Τον τελευταίο μακρύ καιρό κάθε φορά που ακούω στα ΜΜΕ να γίνεται (και να ξαναγίνεται) λόγος για τη «γειτονική χώρα», παγώνει το αίμα μου και κοιτάω γύρω μου, να δω πού να πάω να κρυφτώ. Ζώντας διαρκώς με ευφημισμούς που στάζουν φαρμάκι δεν νομίζω ότι σώζεται η κατάσταση. Το πιάσαμε παλιότερα με την Τουρκία, το συνεχίζουμε τώρα με την νεοφώτιστη, το επεκτείνουμε αν χρειαστεί και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Το πρώτο tip που δίνω σε κάθε νέο συνάδελφο είναι, τη στιγμή που ο διευθυντής θα τον κοιτάξει βαθιά στα μάτια και θα του απευθυνθεί με το «κύριε συνάδελφε», να μην το πάρει τοις μετρητοίς και ξιπαστεί αλλά να προετοιμαστεί ψυχολογικά για Ταμείο Ανεργίας. Για να το χοντρύνω ακόμα περισσότερο, ας προσθέσω και την κατασυκοφαντημένη πεθερά που κατά περίπτωση αναβαθμίζεται σε «μαμά», εμένα μου λες… Το αυτό και με την αύξηση του υποκατώτατου μισθού που στην πραγματικότητα προεξοφλεί απολύσεις. Αυτό χειροκροτούσε χτες το υποκατώτατο των περιστάσεων Υπουργικό Συμβούλιο; Κάτι σχετικό μου συμβαίνει κι όταν ακούω τον πατερναλιστικό χαρακτηρισμό «κρατίδιο», την ώρα που η χώρα μας αντιστοιχεί σε έκταση ίσαμε μια λακούβα νερό στα βόρεια του Καναδά και πληθυσμιακά ίσαμε έναν μαχαλά στο Δελχί και στο Μουμπάι, ή μήπως στη Βομβάη; Να ’τος πάλι ο βόμβος των ονομάτων! Γίνεται να τα βρούμε μεταξύ μας παραμένοντας ταυτόχρονα από δυο χωριά χωριάτες; Διάλειμμα.
Υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ, όπου η καλλονή μητριά προσπαθεί να κάνει μια φιλοφρόνηση στην άχαρη πρόγονή της. Έχεις ωραία μαλλιά, της λέει αλλά εκείνη δεν τσιμπάει: Πάντα όταν μια γυναίκα δεν είναι όμορφη της λένε: «έχεις ωραία μάτια» ή «έχεις ωραία μαλλιά». Πόσα έργα μέσα στο ίδιο έργο; Και πόσο μαλλί να έχει απομείνει άραγε πάνω στο γερτό κεφαλάκι της Κεντροαριστεράς, να της το βγάλει ο Τσίπρας τρίχα-τρίχα; Εξαρτάται ποιος γράφει το έργο, λέω εγώ, και συμφωνεί κι ο Τσέχωφ.
17°
