Οι άνθρωποι ηλικίας 40-49 ετών ετοιμάζονται να εμβολιαστούν. Μια μικρή αποκωδικοποίηση με ένα ταξίδι στη memory lane.
Είναι η γενιά που έμεινε τελευταία (ή σχεδόν, αν σκεφτείς ότι υπάρχουν κι οι απρόθυμοι Millennials) στον εμβολιαστικό προγραμματισμό ενώ το επιθυμούσε σφόδρα. Πάγωσε όταν δεν συμπεριελήφθη στη fast lane που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός. Στα social media υπήρξαν χιουμοριστικές αντιδράσεις, καθώς η γενιά-«γέφυρα», οι «40-49», έχοντας ζήσει 80ς και 90ς στα παιδικά και εφηβικά χρόνια είχε πολλά να πει.
Μια γενιά που έζησε νιάτα πιο ήρεμα και απροβλημάτιστα από τους σημερινούς, καλύτερα και πιο ευχάριστα από τους γονείς της. Ποια είναι όμως η ομάδα 40-49;
Μια μικρή αποκωδικοποίηση με ένα ταξίδι στη memory lane…
Είμαστε γενιά ΠΑΣΟΚ.
Βλέπαμε στρουμφάκια και Ευάγγελο Γιαννόπουλο στο κανάλι 29.
Μεγαλώσαμε με ευχούληδες, ΧΜΕΝ και κούκλες μπίμπιμπο.
Τα αγόρια ήταν νίντζα (και βλέπαμε χελωνονιντζάκια).
Eίχαμε τους καράφλες που τους πότιζες κι έβγαζαν γρασίδι στο κεφάλι.
Παίζαμε ποδόσφαιρο με πλαστικά μπουκαλάκια που τα γεμίζαμε με ό,τι βρίσκαμε για να μην «πετάει» η μπάλα. Τα κορίτσια έπαιζαν λάστιχο.
Ακούγαμε μικροί Wham, Duran Duran, μετά Metallica και Nirvana. Οι γονείς μας Πανταζή, Καρρά, Ρίτα Σακελλαρίου και Άντζελα Δημητρίου. Εμείς Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά.
Είχαμε walkman (με… πορτοκαλί ακουστικά) που έπαιζαν κασέτες.
Είχαμε Beta και VHS κασέτες για το βίντεο.
Θυμόμαστε το Τσερνομπίλ και τον φόβο που διαχύθηκε.
Ακούσαμε στην ΕΡΤ για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αλλά δεν δώσαμε σημασία.
Όλοι πιάναμε ψείρες. Σε κάποιους έβαζαν πετρέλαιο στο κεφάλι για να φύγουν.
Είδαμε τον τελικό του ’87 και καταλαβαίναμε τι βλέπουμε!
Θυμόμαστε την αγκωνιά του Τσατσένκο στον Γιαννάκη.
Είδαμε Ντέταρι και Προτασόφ, Σαραβάκο και Ζάετς.
Κάθε Πέμπτη είχε Γκάλη.
Είδαμε live (στην ΕΡΤ) το γκολ του Μαραντόνα με το χέρι.
Πίναμε νερό από το λάστιχο και τα καλοκαίρια επιστρέφαμε στο σπίτι αργά τη νύχτα χωρίς να μας ψάχνει κανείς.
Ζήσαμε καύσωνα χωρίς κλιματισμό.
Είδαμε Φρουτοπία, Μικρό μου Πόνυ, Thundercats και τον Αλφ τον εξωγήινο.
Ηχογραφούσαμε τραγούδια από το ραδιόφωνο σε κασέτες. Χρησιμοποιούσαμε μολύβι για να τις γυρίσουμε.
Θυμόμαστε τα τραγούδια της Αλέξιας.
Είχαμε λεύκωμα και μαζεύαμε «χαρτάκια» Πανίνι.
Διαβάζαμε Αγόρι, Μπλεκ, (Σούπερ) Κατερίνα, Μανίνα, Τρίποντο και μετά Κλικ.
Στο σπίτι πάντα υπήρχε μία εφημερίδα ή και περισσότερες.
Τρώγαμε Δρακουλίνια, Πακοτίνια, Φοφίκο. Πίναμε Καρνέισον και Χέμο. Γουστάραμε την γκοφρέτα Κουκουρούκου (και μόνο για το όνομα).
Τα ψυγεία με τα παγωτά της ΕΒΓΑ, της ΔΕΛΤΑ και της Algida ήταν ό,τι πιο όμορφο βλέπαμε στα περίπτερα.
Παίζαμε μπουκάλα, Πυθία και «Θάρρος ή Αλήθεια» στα πάρτι.
Τρώγαμε στις κοπάνες ή μετά τα φροντιστήρια στα Goodys. Μάθαμε το club sandwich για τα καλά.
Πίναμε φραπέδες.
Κλείναμε ραντεβού με… σταθερό τηλέφωνο! Στήναμε ή μας έστηναν.
Κάναμε τηλεφωνικές φάρσες (κάποιοι τις ηχογραφούσαν κιόλας) και δεν μας αναγνώριζε κανείς.
Κάναμε αφιερώσεις σε πειρατικά ραδιόφωνα.
Βγάλαμε φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη στο Μινιόν.
Κρεμούσαμε αφίσες (με σελοτέιπ) της Σαμάνθα Φοξ, της Καρολάιν, του Ριτζ, του Κιτ και των New Kids On The Block. Και φυσικά των ομάδων μας.
Βλέπαμε «Τόλμη και Γοητεία», «Μπράβο Ρούλα», «Λάμψη», «Μαγκάιβερ», «Απαράδεκτους».
Μάθαμε το MTV. Βλέπαμε τσόντες στο RTL. Η δορυφορική έμοιαζε με επανάσταση.
Είδαμε (πολλές φορές) όλα τα Ρόκι, τα Ράμπο και το Back to the Future. Εννοείται το Karate kid και τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς.
Ακούσαμε Michael Jackson, Madonna, Bon Jovi και Guns 'n' roses. Ζήσαμε τη γέννηση της techno και του Heavy Metal. Είχαμε εντυπωσιαστεί με το τραγούδι «Εxtasy, extano».
Beverly hills.90210
Πηγαίναμε σε πάρτι του Geronimo Groovy στο Agora Center στο Μαρούσι και μας έβαζαν στο χέρι σφραγίδα για να μπαινοβγαίνουμε.
Βλέπαμε «κύκλους» στα rave πάρτι (!).
Βλέπαμε Μπέβερλι Χιλς και όλοι γουστάραμε κάποιον/κάποια από τους πρωταγωνιστές.
Φορτώναμε τα παιχνίδια στα κομπιούτερ με κασέτες.
Είχαμε Ατάρι, Κόμοντορ, Άμστραντ και το πρώτο game boy.
14°
