Σχόλιο για τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, την αύξηση της ενδοοικογενειακή βίας στην Ευρώπη και την Αμερική.
Είναι τόσο άρρωστη η ελληνική κοινωνία; Είναι τόσο βαθειά η έκπτωση ανθρώπινων αξιών; Ήταν τόσο επιφανειακός και ανεπαίσθητος ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας; Δεκαπέντε γυναικοκτονίες μέσα σε έναν χρόνο και ο Δεκέμβριος δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Προφανώς και πρόκειται για πρωτοφανή εγκληματολογικά αλληλουχία.
Η ενδοοικογενειακή βία, στις πλέον ακραίες μορφές της αυξήθηκε θεαματικά τα δύο τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και την Αμερική. Οι ειδικοί μιλούν για τάση εντός του πανδημικού φαινομένου. Όπου πανδημικό φαινόμενο είναι το σύνολο των ασύμμετρων απωλειών σε κρίσιμους κοινωνικούς και οικονομικούς τομείς όπως καταγράφονται στην τρέχουσα περίοδο.
Παγκοσμίως τα Media καταγράφουν τους φόνους γυναικών κυρίως από τους συζύγους, συντρόφους ή τους εραστές τους ως γυναικοκτονία, έναν όρο που δεν χρησιμοποιούταν ευρέως. Ο όρος αποκτά συγκεκριμένο πια κοινωνικό και νομικό περιεχόμενο. Περιγράφεται δηλαδή με συγκεκριμένο τρόπο μία εγκληματική δραστηριότητα. Η κατηγοριοποίηση αυτή προϋποθέτει πολύ συγκεκριμένες εγκληματολογικές συνθήκες. Δεν πρόκειται για απλή δολοφονία. Δεν είναι μία υπόθεση συζυγοκτονίας. Πρόκειται για μία συνειδητή ενέργεια η οποία ασκείται από έναν άνδρα ο οποίος αντιλαμβάνεται το θύμα του ως απόλυτο κτήμα του επί του οποίου κατά την άποψη του νομιμοποιείται να έχει απόλυτη εξουσία και δικαίωμα ζωής και θανάτου. Είναι το προσωπικό του απόκτημα στο οποίο είναι πεπεισμένος πώς έχει δικαίωμα συστηματικής κατανάλωσης του, σεξουαλικής, οικονομικής, πνευματικής, κοινωνικής. Ο άνδρας αυτοαναγορεύεται, αυτοπαρουσιάζεται και αυτονομιμοποιείται ως ο απόλυτος κύριος του σώματος και της ψυχής του εμπορεύματος του. Είναι νταβατζής, ιδιοκτήτης, άρχων του σκότους. Πρόκειται για την τελευταία εσχατιά του φασισμού. Από το σημείο αυτό και μετά δεν υπάρχει γυρισμός. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία μετα-επαναστατική δημοκρατική κοινωνία όπου η αναφορά βεβαίως είναι η Γαλλική Επανάσταση για να μην παρεξηγούμεθα.
Το νομικό καθεστώς βρίθει ηλιθιοτήτων όπως την «εν βρασμώ ψυχής» δικαιολογία και άλλες παρεμφερείς αστειότητες όπως «έγκλημα πάθους». Όλα αυτά δεν είναι παρά οι εμβόλιμες προσχώσεις δικαιολογιών, εξηγήσεων και περιγραφών που μόνον στόχο έχουν την απαλλαγή των εγκληματιών από το ειδικό βάρος των εγκλημάτων τους. Επί της ουσίας πρόκειται περί μία δικανικής συμπαιγνίας με μοναδικά θύματα αποκλειστικά τις γυναίκες.
Δεκαπέντε γυναικοκτονίες μέσα σε έντεκα και κάτι μήνες στην Ελλάδα. Η Πανδημία ξέβρασε στην ελώδη επιφάνεια της κοινωνίας μας όλη την αποσύνθεση του ιστού ο οποίος άλλωστε ήταν προ πολλού σε φάση προχωρημένης σήψης. Έπρεπε να συντρέξουν οι λόγοι και να ικανοποιηθούν όλες οι απαραίτητες συνθήκες ώστε ο κάθε άρρωστος εγκληματίας να δικαιολογήσει το εγκληματικό θράσος του. Η μαγνητική τομογραφία κάθε μίας εκ των γυναικοκτονιών επιβεβαιώνει την αρχική περιγραφή. Το κουμάντο επί της ζωής και του θανάτου το κάνει το αρσενικό αφεντικό. Με τον πιο φυσικό τρόπο δικαιολογεί την πράξη του και προκαλεί παραδιδόμενος, τις περισσότερες φορές, στις αρχές.
«Σκότωσα, παραδίδομαι, επικαλούμαι το «εν βρασμώ» και το «πάθος» και σε λίγα χρόνια, πολύ λίγα χρόνια, μπορεί και άμεσα, εξαρτάται από την σύνθεση του δικαστηρίου, θα είμαι εκεί έξω και πάλι για να τιμωρήσω κάθε καριόλα που αμφισβητεί τα πρωτεία μου. Σε όλους τους τομείς. Και ας είμαι ο έσχατος των ηλιθίων».
Ιχνηλατώντας τις εσχατιές του φασισμού ο φόβος απλώνεται σαν σκιά και καταπλακώνει την σκέψη. Κάθε ημέρα που περνά η αίσθηση της βίας, ο φόβος ως κυρίαρχο συναίσθημα στην καθημερινότητα του πολίτη φαντάζει να κερδίζει έδαφος. Η ηχώ αυτής της βίας είναι τόσο εύκολα αντιληπτή στον κόσμο των social media. Οι αναρτήσεις σε κάνουν να ανατριχιάζεις αλλά και να γυρνάς το κεφάλι λόγω ανημποριάς. Τι μπορείς να κάνεις για να αντισταθείς σε αυτό το ρεύμα; Η ηχώ της βίας γίνεται σιγά – σιγά συνήθεια και μετά δεν της δίνεις σημασία. Μοιάζει σαν ένας συνηθισμένος βόμβος μέσα στη πόλη. Κάπως έτσι απλώνει χέρι ο φασισμός και μπαίνει στα σπίτια ο φόβος. Δεκαπέντε γυναικοκτονίες σε έντεκα μήνες σε μία δυτικού τύπου δημοκρατία. Συγγνώμη αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευοίωνα.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
