Την Πέμπτη και την Παρασκευή συνάντησα δύο γιατρούς. Ο πρώτος δουλεύει σε ιδιωτικό νοσοκομείο και παράλληλα έχει ιατρείο σε άλλο σημείο της Αθήνας, ο δεύτερος εργάζεται σε δημόσιο νοσοκομείο και είναι πανεπιστημιακός. Ο πρώτος έχει ένα Mac σαν το δικό μου και ένα γραφείο πολύ άνετο, με γραμματέα που είναι πολύ εξυπηρετική. Πήρε 100 ευρώ για μια επίσκεψη 45 λεπτών και μου ζήτησε συγνώμη για μια πεντάλεπτη καθυστέρηση στο ραντεβού μας. Πριν μου πει την άποψή του για το τι πρέπει να κάνω με άκουσε πολύ προσεκτικά, δίνοντας μεγάλη σημασία στο πώς βιώνω τα συμπτώματα που έχω, στην ψυχολογική μου κατάσταση και στις συνθήκες ζωής μου. Έδειξε μεγάλη κατανόηση στις αγωνίες μου και απαντούσε πρόθυμα σε όλες μου τις ερωτήσεις, ακόμη και στις ανόητες.
Τελικά, μου πρότεινε δυο σενάρια, το ένα ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να ακούσω και του είχα δείξει από την αρχή ότι θέλω να πάω προς τα εκεί, στην πιο ήπια εναλλακτική, και το δεύτερο ήταν λίγο πιο σκληρό αλλά και πάλι εύκολο να το αποδεχτώ και να το ακολουθήσω. Τον ρώτησα φεύγοντας γιατί επέλεξε αυτή την ειδικότητα, μου είπε ότι είχε αυτή την έδρα ο πατέρας του στην Ιατρική. Έφυγα ευτυχισμένη και κοιμήθηκα καλύτερα από κάθε άλλο βράδυ τους τελευταίους δύο μήνες που έχω μπλέξει με αυτά.
Την επόμενη μέρα πήγα στο δημόσιο νοσοκομείο όπου περίμενα τον γιατρό πολύ, δεν θυμάμαι πια πόση ώρα. Κάποια στιγμή βγαίνοντας από το γραφείο του μου είπε «εσείς θα περιμένετε γιατί έχουμε να πούμε πολλά» και είδε πρώτα όλους τους άλλους. Δεν ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση, αντίθετα μου είπε ότι στο εξής δεν θα πρέπει να βιάζομαι ποτέ, γιατί είναι πολύ χρονοβόρες οι διαδικασίες που θα ακολουθήσουν για μήνες και δεν υπάρχει κάτι πιο επείγον από αυτό.
Στο γραφείο του με το ζόρι χωρούσαν να καθίσουν δύο άτομα, έβλεπε τις εξετάσεις μου σε ένα λάπτοπ που ανάλογό του εγώ έχω χαρίσει σε προσφυγόπουλο και κάποια στιγμή που χρειάστηκε να μου κάνει κλινική εξέταση δυσκολευτήκαμε να βρούμε τρόπο για να απλώσω τα πόδια μου. Μου έκανε μία μόνο πρόταση θεραπείας, που ήταν αυτή ακριβώς που δεν ήθελα να ακούσω. Δεν ήταν καθόλου συγκαταβατικός στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις που του έκανα και δεν έκανε καμία προσπάθεια να με γοητεύσει για να με πείσει. Αντίθετα, μου εξήγησε αναλυτικά όλες τις δυσκολίες και τις πρακτικές και τις ουσιαστικές, παρουσιάζοντας μου παράλληλα όλα τα τελευταία ερευνητικά και στατιστικά δεδομένα.
Ήξερε απ έξω την τελευταία λεπτομέρεια από τα ευρήματα των πολύ σύνθετων εξετάσεων που είχα κάνει, περιέγραφε τη λειτουργία των κυττάρων μου σαν να διάβαζε κείμενο που όμως δεν υπήρχε μπροστά του και δεν θέλησε να συζητήσουμε καμία εναλλακτική. Τον ρώτησα στο τέλος πώς διάλεξε τη συγκεκριμένη ειδικότητα, μου είπε ότι τον έλκυε η περιπλοκότητα αυτού του επιστημονικού αντικειμένου, σημειώνοντας ότι εδώ δεν είμαι ως δημοσιογράφος αλλά ως ασθενής, επομένως, εννοούσε, να κόψω τις ερωτήσεις -ένας γιατρός που στον ιδιωτικό τομέα θα είχε θησαυρίσει, η φήμη του ξεπερνά τα σύνορα της χώρας. Έφυγα δυστυχισμένη και το βράδυ κοιμήθηκα πολύ άσχημα.
Έχω μια εβδομάδα να αποφασίσω ποιο σενάριο θα ακολουθήσω και ποιον θεράποντα γιατρό θα επιλέξω αλλά νομίζω πως έχω ήδη αποφασίσει.
18°
