Σχόλιο για τη δυσαρέσκεια του Αντώνη Σαμαρά για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και τις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία.
Κάποιοι ανέμεναν την αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά εδώ και πολλούς μήνες. Για την ακρίβεια αμέσως μετά την ακύρωση όλων των πιθανοτήτων να επιλεγεί είτε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή να τοποθετηθεί ως Επίτροπος στην Κομισιόν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σοφά σκεπτόμενος επέλεξε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου για τη θέση του Προέδρου δίδοντας θεσμική χροιά στο άνοιγμά του προς τον κεντρώο χώρο. Ο πρωθυπουργός απογοήτευσε για άλλη μια φορά τον Αντώνη Σαμαρά επιλέγοντας τον Μαργαρίτη Σχοινά για τη θέση του Επιτρόπου. Ο πρώην πρωθυπουργός επιχείρησε να εκφράσει τη δυσφορία του απέχοντας από την ψηφοφορία στη Βουλή κατά την οποία εξελέγη με ευρύτατη πλειοψηφία η κυρία Σακελλαροπούλου. Είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις κάπου στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ.
Πέρασαν οι εβδομάδες και οι μήνες. Πραγματοποιήθηκε και ο «εσωστρεφής», ως προς τους κομματικούς συσχετισμούς, ανασχηματισμός. Αναβαθμίστηκε ο εκ δεξιών κ. Βορίδης, παρέμεινε ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά ως φαίνεται όλα αυτά καθώς και η «εκδίωξη» του «αριστερού» κ. Θεοδωρικάκου (οποία ειρωνεία) δεν ήταν αρκετά. Την Κυριακή που μας πέρασε, ο Αντώνης Σαμαράς ξαναχτύπησε, όπως και τότε, αυτή τη φορά μέσω της «Καθημερινής» και της χειμαρρώδους συνεντεύξεώς του. Ο συμφοιτητής του Γιώργου Παπανδρέου, ο κολεγιόπαις, το πνευματικό τέκνον του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο αποστατήσας εκ της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, λόγω διαφωνίας με τη διαχείριση του Μακεδονικού από την τότε πολιτική ηγεσία της χώρας, Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου συμπεριλαμβανομένων, όπως ισχυρίστηκε, ο ιδρυτής του κόμματος «Πολιτική Άνοιξη» με την ατυχήσασα πολιτική πορεία.
Ο Αντώνης Σαμαράς στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» τοποθετήθηκε κατά της διεξαγωγής των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία. Επισήμανε επί λέξει πως «τον επεκτατιστή (δηλαδή τον Ερντογάν) δεν τον κατευνάζεις» προσθέτοντας πως «δεν συνδιαλέγεσαι με πειρατές». Επέλεξε να διαχωρίσει τη θέση του από αυτή της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη την παραμονή της επανάληψης των διερευνητικών επαφών στην Κωνσταντινούπολη. Φρόντισε να κλείσει και την πόρτα διαφυγής με την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, επιχειρώντας σε διδακτικό ύφος να εξομοιώσει την όποια καταφυγή στη διεθνή δικαστική αρχή ως ενέργεια εκ προοιμίου χαμένη για τα ελληνικά συμφέροντα. Επισήμανε πως η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μία χείριστη συμφωνία και πως προτίθεται να καταψηφίσει τα τρία Μνημόνια επί της συμφωνίας αυτής που θα έρθουν κάποια στιγμή στη Βουλή.
Με λίγα λόγια ο Αντώνης Σαμαράς σήκωσε για άλλη μια φορά το δικό του μπαϊράκι με άξονα την ιδεολογική αναφορά «Στα Μυστικά του Βάλτου», δηλαδή στον άδολο, όπως ισχυρίζεται, «πατριωτισμό» του. Επειδή πατριωτικό είναι μόνον το αληθές, οφείλει κανείς να υπενθυμίσει στον αναγνώστη το κόστος της «πατριωτικής εμμονής» του Αντώνη Σαμαρά και των συν αυτώ, το διπλωματικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο υπέβαλε τη χώρα και την κυβέρνηση στην οποία υπηρετούσε ως υπουργός με τις επιλογές του και τέλος το πώς οι επιλογές αυτές συνέβαλαν στην «εκπαίδευση» ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας σε «ψεκασμένες» αντιλήψεις με fake προσεγγίσεις και ψευδείς πληροφορίες. Ε ναι, λοιπόν. Ούτε οι «ψεκασμένοι» του Καμμένου, ούτε τα ακροδεξιά απόβλητα της Άνω Πλατείας δημιουργήθηκαν με παρθενογένεση. Η «Πολιτική Άνοιξη» λειτούργησε ως πρόσκαιρο θερμοκήπιο υπερδεξιών και υπερσυντηρητικών τάσεων οι οποίες ενισχύθηκαν από την έντονη παραθρησκευτική - πολιτική δραστηριότητα του συστήματος Χριστόδουλου - Χρυσοπηγής κ.λπ. Στη συνέχεια κάποια τμήματα αυτών των τάσεων κατέληξαν στην εναλλακτική του Γιώργου Καρατζαφέρη, κάποια ενσωματώθηκαν στην υπερδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας και βοήθησαν αποτελεσματικά στην εκλογή Σαμαρά και όχι της Ντόρας Μπακογιάννη στην προεδρία του κόμματος.
