Τις τελευταίες μέρες ένα συγκλονιστικό γεγονός «πυροδότησε τις πολιτικές εξελίξεις», έκανε «την πολιτική αντιπαράθεση να χτυπήσει κόκκινο» και οδήγησε τα κόμματα να «ανεβάσουν τους τόνους». Ποιο ήταν το συγκλονιστικό γεγονός; Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου εκμυστηρεύτηκε ότι Έλληνας πρωθυπουργός τού είπε πως στην Ελλάδα κυριαρχεί η διαφθορά. Αμέσως τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ανέδειξαν το γεγονός και ζήτησαν να αποδοθούν ευθύνες. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι ο Γιούνκερ εννοούσε τον προηγούμενο, ο Κ. Καραμανλής διέψευσε ότι το είπε αυτός και η ΝΔ έστρεψε τις υποψίες στον προπροηγούμενο, ο Κ. Σημίτης διέψευσε οργισμένος κι αυτός, οπότε οι υποψίες επανήλθαν στον τωρινό πρωθυπουργό, όμως ο Γ. Παπανδρέου το διέψευσε κατηγορηματικά, οπότε ο Γιούνκερ διέψευσε την ίδια την είδηση. Έτσι αποφύγαμε τη σύσταση άλλης μίας εξεταστικής επιτροπής.
Ποιο είναι το πρόβλημα αν ένας Έλληνας πρωθυπουργός είπε αυτό που λένε 11 εκατομμύρια Έλληνες; Ότι αυτός ήταν μαρτυριάρης, το είπε σε ξένο άνθρωπο. Γιατί ως γνωστόν οι Ευρωπαίοι δεν ξέρουν για ελληνική διαφθορά, δεν μας ανακηρύσσουν πρώτους κάθε χρόνο στη σχετική κατάταξη, δεν γελάνε με τα “greek statistics”, δεν ξέρουν ότι 30 χρόνια τώρα τους λέμε κορόιδα «πακέτους».
Έτσι κάπως πέρασε αυτή η βδομάδα. Η προηγούμενη σημαδεύτηκε με ένα άλλο συγκλονιστικό γεγονός. Ένας άλλος Ευρωπαίος έγραψε πως όταν ανέλυσε πέρυσι στον Γιώργο Παπανδρέου πόσο άσχημα είναι τα πράγματα για την Ελλάδα, αυτός κούνησε το κεφάλι του και απάντησε «δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να αναλάβω την πρωθυπουργία σε τόσο τραγικές συνθήκες». Τι αποδεικνύει αυτό εκτός από το ότι ο πρωθυπουργός είναι λογικός άνθρωπος; Αποδεικνύει, είπε η αντιπολίτευση, ότι ήξερε την κατάσταση, αλλά δεν την έλεγε προεκλογικά για να ξεγελάσει τον κόσμο. Αμέσως η ΝΔ έκανε το σχετικό βίντεο «αυτά έλεγε τότε, ενώ ήξερε». Το Πασόκ απάντησε με άλλο βίντεο στο οποίο ο Σαμαράς δήλωνε τότε ότι το έλλειμμα είναι 4% ενώ στην πραγματικότητα ήταν 15%. Τα υπόλοιπα κόμματα θριαμβολόγησαν, «και οι δύο ήξεραν, και οι δύο είναι υπεύθυνοι». Τα μικρά κόμματα άλλωστε έχουν πάντα το ελαφρυντικό της άγνοιας. Το οποίο στην πολιτική είναι, κατά τα άλλα, το πιο ολέθριο ελάττωμα.
Είναι πραγματικά θλιβερή η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Καιγόμαστε, έχουμε χρεοκοπήσει, η ύφεση κάθε μέρα βαθαίνει, η ανεργία μεγαλώνει, κάθε μέρα που περνάει χωρίς να διορθώνουμε κάτι, να δημιουργούμε κάτι, μας φέρνει πιο κοντά στην πτώχευση κι αυτοί αγωνίζονται για την προσωπική τους επιβίωση. Είναι τόσο θλιβερή, που συγκρίνεται μόνο με την αδυναμία των μέσων ενημέρωσης να παίξουν το δικό τους ρόλο. Κόλπα, ανύπαρκτα γεγονότα, αντιπαραθέσεις για τη δημιουργία εντυπώσεων, πολιτικά κέρδη και ζημιές στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, προπαγάνδα, χειραγώγηση. Στη χώρα που εφημερίδα κάθε μέρα διαβάζει ο ένας στους εκατό, πολιτική είναι η τηλεοπτική πολιτική, η μικροπολιτική των τηλεοπτικών παραθύρων, οι δημοφιλέστεροι, οι καταλληλότεροι, οι αναγνωρισιμότεροι. Τα κλισέ, τα στερεότυπα, ο λαϊκισμός και η εξαπάτηση. «Μέτρα άλλα θα πάρετε;» ρωτάνε επίμονα έναν υπουργό, «καινούργια μέτρα θα πάρετε, είχατε πει όχι, πείτε μας θα πάρετε;». Πιέζουν με την ανύπαρκτη ερώτηση, την ερώτηση που δεν έχει απάντηση, την ερώτηση των εντυπώσεων. Άμα πάμε καλά, αν κάνουμε ό,τι πρέπει, δεν θα πάρουμε, αν δεν κάνουμε το σωστό, όχι μέτρα ...και τα ρούχα θα μας πάρουνε. Τι απάντηση να έχει αυτή η ερώτηση; Ο υπουργός κανονικά πρέπει να απαντήσει «όχι, αν εσύ φέρεις τα λεφτά σου από την Ελβετία πίσω, δεν θα πάρουμε. Αν ο εκδότης σου πληρώσει τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, δεν θα πάρουμε. Αν ο καναλάρχης σου αποδώσει το ΦΠΑ, πληρώσει το πρόστιμο για τα εικονικά τιμολόγια, πάψει να εκβιάζει για κρατική διαφήμιση, δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα». Αλλά δεν μπορεί να το πει. Γιατί κοινή συναινέσει τα κάνουνε όλα τα προηγούμενα. Και όπως η κρίση των μέσων ενημέρωσης μεγαλώνει δυστυχώς, όλο και περισσότερη θα είναι αυτή η δημοσιογραφία, του λαϊκισμού, του εκβιασμού, της πίεσης, της παραπλάνησης.
