Τραμπικό φαινόμενο και «αντιδραστική αριστερά» στην Ελλάδα

Έκπληκτος παρακολουθώ καθημερινά την «Αριστερά» στην Ελλάδα να είναι αντίθετη με τη συνεπιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο. Η «ντροπαλή» απόπειρα του Υπουργείου Δικαιοσύνης να αλλάξει το αναχρονιστικό -προ 40 χρόνων- πλαίσιο, γι' αυτό το μείζον κοινωνικό θέμα δέχεται πιέσεις από οργανωμένα συμφέροντα ιδεοληπτικών ομάδων, με άμεση απήχηση στο εσωτερικό της «Αριστεράς».

Είναι εξαιρετικά κωμική και ταυτόχρονα τραγική η συνεχής εφεύρεση λέξεων και αφηγημάτων που σκοπό έχουν να διατηρήσουν το σημερινό status quo που δεν είναι άλλο από το να μεγαλώνουν χιλιάδες παιδιά ορφανά - κυρίως χωρίς πατέρα.

Ακούμε: «Το συμφέρον του παιδιού πάνω από το συμφέρον των γονιών», «Το νομοσχέδιο δεν είναι παιδοκεντρικό», «Η κακοποίηση των γυναικών - μανάδων αφορά στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρισμένων γονέων», και βέβαια δεν απαντούν στο κυρίαρχο ερώτημα «Το παιδί έχει δύο γονείς πριν το διαζύγιο;» Έχει. Το παιδί πρέπει να έχει δύο γονείς και μετά το διαζύγιο; Πρέπει.

Με το προηγούμενο νομοσχέδιο ο ένας γονέας μετά το διαζύγιο έπαιρνε την επιμέλεια και ο άλλος (συνήθως ο πατέρας) γινόταν ξαφνικά τουρίστας στη ζωή του παιδιού του, πληρώνοντας μόνο και μην έχοντας κανένα δικαίωμα λόγου σε πλείστα όσα ζητήματα αφορούσαν την ανατροφή του παιδιού.

Η διστακτική προσπάθεια του Υπουργείου Δικαιοσύνης να αλλάξει τα δεδομένα -και πιστεύουμε μέχρι να ψηφιστεί το νομοσχέδιο να υπάρξουν επιπλέον βελτιώσεις προς την ολοκληρωτική αλλαγή του- γίνεται αντικείμενο λιθοβολισμού με μεγαλόσχημα και ταυτόχρονα φαιδρά επιχειρήματα.

Συγκολλήσεις προτάσεων δημιουργούνται. Ανασύρσεις δευτερευόντων στοιχείων από τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης και της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού γίνονται για να «συνθέσουν» αντιδραστικά αφηγήματα.

Κάνοντας μια προσεκτική μελέτη του Λόγου της «αντιδραστικής Αριστεράς» και συγκρίνοντάς τον με το λόγο των οπαδών του Τραμπ, βλέπουμε απίστευτες αντιστοιχίες. Η μετά-αλήθεια φαίνεται να έχει καταλάβει τελείως την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία χρησιμοποιώντας, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, αφηγηματικά τεχνάσματα, ανήλθε στην εξουσία το 2015 και έκτοτε θεωρεί ότι αυτή είναι η οδός της επιτυχίας.

Πιο συγκεκριμένα, οι οπαδοί του Τραμπ κατέλαβαν το Καπιτώλιο πιστεύοντας ότι υπήρξε νοθεία στις εκλογές, την ώρα που κανένα επίσημο όργανο ελέγχου δεν το πιστοποιούσε. Εδώ έχουμε αντίστοιχα ένα νομοθετικό πλαίσιο του 1983 -πρωτοποριακό για την εποχή του- και 40 χρόνια μετά, σε εντελώς διαφορετική κοινωνία, με εμπειρίες από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να είναι υπέρ της αλλαγής του νόμου, με όλες τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις να μιλούν για οριζόντια συνεπιμέλεια σαν το καλύτερο μοντέλο ανατροφής του παιδιού και η εν μαυσωλείο Αριστερά κατεβαίνει στους δρόμους και αρθρογραφεί υπέρ της εγκληματικής συνέχειας στο ορφάνεμα των παιδιών.

Ντροπή και τέλος! Η αναλγησία σας μπροστά στον πόνο χιλιάδων ορφανών παιδιών και γονιών που δεν έχουν την επιμέλεια καταγράφεται αυτή τη στιγμή και θα είναι ο απόλυτος οδηγός της σχέσης τους με εσάς.

Ο αφηγηματικός σας πολτός ήδη έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.