Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τη σημασία τήρησης των προστατευτικών μέτρων από τον κορωνοϊό με αφορμή τη δραματική κατάσταση στη Μαλεσίνα Φθιώτιδας.
Tώρα που γράφω το σημερινό «και μπράβο τους» οι νεκροί από κορωνοϊό μόνο τις τελευταίες 20 ημέρες στη Μαλεσίνα της Φθιώτιδας είναι 13. Αν δυσκολεύεστε να καταλάβετε το αξιοσημείωτο των αριθμών να σας πω πως η Μαλεσίνα είναι μια περιοχή με περίπου 4.000 κατοίκους. Αν και αυτό δεν σας λέει πολλά, να σας πω πως αν ήταν μια χώρα με 10.000.000 κατοίκους, αν ήταν μια χώρα σαν την Ελλάδα, θα είχε (μόνο τις τελευταίες 20 ημέρες) 32.500 χιλιάδες νεκρούς από κορωνοϊό. Δηλαδή περίπου 4 φορές περισσότερους από όσους νεκρούς έχει όλη η χώρα σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας.
Κι αυτό είναι που συμβαίνει όταν μια κοινωνία αρνείται να ακολουθήσει κανόνες. Όταν αρνείται να προστατευτεί από τα πιο ανεύθυνα και επικίνδυνα μέλη της ή όταν τα μελη που είναι ανεύθυνα και επικίνδυνα είναι τόσα πολλά ώστε το μόνο που μπορούν να κάνουν για να προστατευτούν οι υπεύθυνοι είναι την προσευχή τους.
Γιατί, ως σύνολο και όχι μεμονωμένα, οι κάτοικοι της Μαλεσίνας δεν είναι άτυχοι. H περιοχή τους δεν χτυπήθηκε από μετεωρίτη, ούτε υποφέρει από τις συνέπειες ενός βιομηχανικού ατυχήματος. Οι κάτοικοι της Μαλεσίνας (προφανώς όχι όλοι, αλλά όπως όλα δείχνουν αρκετοί) φαίνεται να αδιαφόρησαν για τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό, θέλησαν να ζήσουν ελεύθεροι από κουραστικούς και άβολους περιορισμούς και τώρα μαθαίνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τι συμβαίνει όταν δεκαετίες λαϊκίστικης προπαγάνδας σε έχουν κάνει να μπερδεύεις την υποταγή με την συμμόρφωση σε κανόνες και την ελευθερία με την παραβατικότητα.
Ενας γάμος με 200 καλεσμένους, καφενεία γεμάτα με θαμώνες, επισκέψεις σε σπίτια και πλήρης απουσία (ή αδιάφορο σφύριγμα) οποιασδήποτε αρχής. Δηλαδή το όνειρο κάθε «ανυπότακτου» συμπολίτη που, όπως συνήθως συμβαίνει με τα όνειρα των «ανυπότακτων» συμπολιτών, δεν μπορούσε παρά να καταλήξει σε εφιάλτη. Και μάλιστα εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορείς να ξυπνήσεις.
Προφανώς όλοι οι κάτοικοι της περιοχής δεν ταιριάζουν στην περιγραφή του «ανυπότακτου». Σίγουρα ανάμεσά τους θα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ενηλικιωθεί και ψυχολογικά εκτός από βιολογικά και καταλαβαίνουν πως κάποιοι περιορισμοί όχι μόνο είναι απολύτως απαραίτητοι για τη λειτουργία μιας κοινωνίας αλλά κυριολεκτικά σώζουν ζωές. Και αυτοί προφανώς είναι τα μεγάλα θύματα των ανεύθυνων, παραβατικών και «ανυπότακτων» συμπολιτών τους. Οι οποίοι ήταν φαίνεται αρκετοί ώστε η ανυπακοή στα μέτρα να κυριαρχήσει στην περιοχή.
Το ξαναγράφω για να εντυπωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα: αν η πλειονότητα των κατοίκων όλης της Ελλάδας παρασυρόμασταν απο τα καλέσματα των ανόητων αρνητών και λοιπών «ανυπότακτων», αν δεν υπήρχε κανένας απολύτως έλεγχος, καθόλου αστυνομία, κανένας ουσιαστικός περιορισμός στο πως ζούμε και συναντιόμαστε, αν δηλαδή φερόμασταν σε εθνικό επίπεδο όπως φέρθηκαν στη Μαλεσίνα, θα θρηνούσαμε 32.500 χιλιάδες νεκρούς μόνο τις τελευταίες 20 μέρες αντί για τους σχεδόν 7.500 νεκρούς των τελευταίων 15 μηνών.
Αυτό και μόνο είναι μια πολύ καλή απάντηση σε όλους τους εφηβικής ψυχολογικής κατάστασης συμπολίτες που αναρωτιούνται «και τι καταφέραμε με τα μέτρα;».
Αλλά είναι μια απάντηση σε μια ερώτηση που ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει τεθεί. Τουλάχιστον όχι από ενήλικες. Γιατί ένας ενήλικας θα έπρεπε να μπορεί να καταλάβει τι καταφέραμε με τα μέτρα. Τι καταφέραμε στερούμενοι ανθρωπους και βόλτες και αγαπημένα μέρη. Ενας ενήλικας θα έπρεπε να ξέρει ότι οι κοινωνίες που αρνούνται να τηρήσουν κανόνες και δεν δέχονται περιορισμούς, ακόμα και εν μέσω μιας πανδημίας, θα πληρώσουν πολύ ακριβό τίμημα. Ένας ενήλικας δεν θα έπρεπε να χρειάζεται μια Μαλεσίνα για να καταλάβει πως η υπακοή σε κανόνες δεν είναι ούτε υποταγή ούτε στέρηση ελευθερίας με τον ίδιο τρόπο που ξέρει ότι όταν περιορίζεται και δεν πέφτει από το μπαλκόνι μπορεί να στερείται την απόλαυση της ταχύτητας της πτώσης, αλλά γλιτώνει από τη θανατηφόρα πρόσκρουση στο έδαφος. Και μπράβο του.
