Κορίτσια, τον πρώτο στόχο μας οι 58 φαίνεται τον πετύχαμε! Γαμπρός και νύφη συμφώνησαν. ΠΑΣΟΚ και οι παρέες με τα εξωτικά ονόματα δώσανε τα χέρια, αρραβωνιάστηκαν. Έχουν τώρα να κανονίσουν τα άλλα θέματα – μέρος, ώρα, καλεσμένους, νυφικό, ορχήστρα, τι θα γράφει το προσκλητήριο κλπ. Υπάρχουν ακόμα κάτι διαφωνίες για τους υποψήφιους κουμπάρους, όμως με ανιδιοτέλεια, συναίνεση, καλοπροαίρετα και πάντα με κριτήριο την ευόδωση της σχέσης και όχι το ατομικό συμφέρον, το ζευγάρι σίγουρα θα βρει την άκρη. Καλά στέφανα, βίον ανθόσπαρτον, τους τακτοποιήσαμε και μας αξίζει νομίζω ένα μπράβο.
Ξέρω, θα μου πείτε δεν θα ’ναι στο γάμο η άλλη μεγάλη μας καλεσμένη, η ΔΗΜΑΡ. Δεν την καταλαβαίνετε; Μεγαλοκοπέλα είναι, έχει να φροντίσει τον δικό της γάμο. Κάτι μάλιστα φαίνεται να τον έχει στα σκαριά. Ή τα ξανάφτιαξε με κάποιον από αυτούς που χώρισε παλιότερα ή μπορεί να βρήκε έναν από τους καινούργιους ηλικιωμένους εργένηδες που πίνουν μαζί τσάι. Κάτι πάντως ψήνει, κάποιον θα βρει, νομίζω θα βολευτεί κι αυτή τελικά.
Ακόμη όμως και αν μείνει ξανά μπουκάλα, υπάρχει πάντα η λύση «του αγοριού απέναντι». Μόρτικο, μπάνικο και από λεβέντικο σόι την κοιτά με το κοκοράκι του σηκωμένο και… Ναι, εντάξει, το ξέρω, κάνει προστυχιές με τη γλώσσα του. Μα το ξέρει και αυτή ότι είναι κουτσαβάκι και όχι παλικάρι. Γι’ αυτό διέκοψε μαζί του παλιότερα. Ξέρει επίσης ότι ακόμη κι αν ξαναγυρίσει κοντά του θα την έχει για… Ας το πούμε ευγενικά: «Για όταν απουσιάζει η γυναίκα του». Ρεπατζού δηλαδή. Τι μπορεί όμως να κάνει μια φτωχή μεγαλοκοπέλα που ξέρει ότι έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις. Εξάλλου, η προίκα της είναι αυτό ακριβώς, ότι είναι ρεαλίστρια και υπεύθυνη. Τώρα αν διάφοροι πρόστυχοι το εκμεταλλεύονται, κάνουν το κέφι τους και μετά την παρατάνε, κακό του κεφαλιού τους. Θα το βρουν απ’ τον Θεό (Ναι, τον Θεό, εντάξει, ξέρω. Όμως νέα «αφηγήματα» λένε ότι μπορεί και να υπάρχει).
Τώρα όμως που με τόσο κόπο οι 58 αποκαταστήσαμε τις δυο ξαδέρφες που κανείς δεν έπαιρνε και θα μας ξέμεναν, δεν ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε λίγο και τον εαυτό μας; Θέλω να πω, κορίτσια, καλά αυτές αποκαταστάθηκαν, εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε σαν τσατσάδες και περηφανευόμαστε για τα γεροντοπροξενιά που κάναμε; Εγώ πάντως δεν κάθομαι μέχρι 3 του Σεπτέμβρη να κερνώ τσικουδιά στους καφενέδες. Νιώθω ακόμα ζωντανή –όχι βέβαια σαν ροκ συγκρότημα– αλλά ζωντανή, πώς να το πω, θέλω να χορέψω. Οτιδήποτε εκτός από Ζαβαρακατρανέμια και Μπελατσάο!
Γι’ αυτό λέω, εάν κάποιες βαριόσαστε κι εσείς αφόρητα, ας αφήσουμε προς το παρόν τους νεόνυμφους να το χαρούνε και ας σηκωθούμε να κάνουμε καμιά γύρα. Να μας δουν και να τους δούμε. Τόσοι ξέμπαρκοι, τόσα τεκνά, τόσοι τρελαμένοι, τόσα παλικάρια, περισσότερα από σαράντα, όλοι τους είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες από χωρισμένους εξηντάρηδες που ξαναπαντρεύονται. Έτσι κι αλλιώς εμείς τι σκοπό είχαμε όταν προσήλθαμε; Να μπει φρέσκος αέρας, να γνωρίσουμε καινούργιο κόσμο που να ’χει νέα άγνωστα να μας πει κι όχι ανέκδοτα από τον στρατό μες στην υπόγεια την ταβέρνα. Το χρέος μας το κάναμε. Αντί λοιπόν τώρα να καθόμαστε εδώ σαν τίποτα πεινασμένες να παρακολουθούμε το έργο γάμος-πανηγύρι-διαζύγιο γιατί δεν βγαίνουμε να κάνουμε νέες σχέσεις; Κι εάν «κάτσει καμιά», που λένε και οι νεότερες, τότε βλέπουμε. Εκτός και αν προτιμάτε να φάμε πρώτα στη μάπα την βαρετή τελετή και να το ξανασκεφτούμε μετά.
20°
