Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών είναι αλαζόνες και ο Μάνος Βουλαρίνος εξηγεί το γιατί.
Το πιο συνηθισμένο σχόλιο για το βίντεο που δείχνει τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών να διασκεδάζει με καμια 10αριά 15αριά φίλους για τα γενέθλιά του ήταν: μα καλά, ηλίθιοι είναι; Σε έναν καλύτερο κόσμο η απορία θα αφορούσε την αντικοινωνική ανευθυνότητα με την οποία, εν μέσω πανδημίας και γενικών απαγορεύσεων, κάποιοι συμπολίτες παρτάρουν, αλλά δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι και τόσο καλός κι έτσι η ερώτηση αφορά το ανέβασμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του, τόσο ηθικώς όσο και ποινικώς, κολάσιμου γλεντιού.
Χωρίς να μπορώ να αποκλείσω την πνευματική ανημποριά, θα πω πως νομίζω ότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι η πνευματική ανικανότητα που κάνει ανθρώπους με εξουσία και τους παρατρεχάμενους τους να μοιάζουν τόσο ανόητοι. Είναι η ψυχική ανικανότητα που περιγράφεται με τη λέξη αλαζονεία.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ηλίθιοι, είναι αλαζόνες.
Αισθάνονται πάνω από νόμους, πάνω από κανόνες, πάνω από πανδημίες, πάνω από ιούς, πάνω από κοινωνικές ανάγκες, πάνω από το αξίωμά τους και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται. Τόσο πάνω, που και τα γλεντάκια τους θα διοργανώσουν και θα τα ποστάρουν στα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης. Άλλωστε η προσοχή, η συμμόρφωση, η πειθαρχία είναι κάτι το οποίο αφορά τους άλλους. Αυτούς που είναι πιο κάτω. Αυτούς που ακόμα κι αν ήθελαν δεν θα μπορούσαν να ρωτήσουν «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» γιατί κανείς δεν θα ξέρει.
Είναι η ίδια αλαζονεία που κυριάρχησε σε εκείνο το γέυμα 16 ατόμων στο οποίο συμμετείχε και ο Αρχιεπίσκοπος. Η αλαζονεία που έκανε ηλικιωμένους ανθρώπους να μην τηρούν κανένα στοιχειώδες μέτρο προστασίας και να τραπεζώνονται την ώρα που οι συνομήλικοί τους πεθαίνουν σαν τις μύγες. Η αλαζονεία που κάνει τους ανθρώπους που έχουν τεράστια εξουσία (η οποία τους χαριζει νομική ασυλία) να νομίζουν πως είναι και σωματικά άτρωτοι. Και είτε να το πληρώνουν οι ίδιοι είτε οι γύρω τους είτε όλοι μαζί.
Δεν είναι λοιπόν ηλίθιοι τουλάχιστον όχι με τη τυπική έννοια του όρου. Είναι αλαζόνες.
(Φυσικά αν αφήνεις την αλαζονεία σου να σε κυριεύσει δεν πρέπει να είσαι και ιδιαιτέρως έξυπνος, αλλά καθόλου δεν αποκλείεται να είσαι εύστροφος. Άλλωστε η διαφορά του έξυπνου από τον εύστροφο είναι η διαφορά του πραγματικά καλού ποδοσφαιριστή από τον ταλαντούχο).
Είναι άνθρωποι που ψυχικά δεν είναι ικανοί να συνειδητοποιήσουν ότι η εξουσία έχει προνόμια επειδή ακριβώς έχει και ευθύνες που ξεπερνούν τις ευθύνες του απλού ιδιώτη. Κι αυτές οι ευθύνες, αυτό το βάρος που οφείλει να σηκώνει αυτός που έχει εξουσία, είναι που κάνει τα προνόμια να μην είναι ενοχλητικά.