Υπήρχε στ’ αλήθεια κανείς που δεν ήξερε ότι θα φτάναμε ως εδώ; Κάθε αναφορά της ευρωπαϊκής κοινότητας το έλεγε. Ήθελε καμιά φιλοσοφία να το καταλάβεις, άλλωστε, ότι η χώρα που μειώνει συνεχώς την παραγωγή της και εισάγει μέχρι και τα λεμόνια, που κάθε χρόνο κατεβαίνει 10 θέσεις στην ανταγωνιστικότητα, που η μόνη επαγγελματική διέξοδος των πολιτών της είναι να βρουν μια τρύπα να τρυπώσουν στο Δημόσιο και μετά, αγωνιστικά, να πάρουν ένα εφάπαξ και μια σύνταξη πρόωρη στα 50, αυτή η χώρα δεν έχει κανένα μέλλον; Όλοι το ξέραμε. Όλοι ξέραμε ότι η χρεοκοπία είναι θέμα χρόνου. Και όλοι ελπίζανε ότι ο λογαριασμός θα πάει στους επόμενους, στα παιδιά τους.
Και τώρα που ο λογαριασμός έσκασε στα χέρια μας είναι θλιβερό να διαπιστώνεις πόσο ανέτοιμοι είναι όλοι, πως το πολιτικό παιχνίδι, η δημοσιογραφική ενημέρωση, ο δημόσιος διάλογος γίνονται με τα ίδια φθαρμένα, χρεοκοπημένα συστατικά. Χωρίς προτάσεις, χωρίς πληροφορίες, χωρίς γόνιμη αντιπαράθεση. Μόνο χειραγώγηση, μικροπολιτική, λαϊκισμός. Ποιος είπε τι, ποιος διαφώνησε, ποιος διαγράφτηκε, ποιος είναι μαρτυριάρης, ποιος έλεγε ψέματα. Σκέψου ένα σοβαρό θέμα, οποιοδήποτε, την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ας πούμε. Σκέψου τι ξέρεις, τι έχεις ακούσει, τι είναι αυτό το πράγμα. Τίποτα. Κάτι εικόνες, συνδικαλιστές δίκην ιδιοκτητών να λένε «εμείς δεν πουλάμε τα εργοστάσια», κάτι συνθήματα «ξεπούλημα των ασημικών». Ούτε προτάσεις, ούτε πολιτικές επιλογές των κομμάτων, ούτε πληροφόρηση με τι τρόπους μπορεί να γίνει αυτό, τι κάνουν οι άλλες χώρες, ποια συστήματα προτείνονται, τίποτα. Μόνο συνθήματα.
Σε 20 μέρες έχουμε εκλογές. Πολύ σοβαρές εκλογές. Οι πόλεις μας έχουν γίνει μέσα σε λίγα χρόνια τριτοκοσμικές. Γκέτο, άβατα, απαγορευμένες περιοχές, εγκληματικότητα, παραεμπόριο, λαθρεμπόριο, ναρκωτικά, φυλετικές συγκρούσεις. Πώς φτάσαμε ως εκεί; Πώς εξηγεί ο κάθε υποψήφιος την πραγματικότητα; Τι θα κάνει για να την αλλάξει; Δεν ξέρουμε. Σε 3 βδομάδες ψηφίζουμε τους 13 «μικρούς πρωθυπουργούς», τον περιφερειάρχη Αττικής, αυτόν δηλαδή που θα διαχειριστεί το μισό πληθυσμό της Ελλάδας. Ποιος θα ’ναι αυτός, με ποια προσόντα, με ποιον τρόπο θα το κάνει; Σε μια βραδινή εκπομπή, έβλεπα καμιά δεκαριά υποψηφίους να διαγωνίζονται ποιος είναι πιο πολύ εναντίον του Μνημονίου. Τσάμπα μαγκιές, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Όσο υψηλότερες οι κορόνες, τόσο χειρότερα. Οι κορόνες πάντα κρύβουν τη συντήρηση, την ακινησία, την ανυπαρξία πολιτικών προτάσεων. Η πολιτική που μας οδήγησε στη χρεοκοπία είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία.
13°
