Το πρώτο μέρος τελείωσε άδοξα. Η Εύα Καϊλή και ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι τα δύο πρόσωπα που εξελέγησαν με το ευρωψηφοδέλτιο της Ελιάς, κάτι που επιβεβαίωσε στην πράξη ότι το πολυδιαφημισμένο συμμαχικό σχήμα δεν ήταν και τόσο συμμαχικό, βασικά ήταν το ΠΑΣΟΚ και αυτό κατάλαβαν οι ψηφοφόροι. Ο σημαντικότερος εταίρος του, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος, έγινε υπουργός Παιδείας, μην αφήνοντας καμία αμφιβολία ότι η Ελιά είναι πρωτίστως μια υπόθεση νομής της εξουσίας και όχι μία πολιτική δύναμη προσηλωμένη στις μεταρρυθμίσεις. Στο μεταξύ, ο τρίτος εταίρος, ο Ηλίας Μόσιαλος της Δυναμικής Ελλάδας, επίσης πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, αποστασιοποιήθηκε ασκώντας κριτική στην κυβερνητική μεταρρυθμιστική αδράνεια. Νωρίτερα, η υπερτιμημένη Πρωτοβουλία των 58 που αποτέλεσε τη βάση εκκίνησης για τη δημιουργία της Ελιάς διασπάστηκε και εξαϋλώθηκε αφού δεν θέλησε να πάρει μέρος στη μάχη του σταυρού, δεν άντεξε το καπέλωμα από τη Χ. Τρικούπη και πολλά μέλη της πήγαν στο Ποτάμι, άλλα κινούνται στον περίβολο του ΠΑΣΟΚ ή ψάχνονται ή πήγαν σπίτι.
Στο μεταξύ, και ενώ έχει φανεί στην πράξη ότι η Ελιά είναι ένα άδειο πουκάμισο, στελέχη του ΠΑΣΟΚ δίνουν μάχη εναντίον της εκφράζοντας την αγωνία τους μήπως και χαθούν το όνομα και τα σύμβολα του κόμματός τους, το οποίο έχει βουλιάξει στα χρέη, με τα οποία τι γίνεται άραγε;
Παρά τη θλιβερή εξέλιξη του συγκεκριμένου εγχειρήματος, τώρα οργανώνεται η συνέχεια. Από την Ελιά στη Δημοκρατική Παράταξη - Ελιά που θα συγκροτηθεί σε συνέδριο το οποίο προγραμματίζεται για τον Οκτώβριο, αφού πρώτα έχει εγκριθεί από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που θα προηγηθεί. Ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου της Δημοκρατικής Παράταξης επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια, αυτά που ξέρουμε και έγιναν πριν από τη δημιουργία της Ελιάς: Εκκλήσεις για ενότητα όλων των δυνάμεων και όλων των προσώπων που δραστηριοποιούνται στον ενδιάμεσο χώρο, κείμενα με υπογραφές που κηρύττουν την ανάγκη συνεργασιών, γεύματα και δείπνα ζυμώσεων που μετά δημοσιοποιούνται με διαρροές, μυστικές και κρυφές συναντήσεις, βολιδοσκοπήσεις σε στελέχη του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ, ενδοΠΑΣΟΚικά ανακατέματα. Το δόλωμα για όσους έχουν αγνές προθέσεις είναι ότι μπορεί να παίξει ακόμη και θέμα ηγεσίας, εφόσον μαζευτούν πολλοί, και έτσι εκ των πραγμάτων θα δημιουργηθεί η δυνατότητα απογαλακτισμού της Δημοκρατικής Παράταξης από το ΠΑΣΟΚ ή πάντως αυτονόμησής της.
Το πρόταγμα είναι αυτό που ξέρουμε από το Ακροπόλ: Όλοι μαζί. Ως ζητούμενο εμφανίζεται το άθροισμα κομμάτων, προσώπων και κινήσεων, με τη λογική ότι η πρόσθεση θα φέρει καλό εκλογικό αποτέλεσμα και θα εκφράσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς. Ελιά+Ποτάμι+ΔΗΜΑΡ+κάποιοι πρώην ΠΑΣΟΚ=17%+ και η δυναμική που θα δημιουργήσει η ομογενοποίηση του κατακερματισμένου χώρου μπορεί να φέρει ακόμη καλύτερη επίδοση, γιατι όχι και πάνω από 20%.
