Απροστάτευτοι απέναντι σε κάθε είδους εγκληματία

Μια μητέρα να στραγγαλίζεται δίπλα στο 11μηνο παιδί της ενώ ο σύζυγός της παρακολουθεί δεμένος σε μια καρέκλα είναι ένα ακραίο και ασυνήθιστο έγκλημα. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα αλλά δεν είναι και η μύγα μέσα στο γάλα της καθημερινότητας. Δεν είναι μια ακραία φρικιαστική στιγμή που απλώς διακόπτει μια ειρηνική και ασφαλή πραγματικότητα. Είναι μια ακραία φρικιαστική στιγμή που εμφανίζεται όλο και πιο συχνά σε μια καθημερινότητα παραδομένη στην παραβατικότητα και το έγκλημα. Είναι άλλη μια υπενθύμιση του πόσο απροστάτευτους μας έχει αφήσει η «οργανωμένη» πολιτεία απέναντι σε κάθε είδους εγκληματία.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα χάρη στους νομοθέτες που νομοθετούν με την έννοια τους να είναι στους θύτες και όχι στα θύματα. Τους νομοθέτες που διαρκώς μειώνουν τις τιμωρίες με ρυθμό που, αν συνεχιστεί ο ίδιος, σε καμιά πενηνταριά χρόνια η ανθρωποκτονία θα τιμωρείται με αυστηρή επίπληξη και κατ' οίκον περιορισμό για ένα σαββατοκύριακο. Τους νομοθέτες που έχουν νομοθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμα κι αν συλληφθεί ο δολοφόνος της 20χρονης μητέρας να είναι σίγουρος πως δεν θα πεθάνει από γεράματα σε κάποιο κελί και πως σε μερικά χρόνια θα κυκλοφορεί ελεύθερος απολαμβάνοντας τη «σύνταξη» που θα του εξασφαλίζουν τα λάφυρα των εγκλημάτων του.

Είναι τόσο παράλογη η μέριμνα που δείχνουν για τους δράστες εγκλημάτων οι νομοθέτες που συχνά οι επιβαλλόμενες (και πολύ περισσότερο οι εκτιόμενες) ποινές καταλήγουν να είναι τιμωρία για τα θύματα. Γιατί η απελευθέρωση στυγνών και κατά συρροή δολοφόνων μετά από κάποια χρόνια στη φυλακή είναι τιμωρία για τους συγγενείς των θυμάτων που έχουν καταδικαστεί σε ισόβια απώλεια και ισόβιο πένθος.

Κι αυτό για τα πιο ακραία από τα εγκλήματα.

Για τα λιγότερο ακραία ή για τις απλές παραβατικές (αλλά αντικοινωνικές) συμπεριφορές η τιμωρία είναι πρακτικά ανύπαρκτη, όσο ανύπαρκτος είναι και ο περιορισμός των αντικοινωνικών παραβατικών. Κανείς από όσους πληρώνονται για να επιβάλουν τον νόμο δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει τη δουλειά του και σίγουρα κανείς δεν πιέζεται από καμία κυβέρνηση για να την κάνει. 

Και έτσι μένουμε απροστάτευτοι.

Απροστάτευτοι απέναντι όχι μόνο σε ακραίους εγκληματίες όπως αυτοί των Γλυκών Νερών, αλλά απέναντι σε κάθε τσογλάνι που με τσαμπουκά παραβιάζει τους κανόνες που η πολιτεία θεσπίζει αλλά αρνείται να επιβάλει.

Από τον κομπλεξικό με το δίτροχο με την κομμένη εξάτμιση μέχρι τον σύζυγο που πλακώνει τη σύζυγο στο ξύλο, από τον βάνδαλο που αφοδεύει με γκράφιτι στους τοίχους της πόλης εκφράζοντας τα κόπρανα που έχει στο κεφάλι του μέχρι αυτόν που βασανίζει το κατοικίδιο του υποχρεώνοντας το να ζει στο μπαλκόνι, από τον διαρρήκτη και τον πορτοφολά μέχρι τον επιδειξία και τον βιαστή, από τον χριστιανό που δεν φοράει μάσκα γιατί είναι του σατανά μέχρι τον αντιεξουσιαστή με τη μολότοφ, όλοι οι παραβατικοί και οι εγκληματίες έχουν απόλυτη ελευθερία κινήσεων κι αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και βρεθούν στα χέρια του νόμου η τιμωρία τους είναι από αμφίβολη έως τόσο μικρή που καθόλου να μην παραδειγματίζει και καθόλου να μην αποτρέπει τον επόμενο. 

Κι αυτό γίνεται επειδή αυτή είναι η επιθυμία της «οργανωμένης» πολιτείας. Μιας πολιτείας τόσο τεμπέλας που προτιμά να αφήσει τους πολίτες στη μοίρα τους παρά να περιορίσει αυτούς που απειλούν τη μοίρα των πολιτών. Μιας πολιτείας τόσο συντηρητικής και τόσο παγιδευμένης σε ταμπού προηγούμενων αιώνων που ούτε καν συζητά, ούτε καν προτείνει, αυτό που μόνο τους παραβατικούς και τους εγκληματίες φοβίζει: τις κάμερες σε δημόσιους χώρους. 

Θα μου πείτε ότι μιλάμε για μια χώρα στην οποία υπουργός Μεταφορών είναι ένας τύπος που έβαζε ειδικό κλιπάκι για να αποφεύγει να φορέσει ζώνη ασφαλείας και υφυπουργός Υγείας ήταν ένας άλλος τύπος που ρύπαινε κλειστούς χώρους με την κάπνα του τσιγάρου του. Για τη χώρα που εγκληματίες αποφυλακίζονται πριν ακόμα εκτίσουν την ποινή τους επειδή δεν έχει χώρο στις φυλακές και επειδή οι κυβερνήσεις αρνούνται να κατασκευάσουν νέες.

Μόνο που αυτή η χώρα εκτός από δικιά τους είναι και δικιά μας. Σ’ αυτή τη χώρα εκτός από τους μακάριους αξιωματούχους, τους αντικοινωνικούς παραβατικούς και τους ανεξέλεγκτους εγκληματίες, ζούμε κι εμείς. Εμείς που θέλουμε να νιώθουμε ασφαλείς. Εμείς που δεν θέλουμε να νιώθουμε έρμαιο στις ορέξεις του κάθε κτήνους ή του κάθε αντικοινωνικού νταή. Εμείς που θέλουμε να επιβάλλονται οι κανόνες γιατί καταλαβαίνουμε ότι οι κανόνες είναι η μόνη προστασία που έχουν οι αδύνατοι απέναντι στους δυνατούς. Που ξέρουμε πως χωρίς νόμο και ασφάλεια η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ελευθερία του εγκληματία. Που δεν αντέχουμε άλλο να κινδυνεύουμε είτε όταν κυκλοφορούμε στον δρόμο είτε όταν βρισκόμαστε σπίτι, επειδή η πολιτεία δεν ψήνεται να κάνει μια από τις πιο βασικές δουλειές της. Που ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα εξαφανιστεί το έγκλημα αλλά και ότι μπορεί να πάψει να είναι τόσο εύκολο όσο μια βόλτα στο πάρκο με λιακάδα. Εμείς που δεν αντέχουμε άλλο να είμαστε απροστάτευτοι. Και μπράβο μας.