Βαδίζουμε πλησίστιοι και ανυποψίαστοι -σαράντα μόλις μέρες πριν- προς τις σημαντικώτερες μετά τον εμφύλιο εκλογές στη ρημαγμένη χώρα μας, τη στιγμή που η χώρα προσπαθει με ζόρια, με λίγες δυνάμεις και με πείσμα να σταθεί στα πόδια της ,όπως σ' εκείνο το ανεπανάληπτο ζειμπέκικο της «Ευδοκίας» του Αλέξη Δαμιανού, όπως σ εκείνα τα σπαρακτικά και προφητικά κείμενα του Δημήτρη Χατζή στο «τέλος της μικρής μας πόλης». Και είναι τεράστια αυτή η προσπάθεια με αντιφάσεις και νίκες, με ζόρια και άμυνες, με ρυθμό τα εννιά-όγδοα…που σημαίνει οκτώ φορές να πέφτεις και την ένατη να σηκώνεσαι, εν είδει χάπυ έντ…
Δύο είναι τα μέτωπα, μόνο δύο τελικά, αυτοί που εύχονται να χαλάσει κάθε προσπάθεια,που υπονομεύουν κάθε βήμα ανόρθωσης, που χαϊδεύουν κάθε προνόμιο και κάθε επίορκο, που χαιρέκακα υπογραμμίζουν κάθε λάθος για ιδιοτελείς σκοπούς και απο την άλλη αυτοί, όλοι εμείς που βάζουμε πλάτη να ξεκολλήσει το κάρο απο τη λάσπη, να βγούμε απο τον βούρκο των επίορκων και των συντεχνιών, να πάρει μια κάποια ανάσα η έρημη πατρίδα, η ρημαγμένη χώρα, να ενωθούμε και να σωθούμε όλοι εμεις μαζί, να σταματήσουμε την κατρακύλα…
Αν εξαιρέσουμε τις παρυφές της δεξιάς και ακροδεξιάς με τα διάφορα εγκληματικά της ζιζάνια και τις παρυφές των γουναράδικων και άλλες ομάδες καπηλείας συμβόλων και προνομίων, τότε όλοι εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε η τεράστια πλειοψηφία των λογικών, σοβαρών και ευαίσθητων ανθρώπων, είμαστε ένας τεράστιος ειρηνικός και ευαίσθητος στρατός σωτηρίας εαυτών και αλλήλων, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα, να καταλάβουμε το αδύνατό μας σημείο και να το διορθώσουμε. Και το σημείο αυτό είναι ένα και μοναδικό: δεν μάθαμε ακόμα να συνοψίζουμε θετικά, να συνθέτουμε τις τεράστιες νίκες που πετυχαίνουμε σε επόμενα θετικά βήματα, να ολοκληρώνουμε τις επιμέρους επιτυχίες, να ξεπερνούμε συνθετικά και όχι ανταγωνιστικά τις παλιές και άκυρες σε μεγάλο βαθμό αντιθέσεις δεξιά-αριστερά, αυτονομία και οργάνωση, κέντρο και περιφέρεια, παλιό - καινούργιο με υπερβάσεις με νέες ποιότητες με φυγή προς τα μπρος.
Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε σ' αυτό το ιδιαίτερο και κρίσιμο σταυροδρόμι της χώρας και της εποχής, στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, στο Αιγαίο και τη Μαύρη θάλασσα, ανάμεσα σε Κριμαία,Τ ουρκία, Κύπρο, Ισραηλ και Παλαιστίνη, κάνουμε απίθανες προσπάθειες θετικές να ξεφύγουμε απο τη μιζέρια την καθυστέρηση και την υπανάπτυξη.
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν η πρώτη έξοδος των «58» στο ΑΚΡΟΠΟΛ, που προκάλεσε κύματα τεράστιας ελπίδας και αισιοδοξίας, έκλεισε το δρόμο και το απέναντι πεζοδρόμιο, μάζεψε 5000 άγριες και αυθόρμητες «συμμετοχές» και μετά...
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν η συμμετοχή και η κοινή φωτογραφία του Γιάννη Βούλγαρη με τον Σπύρο Λυκούδη στο Περιστέρι, φωτογραφία που ανατάραζε το τεράστιο λιμνάζον δυναμικό της ΔΗΜΑΡ, που αφού συμμετείχε ενεργά στο μεγαλύτερο θετικό γεγονός μετά τη μεταπολίτευση που ήταν η τρικομματική, απεσύρθη στο απώτερο διάστημα και την ελεύθερη αυτοκτονική πτώση και μετά…
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν η δημιουργία -εν μια νυκτί- του «Ποταμιού» από τον Σταύρο Θεοδωράκη που απέδειξε στην πράξη ότι υπάρχουν τεράστιες πηγές ανεξάρτητων, προοδευτικών και ανοιχτόμυαλων ανθρώπων που ψάχνουν και ψάχνονται. Δεν είναι λίγο το 8% έτσι ξαφνικά χωρίς πρόγραμμα σχεδόν, αλλά με κατεύθυνση σαφή και σωστή, ευρείας οπτικής, ευρωπαικής
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν η ανεξάρτητη συμμετοχή νέων σχημάτων και νέων ανθρώπων και ορισμένων παλαιών πολιτικών στα παραπάνω σχήματα, χωρίς ηγεμονισμούς.
