Γιατί δεν μπορούμε να βγάλουμε βόλτα τα παιδιά μας στην πόλη;

Όταν γίνεσαι γονιός καταλαβαίνεις πόσο αστείες είναι όλες οι συζητήσεις για τη χώρα, τις προοπτικές και το μέλλον της. Γιατί πραγματικά είναι αστείο (αν και νομίζω η σωστότερη λέξη είναι «γελοίο») να συζητάμε στα σοβαρά για μια χώρα στης οποίας την πρωτεύουσα δεν μπορείς να βγάλεις βόλτα το νεογέννητο παιδί σου με το καρότσι. Είναι αστείο (που αν το ζεις γίνεται εξωφρενικό) να συζητάμε στα σοβαρά για μια χώρα στης οποίας την πρωτεύουσα οι γονείς που θέλουν να βγάλουν βόλτα τα παιδιά τους με το καρότσι πρέπει να ρισκάρουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.

Και γίνεται ακόμα πιο αστείο, πιο γελοίο, πιο εξωφρενικο όταν σκέφτεσαι ότι αυτό γίνεται επειδή οι κυβερνήσεις και ο Δήμος έχουν αποφασίσει ότι διαχρονικά σημαντικότεροι από τους γονείς με τα παιδιά τους είναι οι μαγαζάτορες, οι διαφημίσεις στις στάσεις των λεωφορείων, οι διαφημίσεις γενικώς, οι ζαρντινιέρες, τα παρανόμως παρκαρισμένα ΙΧ και μηχανάκια, τα δεντράκια και γενικά οτιδήποτε άλλο καταλαμβάνει εκείνους τους χώρους που σε όλες τις χώρες που θέλουν να λένε ότι κατοικούνται από στοιχειωδώς πολιτισμένους ανθρώπους είναι κατασκευασμένοι για τους πεζούς, τους γονείς που βγάζουν βόλτα τα παιδιά με τα καροτσάκια τους και τους αναπήρους με τα αμαξίδιά τους.

Αλλά η μόνη σχέση με πολιτισμό που έχουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας και άρα αναπόφευκτα και οι άρχοντες τους είναι ότι χτυπάνε ρυθμικά παλαμάκια όταν ακούν παραπονιάρικα τραγούδια που ενισχύουν την ανόητη (αλλά πολύ βολική) πεποίθηση τους ότι είναι αδικημένοι. 

Όλα αυτά τα γράφω πολλά χρόνια τώρα γιατί πολλά χρόνια τώρα μου φαίνονται αστεία, γελοία και εξωφρενικά. Και, αναπόφευκτα, με εκνευρίζουν ακόμα περισσότερο όταν τα ζω. Κι όπως τα έζησα με το πρώτο μου παιδί, έτσι τα ζω τώρα και με το δεύτερο. Και έτσι θα τα ζούσα αν ήμουν αρκετά γενναίος ώστε να κάνω και τρίτο ή εντελώς παράτολομος ώστε να κάνω και τέταρτο σε μια χώρα που ενώ έχει δημογραφικό πρόβλημα, αντί να κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει φιλική για τους νέους γονείς, παραμένει πεισματικά όσο πιο εχθρική μπορεί. 

Και καλά οι γονείς. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, δεν θα χρειάζονται καρότσι και θα μάθουν να κάνουν παρκούρ για να μπορούν να κινηθούν στην «ευρωπαϊκή» (ναι, είναι αστείο) πρωτεύουσα Αθήνα. 

Σκεφτείτε όμως τους ανάπηρους συμπολίτες. 

Σκεφτείτε ότι ζούμε σε μια χώρα, σε μια πρωτεύουσα, στην οποία η αναπηρία σημαίνει και καταδίκη σε κατ’ οίκον περιορισμό. Και μάλιστα με κυβερνητική και δημοτική απόφαση. Ζούμε σε μια χώρα και σε μια πρωτεύουσα που οι κυβερνήσεις και οι δημοτικές αρχές έχουν αποφασίσει ότι το να μην μπορείς να περπατήσεις πρέπει να σημαίνει και ότι δεν θα μπορείς να ξαναβγείς από το σπίτι σου.

Αυτή η πέρα από κάθε έννοια πολιτισμού κατάσταση (θα έλεγα τριτοκοσμική αλλά φοβάμαι ότι τα αθηναϊκά/ελληνικά «πεζοδρόμια» θα ντρέπονταν να τα έχουν και χώρες του τρίτου κόσμου) γίνεται ακόμα πιο εξωφρενική αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για μια χώρα που ήταν μέσα στις 30 πλουσιότερες του κόσμου και που τώρα (που υποτίθεται ότι υποφέρει) είναι μέσα στις 40 πλουσιότερες χώρες του κόσμού. Δηλαδη μια χώρα ευκατάστατη για τα διεθνή στάνταρ. Μια χώρα που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει το στοιχειώδες για μια πόλη: λειτουργικά πεζοδρόμια. 

Αυτό το στοιχειώδες οι κυβερνήτες της Ελλάδας και της Αθήνας το αρνούνται και οι κάτοικοι δεν το απαιτούν. Αδιάφοροι οι πρώτοι και αξιοι της μοίρα τους οι δεύτεροι. Και μπράβο σε όλους τους.    

ΥΓ – Ακόμα πιο εξοργιστικά από την αδιαφορία τους, είναι τα γεμάτα υπερηφάνια συγχαρητήρια που στέλνουν οι άρχοντες στους παραολυμπιονίκες. Σ’ αυτούς, δηλαδή, τους οποίους έχουν καταδικάσει σε κατ’ οίκον περιορισμό.  Όπως και τα δήθεν γεμάτα σεβασμό για τη μητρότητα και την πατρότητα λόγια που βγαίνουν από το στόμα τους σε κάθε ευκαιρία προκειμένου να κρύψουν την ασέβεια που δείχνουν στους γονείς κάθε μέρα στην πράξη.