Είναι εντυπωσιακό ωστόσο πως οι απόψεις του Αντώνη Σαμαρά περί διερευνητικών, Βορείου Μακεδονίας κ.λπ., όπως εκφράστηκαν στην συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» προκάλεσαν φουσκοθαλασσιά αντιδράσεων εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου υπό την ευρεία έννοια.
Είναι δηλαδή σε θέση (ακόμη) ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να προκαλεί εσωστρεφές τσουνάμι στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας; Φαίνεται πως ναι. Παρ' όλα αυτά, όπως επισημαίνουν οι «σοφοί» του «Τριγώνου των Αθηνών» που περικλείεται από τη Βασιλίσσης Σοφίας, Πλατεία Συντάγματος, την Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας (δυτικά), οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι εντελώς διαφορετικοί από εκείνους που ίσχυαν το 1993. Όπως υπενθυμίζει και ένας εξ αυτών των σοφών, «όπως έλεγε και κάποιος ευφυής, η Ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται. Δυστυχώς οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι».
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρείται το φαινόμενο των «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ των πατριωτικών εκρήξεων σε Ελλάδα και Τουρκία με αφορμή τις διερευνητικές.
Έτσι τον ρόλο του «αρνητή» του διαλόγου με την Ελλάδα επωμίζεται στην Τουρκία ο αποκαλούμενος Νονός της «Γαλάζιας Πατρίδας» που δεν είναι άλλος από τον Ναύαρχo εν αποστρατεία Cem Gurdeniz. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια ενορχηστρώνει το επικοινωνιακό στήσιμο του ιδεολογήματος «Γαλάζια Πατρίδα». Είναι αυτός ο οποίος εφεύρε το ιδεολόγημα και σιγά-σιγά το επέβαλε στη στρατιωτική συντεχνία του και αμέσως μετά στο ακροδεξιό κόμμα και σύμμαχο του Ερντογάν MHP έως ότου ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας να το κάνει σημαία. Ο Cem Gurdeniz στις εμφανίσεις του στα τουρκικά κανάλια υποστηρίζει τα εξής: «Οι διερευνητικές είναι ένα βήμα πίσω. Ελπίζω η κυβέρνηση να αποδέχτηκε τη διεξαγωγή τους για να κερδίσει χρόνο. Ανοίγει διάπλατα η πόρτα για αρνητικά αποτελέσματα. Θα κλείσει ο δρόμος για επιστροφή στο δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας” και της στήριξης της “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου”». Σε μία έκρηξη ακραίου εθνικισμού ο τούρκος ναύαρχος απαιτεί να καταργηθεί ο όρος «Διερευνητικές».
Επί της ουσίας η επιχειρηματολογία είναι αντίστοιχη με εκείνην που διατυπώνει ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Στην ανάπτυξη αυτής της επιχειρηματολογίας και προκειμένου να καταστεί «ευκολόπεπτη» και «ευκολόπιστη» χρησιμοποιείται σε ρόλο δράκου ο «εξωτερικός παράγων». Είναι πολύ περίεργο πως τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα η Γερμανία συγκεντρώνει τα πυρά των εθνικιστικών κύκλων. Αντιθέτως η Γαλλία διαδραματίζει ρόλο προστάτη για την Ελλάδα. Τον ρόλο αυτό επωμίζονται για την Τουρκία η Ιταλία και η Ισπανία. Κοινώς... ανοησίες. Η Ιστορία προφανώς δεν επαναλαμβάνεται. Απλώς μας κάνει πλάκα.