Ας πάμε ξανά στον Αρχιεπίσκοπο:
Πολλοί διαμαρτύρονται επειδή αντιλαμβάνονται ότι η προσοχή που θα του δοθεί κατά τη νοσηλεία του θα είναι κάπως μεγαλύτερη από την προσοχή που μπορεί να δοθεί στους περισσότερους ασθενείς. Διαμαρτύρονται όταν διαβάζουν ότι θα υπάρξει προμήθεια πιο εξελιγμένων θεραπειών (ασχέτως αν τα δημοσιεύματα είναι αληθή ή – οπως συχνά συμβαίνει – βγαλμένα από το έντερο του συντάκτη). Διαμαρτύρονται όταν (ξανα)διαπιστώνουν οτι κάποιοι είναι ποιο ίσοι από τους υπόλοιπους.
Κανονικά ή διαμαρτυρία τους θα ήταν εντελώς άδικη.
Βλέπετε ο Αρχιεπίσκοπος, όπως και κάθε ηγέτης ενός θεσμού, είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό πρόσωπο. Είναι ταυτοχρόνως και ο άνθρωπος και ο θεσμός που εκπροσωπεί κι έτσι η υγεία του δεν είναι απλώς η υγεία ενός ανθρώπου.
Μόνο που η εκπροσώπηση του θεσμού, αυτό δηλαδή που κάνει την ίαση του πιο σημαντική από την ίαση ενός άλλου ανθρωπου, τον υποχρεώνει να φέρεται και διαφορετικά από ότι οι άλλοι άνθρωποι. Τον υποχρεώνει να δίνει το παράδειγμα, τον υποχρεώνει να είναι 10 φορές πιο προσεκτικός από τους υπόλοιπους ανθρώπους γιατί οι δικές του ευθύνες (αυτές εξ αιτίας των οποίων η ζωή του αποκτά ιδιαίτερη σημασία) είναι περισσότερες των υπολοίπων, τον υποχρεώνει να κάνει λίγο κράτει και να μην συμμετέχει σε πολυπληθή τραπέζια εν μέσω πανδημίας.
Με το γεύμα στο οποίο συμμετείχε ο αρχιεπίσκοπος απέδειξε ότι δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες αυτές, οτι δεν θέλει να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος που έχει η θέση του. Και με αυτόν τον τρόπο δικαίωσε όλους όσους διαμαρτύρονται για την πιθανή ειδική μεταχείριση που μπορεί να έχει.
Γιατί υπήρξε αλαζόνας.
Το ίδιο και ο πρόεδρος του ΔΣΑ ο οποίος είμαι σίγουρος ότι απολαμβάνει το αξίωμά του, αλλά, όπως είδαμε, αρνείται να φερθεί με τη σοβαρότητα που αυτό απαιτεί. Θέλει όλη τη γεύση, αλλά μηδέν θερμίδες.
Αυτά τα δύο παραδείγματα αλαζονείας δεν είναι φυσικά μοναδικά. Γενικά ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί η απαίτηση για ταυτόχρονη αύξηση των δικαιωμάτων και μείωση των υποχρεώσεων, ενώ ξέρουμε καλά πως τα δικαιώματα, απαπόφευκτα, δημιουργούν υποχρεώσεις.
Ζούμε σε μια εποχή που κάποιος θέλει να είναι πρόεδρος του ΔΣΑ και κάποιος άλλος θέλει να είναι Αρχιεπίσκοπος αλλά κανείς από τους δύο δεν θέλει να πληρώσει το αντίτιμο που επιβάλει η εξουσία.
Η αλαζονεία τους, τους κάνει να πιστεύουν ότι μπορούν να είναι και έτσι και γιουβέτσι. Και εκπρόσωποι θεσμών και ιδιώτες. Και εξουσία και απλοί άνθρωποι. Να απολαμβάνουν τα προνόμια του αξιώματός τους αλλά να έχουν και ιδιωτική ζωή όπως οι υπόλοιποι. Σαν κακομαθημένα παιδάκια τα θέλουν όλα δικά τους και το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές καταφέρνουν να τα παίρνουν κιόλας.
16°
