Επειδή η κυβέρνηση εμφανίζεται ως εγγυήτρια δύναμη του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος, έχει σημασία να θυμηθούμε το κομμάτι εκείνο του έργου της που δεν αποτελεί προϊόν πιέσεων της Τρόικας ή διαπραγμάτευσης με τους εταίρους.
Τρία παραδείγματα:
Το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό δεν συνιστά μνημονιακή δέσμευση ούτε συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με την απρόσκοπτη χρηματοδότηση της χώρας από τους πιστωτές. Το υπουργείο Οικονομικών, χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία, έκρινε σκόπιμο να προωθήσει αυτό το τερατούργημα το οποίο καταργεί το συνταγματικό δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στις ακτές και προωθεί το ανεξέλεγκτο μπάζωμα και το παράνομο χτίσιμο στο όνομα μίας αντιαισθητικής και βάρβαρης ανάπτυξης που αποτελεί υπανάπτυξη.
Επειδή, ίσως, στο υπουργείο Οικονομικών ήταν απασχολημένοι για να οργανώσουν το έγκλημα στον αιγιαλό δεν τα κατάφεραν και πολύ καλά με τους φορολογικούς ελέγχους σε σε υποθέσεις μεγάλου πλούτου για τις οποίες υπάρχουν σαφείς ενδείξεις φοροδιαφυγής. Τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) είναι αποκαλυπτικά αναποτελεσματικότητας της διαδικασίας και των μηχανισμών, αν όχι έλλειψης πραγματικής βουλησης. Υπό έλεγχο βρίσκονται 30.000 υποθέσεις επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων αλλά στο πρώτο τρίμηνο φέτος είχαν ξεκινήσει έλεγχοι μόνο σε 1.277 περιπτώσεις και είχαν ολοκληρωθεί μόλις 94 έλεγχοι, από τους οποίους βεβαιώθηκαν φόροι και πρόστιμα συνολικού ύψους 26,3 εκατ. ευρώ και τελικά εισπράχθηκαν μόνο 7,6 εκατ. ευρώ. Για να το κάνουμε λίγο πιο συγκεκριμένο, ελέγχονται, για παράδειγμα, 152 υποθέσεις offshore εταιριών αλλά έχουν ολοκληρωθεί μόλις 4 έλεγχοι με τα ποσά φόρων και προστίμων που βεβαιώθηκαν να φθάνουν τα 5,7 εκατ. ευρώ. Είναι εξάλλου γνωστό ότι από τη βεβαίωση μέχρι την είπραξη ο δρόμος είναι μακρύς.
Και, ασφαλώς, ο διορισμός σε ηγετικές θέσεις της διοίκησης πρώην βουλευτών και πολιτευτών, με προτίμηση στους συνταξιούχους, δεν είναι μια απαίτηση των δανειστών, ούτε εντάσσεται στους νεοφιλεύθερους αυτοματισμούς που έχουν καλλιεργηθεί στο πλαίσιο της μνημονιακής προσαρμογής. Είναι μια άκρως ελληνική υπόθεση που αποδεικνύει πόσο αδιόρθωτος, αμετανόητος και αδίστακτος είναι ο παλαιοκομματισμός - θα τακτοποιούν ημέτερους μέχρι την τελευταία τους μέρα στην εξουσία.
Ο μπαμπούλας του ΣΥΡΙΖΑ που ανακαλύπτει την κρυφή γοητεία της Μόσχας ως δυνητικού διεθνούς συμμάχου, περιφρονεί τα ντιμπέιτ με τους υποψήφιους προέδρους της Κομισιόν και ονειρεύεται “αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό”, δηλαδή αρπαγή φορολογημένων καταθέσεων, δεν αρκεί για να κρύψει τις κυβερνητικές ευθύνες όχι μόνο για τις μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται, αλλά επίσης για την εκρηκτική φορολογική αδικία, την ασυλία της ελίτ των ελίτ, την ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος και το δημόσιο χώρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις γκάφες του, τις εσωτερικές αντιθέσεις, την προγραμματική ασάφεια και τις αντιφάσεις του, είναι ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης, αλλά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κάνουν ό,τι μπορούν για να στρέψουν την κοινωνία προς την αντιπολίτευση.
Και φυσικά δεν αρκεί το φόβητρο των πρόωρων εθνικών εκλογών για να συσπειρώσει γύρω από την κυβέρνηση τους πολίτες που επιθυμούν -και σωστά- την πολιτική σταθερότητα: Ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε το σύνθημα «ψηφίζουμε και φεύγουν» και το ΠΑΣΟΚ σήκωσε το γάντι για να πει «ψηφίστε μας γιατί φεύγουμε». Ποιος προκαλεί την πολιτική αστάθεια; Το ερώτημα απαντιέται καλύτερα μαζί με το άλλο που διατυπώνεται στον τίτλο.
22°
