Ο Τάκης Σπυριδάκης έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 61 ετών.
Το στομάχι έδωσε το πρώτο σήμα. Ήταν δυνατό. Αλλά δεν ακούστηκε σαν τέτοιο. Δεν μπορούσε να φάει καλά. Όμως δεν ανησύχησε. Ο σπόρος (σ.σ.: η παράσταση «Άγριος Σπόρος» που ανέβαζε εκείνη την περίοδο με την Ομάδα Νάμα στο Επί Κολωνώ) πήγαινε καλά. Πολύ καλά. Έσπαγε ταμεία για την ακρίβεια. Του είπαν να πάει στο γιατρό. Η πρώην γυναίκα του το έκανε. Και πήγε. Άκουσε ένα «τα πράγματα είναι δύσκολα». Εκεί το κατάλαβε. Η περίοδος που θα ακολουθούσε θα ήταν καθοριστική.
Πήγε να πιει. Κάπνισε. Πολύ. Έπειτα, μίλησε με τα παιδιά του. Για 52 ημέρες έμεινε στο νοσοκομείο. 52. «Τα είδε όλα» θα πει αργότερα σε ένα βίντεο του «Late Night» του Αντέννα που σήμερα, την ημέρα του θανάτου του, θα γυρίσει το ίντερνετ. Την ημέρα που αυτός θα προβάρει το τελευταίο του μαύρο κοστούμι.
Με τη χαρακτηριστική, ιδιαίτερή του άρθρωση και αυτό το ψεύδισμα που θα το αναγνώριζες ακόμα και αν τον έβλεπες να κινείται στο χώρο φορώντας τη στολή των Daft Pank, ο Τάκης Σπυριδάκης είπε ότι δεν ήθελε να τον καταπιεί όλο αυτό. Τα κατάφερε. Άφησε την ομάδα Νάμα, το έργο του Γιάννη Τσίρου και το Θέατρο που τα τελευταία τέσσερα χρόνια γέμιζε θέσεις και δυνάμωνε χειροκροτήματα για να τον δει να παίζει. Ήταν πραγματικά εξαιρετικός σε αυτό το ρόλο. Όπως συνέβαινε και με τους περισσότερους ρόλους από τότε που πίσω στο 1994 το ταλέντο του μπήκε στο φιλμ και άρχισε να καταγράφεται. Ένα φιλμ που δεν πήρε ποτέ φως παρά τα πολλά και λαμπρά τριγύρω φώτα που είδε ο Τάκης στην πορεία της καριέρας του.
13 ταινίες. Ο λαϊκιστικά γρουσούζικος αυτός αριθμός φιγουράρει σήμερα στη Βικιπέδια δίπλα στο όνομά του. Η «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαϊδη (1983) ήταν η επίσημη πρώτη του. Πήρε το βραβείο ερμηνείας από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και άνοιξε το δρόμο προς την αναγνωρισιμότητα. Κάπου εδώ, σαν μια παρένθεση στριμώχνεται η η τραγική ειρωνεία ότι λίγους μήνες πριν ο Τάκης Μόσχος, συμπρωταγωνιστής του εκεί, άνοιξε το δρόμο για το επέκεινα.
Μετά ήρθε η συνάντηση με το Νίκο Περάκη και το «Λούφα και Παραλλαγή» (1984). Έπειτα, ο Τάκης σκηνοθετεί την ταινία μικρού μήκους «Βέρα Κρουζ» η οποία τιμάται από το Υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύεται από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας το 1990. Τα επόμενα χρόνια, Νικολαΐδης και Περάκης έπαιζαν τένις με τον ίδιο να βρίσκεται μια στο πρώτο και μια στο δεύτερο γήπεδο. Ήρθαν η «Πρωινή Περίπολος» του πρώτου και ο «Προστάτης Οικογενείας» του δεύτερου. Ενδιάμεσα, ο Τάκης βρέθηκε με μια δική του ταινία. «Ο Κήπος του Θεού» (1994) ήταν η πρώτη του σκηνοθεσία της οποίας μάλιστα είχε σκαρώσει ο ίδιος το σενάριο. Πήρε 7 κρατικά βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Οι ταινίες συνέχισαν με το «Αυτή η Νύχτα Μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, το «Μαύρο Γάλα» του Νίκου Τριανταφυλλίδη την ίδια χρονιά (1999), το «Κανείς δε χάνει σε όλα» (2000) του Διονύση Γρηγοράτου. Εκείνη την περίοδο, βρέθηκε στο δρόμο του Τάκη ο Ρένος Χαραλαμπίδης και του πρόσφερε ένα πακέτο από τα «Φθηνά Τσιγάρα» του. Μια ταινία που άφησε τον καπνό της επιτυχίας να του γλυκάνει τα σχεδόν ανύπαρκτα χείλη. Ύστερα ήρθε το «Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» του Νίκου Παναγιωτόπουλου (2002) και άλλος ένας Περάκης με άλλη μια Λούφα (2005). Οι «Ισοβίτες» του Θόδωρου Μαραγκού (2008), τα «Τέσσερα Μαύρα Κοστούμια» του Ρένου Χαραλαμπίδη (2009) και το «The Republic» (2015) του Δημήτρη Τζέτζα έκλεισαν τον κύκλο του στις ταινίες.
Τελείωσε το Εθνικό Θέατρο και του άρεσε πολύ να κάνει ταινίες. Το 2014 ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη θα του δώσει το χειροκρότημα και στο θέατρο. Η συμμετοχή στη ομάδα Νάμα θα τον φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο θεατρικό σανίδι και ένα πιο μακριά από τη μεγάλη οθόνη. Την ίδια ώρα, στη μικρή (οθόνη) ο κόσμος θα τον κάνει viral ως τον «αγαπούλα» της γνωστής διαφήμισης. Δεν θα είναι λίγες οι φορές που θα τον αποκαλέσουν έτσι αναφερόμενοι στο όνομά του. Εκείνος, θα γελάσει. Γνωρίζει καλά ποιος είναι. Και το κοινό του το ίδιο.
Στο στενό διάδρομο πριν το μεγάλο φως δύο φιγούρες. Ο ένας γεμίζει το ποτήρι ουίσκι. Ο άλλος ψάχνει τις τσέπες για τα τσιγάρα του. Δεν έχουν πει κουβέντα ως τώρα. Έκανε να μιλήσει ο πρώτος αφού έβαλε στα χείλη λίγο ουίσκι. Τον πρόλαβε ο δεύτερος αφήνοντας το πακέτο από τα φθηνά τσιγάρα να πέσει στο κενό από την χαρά και την τρομάρα: «Βαψομαλλιά; Εσύ είσαι ρε»
Κάποιος φαίνεται να βρήκε ήδη παρέα οπουδήποτε και βρίσκεται σήμερα, τώρα, ενώ γράφεται αυτό το κείμενο.
Μια μεγάλη μουσικοθεατρική παραγωγή, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, που μας γυρίζει πίσω στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’80 και του ’90
9°
