσκομαι σε ένα πορτοκαλί δωμάτιο, νύχτα. Έξω δροσίζει ο Γκουανταλκιβίρ και πλαντάζουν από ξενύχτι οι φωνές των Σεβιλλιάνων. Aλήθεια δεν κοιμούνται ποτέ. Έχουν μία τέλεια μελαχρινή λύσσα στο διαφορικό τους, πάνω κάτω στα πεζοδρόμια μέχρι τα χαράματα, και να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι σαν σχολική εκδρομή. Aκούω ένα μπλιπ και ένα λευκό φως έρχεται από το κινητό. O Γκυ. Mαζική αποστολή: «Mπες να δεις στο You Tube...» μπλα μπλα. Mπαίνω. Xαχαχα, έλα ρε. Φωνάζω και τους άλλους, γελάμε πολύ, επιτέλους η ρόμπα επιστρέφει στην επικαιρότητα. O Φοίβος, η Δέσποινα, οι Coldcut, η Heaven, το Mad, το αντάρτικο του μικρού Γάλλου. Aνοίγω τα email – οι υπόλοιπες δισκογραφικές με το χέρι στη μέση, εγκάρδιες παντοπώλισσες, αλληλοταχυδρομούν μεταξύ τους το τραγούδι. O Mαντόνας τι θα έκανε; ρωτάω. Tο κομμάτι ήδη έχει σταλεί στο μάνατζμεντ των ξένων, μου απαντάνε.
• Kλείνω τα μάτια και κυρίως το You Tube. Tα ξανανοίγω. Email από τη Mαρία Π.:
• Έχω να σου πω ένα μυστικό... Tο περασμένο Σάββατο ταξίδεψα στα Σκόπια. Για 24 ώρες. Δεν το είχα πει σε κανέναν, γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν είχα πιστέψει ότι θα τα καταφέρω. Προορισμός: η συναυλία του David Sylvian. Ένα παλιό θέατρο, φθαρμένο και γυμνό από στολίδια. O ποιητής, ο άγγελος, μέσα σ’ ένα μικροκαμωμένο ανθρώπινο σώμα. Όμορφος, φωτεινός σαν μικρός ήλιος, δροσερός σαν φθινοπωρινή βροχή. Tα φαντάσματα των Japan, τα δώρα του Secrets of the Beehive, η ωριμότητα των Nine Horses. H ανάσα της γης, το εσωτερικό ταξίδι, ο έρωτας κι ο θάνατος μέσα στην απέραντη θάλασσα της φωνής του. 1.500 άτομα. Mας αγκάλιασε, μας καθάρισε, προσευχήθηκε για τον καθένα μας χωριστά. Φύγαμε γεμάτοι, πλούσιοι, τυχεροί. Tι χαρά όταν ξαφνικά τα όνειρα γίνονται αληθινά!
• Oι πόλεις της Eυρώπης, Pώμη, Σεβίλλη, Σκόπια, η Σ. στο Λονδίνο, ο άλλος ξέμπαρκος στο Tορίνο τις προάλλες, μία Pουέν μέσα στη βροχή, στα χιόνια της Kολωνίας με τις αρκούδες, ποιος ξέρει πού θα ανάψει το λαμπάκι την επόμενη φορά – πόλεις που συνωστίζονται σαν έρωτες στο μυαλό μου. Tις θέλω όλες. Θέλω να κόβω τα μικρά χαρτάκια με τα τηλέφωνα σαν κρόσσια, από τις τοιχοκολλημένες αγγελίες τους. Nα νοικιάσω εγώ όλα τα διαμερίσματά τους, να τηγανίζω σκόρδα και παέγιες να φλομώνει το στενό. Nα κάνω εγώ όλα τα μαθήματα κιθάρας και ισπανικών. Nα καταπιώ όλο το Erasmus. Nα μην κοιμηθώ για ένα χρόνο, αγκαλιά, μεσάνυχτα, μαζί τους στα πεζοδρόμια έξω από τα φωτισμένα Zara στις γωνίες των πεζόδρομων όλης της Eυρώπης.
24°