Αυτά τα απλά μαθηματικά δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται. Όταν η συζήτηση εγκλωβίζεται στο «όλοι μαζί» (και μάλιστα με δεδομένη την άρνηση του Ποταμιού) χάνεται από τον ορίζοντα το πολιτικό διακύβευμα που αφορά το «όλοι μαζί προς ποια κατεύθυνση; / όλοι μαζί γιατί»;
Το ΠΑΣΟΚ μετέχει στην κυβέρνηση και ασκεί πολιτική, κρίνεται για το ύφος εξουσίας, για τις επιλογές του, για τις πράξεις και τις παραλείψεις του. Επομένως, για να συνεργαστεί κανείς εκλογικά μαζί του θα πρέπει να εγκρίνει την ποιότητα της κυβερνητικής του παρουσίας, να επιδοκιμάζει την πολιτική του στάση και συμπεριφορά, να συμφωνεί. Εάν συνέβαινε αυτό, εκείνοι που ήταν ΠΑΣΟΚ και δεν είναι πια θα είχαν ήδη επιστρέψει χωρίς να περιμένουν τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης. Για το Ποτάμι θα ήταν αναπόφευκτη η συνάντηση, παρά την απόστασή του από το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, για τη ΔΗΜΑΡ επίσης.
Για να το απλοποιήσουμε με ένα παράδειγμα, η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, που έχει υπογράψει τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση στο χώρο της ανώτατης παιδείας των τελευταίων δεκαετιών, θα είχε συγχαρεί δημόσια τον νυν υπουργό Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδο για τη στάση του και έτσι θα βρισκόταν ήδη πολύ κοντά στο ΠΑΣΟΚ και αύριο μέσα στη Δημοκρατική Παράταξη που στήνει το ΠΑΣΟΚ. Το «όλοι μαζί», δηλαδή, θα είχε συντελεστεί χωρίς να χρειάζονται διαδικασίες ή χωρίς να επικεντρώνεται η κουβέντα στις διαδικασίες.
Με άλλα λόγια: Το αν το ΠΑΣΟΚ είναι μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη ή όχι δεν θα κριθεί στο συνέδριο με διακηρύξεις, κρίνεται τώρα με την πολιτική που ασκεί. Επομένως, όσοι εμπνέονται δεν χρειάζεται να περιμένουν μέχρι το φθινόπωρο, μπορούν και τώρα να δηλώσουν την πολιτική και ψυχική τους εγγύτητα, όσοι δεν εμπνέονται δεν θα έχουν θέση ούτε στο συνέδριο.
Η Ελιά δημιουργήθηκε με βασικό σύνθημα την ενότητα του χώρου, η Δημοκρατική Παράταξη προβάλλεται ως η επικαιροποιημένη απάντηση πάλι για την ενότητα του χώρου. Όχι πάνω σε προτάσεις και ιδέες, όχι γύρω από θέσεις και προγράμματα, πόσο μάλλον μόνο στη βάση των εντυπώσεων που θα δημιουργούσε το να μπουν στην ίδια βάρκα όλοι αυτοί που τώρα δεν συναντιούνται, γιατί άλλος είναι στη σχεδία του, άλλος έχει μείνει στην ακτή, μια ομάδα έχει τη δική της βάρκα και πάει λέγοντας.
Με αυτή την έννοια το «όλοι μαζί» της Κεντροαριστεράς διευκολύνει την υπεκφυγή από την ουσιαστική συζήτηση που είναι πολιτική συζήτηση και δεν αφορά το αν οι “75” μπορούν να συνεννοηθούν με τους “6” ούτε το αν η Τόνια Αντωνίου πιάνεται στους «μεταρρυθμιστές» μαζί με τον Παντελή Καψή επειδή έφαγαν την ίδια μακαρονάδα στο ίδιο σπίτι υφυπουργού.
20°
