«Οι Θέσεις των διοικητών των νοσοκομείων είναι πολιτικές. Έχω δικαίωμα να διορίσω τους συνεργάτες μου» δήλωσε προ ημερών ο κ. Κουρουμπλής σε μια δήλωση που συμπυκνώνει ταυτόχρονα τον ορισμό του πελατειακού συστήματος και τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας των νοσοκομείων.
Στο πελατειακό κράτος η δημιουργία ενός δικτύου ημετέρων –πιστικών που λέγανε παλιά– αποτελεί το θεμέλιο λίθο της εμπέδωσης της εξουσίας του εκάστοτε ισχυρού. Πάσας, τοπάρχης ή υπουργός αριστερής κυβέρνησης, βολεύεις τους δικούς ανθρώπους –γράφε συνεργάτες– σε προσοδοφόρες θέσεις στο δημόσιο. Έτσι, αποκτά ένα δίκτυο έμπιστων, οι οποίοι πληρώνονται μεν το μισθό τους από το δημόσιο και τυπικά μόνο ασχολούνται με τα συμφέροντά του. Γνωρίζουν καλά ποιος είναι ο πραγματικός τους εργοδότης και, όντες ετερόφωτοι και άνευ προσόντων, σκόπιμα συγχέουν το προσωπικό, το κομματικό και το δημόσιο συμφέρον και κατά κανόνα εξαντλούν τις προσπάθειές τους στην εξυπηρέτηση των δύο πρώτων ακόμα και εις βάρος του δημοσίου.
Στα νοσοκομεία αυτή η «πολιτική» αντίληψη έχει γεννήσει στο παρελθόν τέρατα που οι ολίγες εξαιρέσεις δεν αρκούν να αποσβέσουν. Τα νοσοκομεία αποτελούν εξαιρετικά πολύπλοκους σχηματισμούς –τόσο δύσκολα διοικήσιμους– που στις χώρες των «βελανιδοφάγων» ανατίθενται σε ανθρώπους με ειδικές σπουδές και εμπειρία. Στη χώρα που, εκτός από την πολιτική έχει ανακαλυφθεί και η «πολιτική θέση», ανατίθενται με μοναδικό πραγματικό προσόν τη γνωριμία με τον υπουργό ή την κομματική ταυτότητα. Δάσκαλοι, ασυρματιστές, μοντέλα, και μικροπωλητές έχουν χρηματίσει διοικητές νοσοκομείων με ανάλογες επιδόσεις. Επίσης, πάρα πολλοί γιατροί σε ένα σύστημα –γιατί άραγε– ιατροκεντρικό, που ταλανίζεται από συντεχνιακές λογικές και συμφέροντα.
Η εμμονή του υπουργού να «επιλέξει τους συνεργάτες» του αναμένεται να εμπλουτίσει τη λίστα των διοικητών που γνωρίζουν από διοίκηση νοσοκομείων όσο εγώ και εσείς από αστροφυσική. Αναμένεται, επίσης, μια σημαντική επιβάρυνση του δημόσιου ταμείου, καθώς πολλοί γαλαζο-πράσινοι διοικητές δεν παραιτούνται υπέρ των ανυπόμονων ΣΥΡΙΖΕΛ (θα υπάρξει 9:1;), πάρα το συνεχές bullying του υπουργείου.
Επικαλούνται το Ν. 4052/2012 που προβλέπει τριετείς συμβάσεις αποδοτικότητας και κατοχυρώνει τα «δικαιώματα» στις προσόδους που εξασφάλισε για αυτούς ο προηγούμενος «χαλίφης». Το μείζον, όμως, είναι πως ο νόμος όντως ισχύει και υποχρεώνει τον υπουργό να προσλάβει τους επόμενους από τη λίστα που έχει καταρτιστεί ήδη ή να κάνει νέα προκήρυξη. Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Και χοντρά προβλήματα πιθανότατα, αφού η παράνομη απόλυση αναμένεται να οδηγήσει σε χιονοστιβάδα αγωγών και ασφαλιστικών μέτρων, που θα αφήσουν τα νοσοκομεία αδιοίκητα. Η αλλαγή των κομματικών της μίας συγκυβέρνησης από ημετέρους της επομένης σηματοδοτεί μια κυβερνητική αλλαγή εντός του πελατειακού, παλαιοκομματικού κύκλου. Δυστυχώς, οι υπουργοί της αριστεράς εμφορούνται από την ίδια ακριβώς αντίληψη περί διαχείρισης της εξουσίας με τους προηγούμενους.
Τα νοσοκομεία έχουν άμεση ανάγκη από αλλαγή παραδείγματος στη διοικητική διάρθρωση και την αξιοποίηση της τεχνολογίας. Για να γίνει αυτό, απαιτούνται διοικήσεις με εξειδίκευση και πείρα. Το υπουργείο οφείλει να προκηρύξει τις θέσεις των διοικητών, αφού πρώτα φέρει στη βουλή ένα νέο νόμο που να εγγυάται τη διαφάνεια και την αξιοκρατία. Μόνο έτσι θα δικαιολογείται το κόστος των απολύσεων. Μόνο έτσι θα είναι νόμιμος και ηθικός ο διορισμός καινούργιων.
Γιατί, τελικά, ο υπουργός δεν έχει δικαίωμα να διορίζει τους συνεργάτες του. Σε ένα κανονικό κράτος δικαίου ο υπουργός έχει υποχρέωση να επιλέγει ως συνεργάτες του τους καλύτερους, αυστηρά μέσα στο πλαίσιο του νόμου.
19°