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν η συμμετοχή και στήριξη του Βενιζέλου και όλου του υγιούς τμήματος του ΠΑΣΟΚ στις παραπάνω εκδηλώσεις, χωρίς απόπειρες ηγεμονισμού, με βοήθεια λίγη η πολλή στο σχηματισμό του καινούργιου, καθισμένος ήσυχα και ευτυχισμένος στην πέμπτη σειρά του ΑΚΡΟΠΟΛ, αλλά και παράλληλα ασχολούμενος ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με όλα τα σκληρά θέματα της χώρας στην Ευρώπη.
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν και είναι η στήριξη και συμμετοχή αυτής της αδύναμης, οριακής αλλά και εφτάψυχης κυβέρνησης της πρώτης τρικομματικής και τώρα δικομματικής από τον Αντώνη Σαμαρά σε πλήρη συνεργασία με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, με σωστές αποφάσεις για τις εγκληματικές συμμορίες και τους προδότες της διπλανής πόρτας.
-Γιατί απίθανη προσπάθεια ήταν και είναι η είσοδος χιλιάδων νέων σε όποιο σχήμα λογικό ευρωπαικό, μεταρρυθμιστικό βρίσκεται κοντά στο σπίτι τους και τη γειτονιά τους, απίθανη επιτυχία είναι η υποψηφιότητα μιας λαμπερής και καθαρής υποψηφιότητας για τη Θεσσαλονικη και τη βόρεια Ελλάδα, της καθηγήτριας Νιόβης Παυλίδου.
Ας προσπαθήσουμε να συνθέσουμε δημιουργικά όλα τα 7 παραπάνω..
Αν μιλήσουμε λίγο μεταφορικά με μια εικόνα ευρυγώνια και υψηλής ανάλυσης, το τοπίο μοιάζει να μεγαλώνει και έχει ακόμα πολύ χώρο, για παλιές και νέες ελιές, για προιόντα οικολογικά δίπλα στο ποτάμι, για φύτεμα νέων ελιών και άλλων δέντρων, για γεφύρια και μέσα πλωτά για να περάσουμε απέναντι στους συντρόφους της άλλης όχθης, για ήπια και εναλλακτική ενέργεια, για ανθρώπινη αρχιτεκτονική με ήλιο και θάλασσα, για αμπέλια και λάδι σε ελαιοτριβεία υπερσύγχρονα, για γαλάζιο πατέ ελιάς, για πλούσια και καθαρά νερά και ρυάκια, για καινοτομίες πάσης φύσεως, και δεν συμμαζεύεται. Κάνοντας το τοπίο να μεγαλώνει, φυτεύοντας νέα δέντρα και ελιές, κλαδεύοντας ποτίζοντας και κάνοντας πεζούλες για να συγκρατουν το λιγοστό χώμα, καθαρίζοντας τον ουρανό και τη θάλασσα, αναδεικνύοντας τα αρχαία. Ξέρω «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» και αυτό το μεσογειακό τοπίο είναι ακόμα στο μυαλό μας, αλλά το τοπίο, κάθε τοπίο ως γνωστόν, είναι μια ανθρώπινη κατασκευή. Αρκεί να το σκεφτούμε μεσογειακό, ευρωπαικό, ζεστό και πλούσιο, αυτό είναι το πρώτο βήμα, να το σκεφτούμε, και το επόμενο βήμα,είναι να σκεφτούμε -στέπ μπάι στέπ- ότι αυτό το τοπίο δεν μπορεί να είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό, ούτε κεντροαριστερο, ούτε κεντροδεξιο, ούτε…
Φανταστείτε αυτό το τοπίο ενωμένο η τουλάχιστον συνεργαζόμενο, αν δεν γίνει πριν τις εκλογές, θα γίνει αμέσως μετά τοπίο σωτηρίας της ρημαγμένης πατρίδας.
Το μόνο που μου έρχεται στο νου για όνομα είναι ας πούμε ΝΕΟ ΚΕΝΤΡΟ συν, η νεο κεντρο 4 που θα παίζει και με το new center 4 όπου το φορ θα παίζει και με το «φορ» γιούροπ, ντεμόκρασυ κλπ η απλά σκέτο ΚΕΝΤΡΟ.
Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το σημείωμα με στίχους του Ασλάνογλου και του Σαββόπουλου: «Δένοντας το παλιό με το καινούργιο στην αιώνια χάραξη» και «όσοι κρατούν φιλίες απο το εξήντα πέντε, δώδεκα παρα πέντε, κάτι έχω να τους πω» και να το αφιερώσω στον συμπατριώτη μας Γιάννη Ακετοκούμπο.
14°
