Δεν ξέρω πόσοι παρακολουθούν τις συνεδριάσεις της Βουλής. Φαντάζομαι όμως ότι η ανθρωπογεωγραφία των θεατών αποτελείται από ηλικιωμένους που περνούν πολύ χρόνο μπροστά στην τηλεόραση και από έναν κόσμο που κινείται πέριξ της κεντρικής πολιτικής σκηνής: υπαλλήλους πολιτικών γραφείων, συμβούλους, κομματικά στελέχη, πολιτευτές και φυσικά δημοσιογράφους, πολλοί από τους οποίους παρακολουθούν τις συνεδριάσεις όχι από επαγγελματική υποχρέωση αλλά από κάποιο είδος επαγγελματικής διαστροφής – ενδεχομένως κι επειδή περνούν τα χρόνια.
Ανήκω σε αυτούς τους τελευταίους. Κι έτσι, ξέρω ακόμη ότι ανάμεσα σε αυτή την κάπως ιδιαίτερη πανίδα θεατών βρίσκονται πολλές φορές και μαθητές. Συνήθως κάθονται στα «άνω δυτικά θεωρεία», όπως ανακοινώνει ο πρόεδρος διακόπτοντας τη συνεδρίαση του Σώματος για να τους καλωσορίσει και να ακολουθήσει ένα τυπικό χειροκρότημα από τους βουλευτές. Και μετά; Και μετά αυτό που παρακολουθούν δεν είναι ένα μάθημα δημοκρατίας, αλλά ένα απωθητικό θέαμα. Δεν είναι μια κορυφαία διαδικασία της λειτουργίας του πολιτεύματος, αλλά ένας καβγάς του χειρότερου είδους. Δεν είναι δημοκρατικός διάλογος, αλλά μια αλληλουχία από υπονοούμενα για την ηθική ακεραιότητα του άλλου, ειρωνείες και κουτσαβακισμούς.
Το σχολείο σου θέλει να σε εκπαιδεύσει στον δημοκρατικό κανόνα. Σε πηγαίνει στη Βουλή, λοιπόν, για να δεις πώς γίνεται η δουλειά. Αλλά αντί για τη δουλειά, βλέπεις τον Καμμένο. Αντί για μαθήματα δημοκρατίας, παίρνεις μαθήματα πολακισμού...
Αξίζει να φτιάξει κανείς την εικόνα. Είσαι όχι στα γλυκά, αλλά στα άβολα 16. Το σχολείο σου θέλει να σε εκπαιδεύσει στον δημοκρατικό κανόνα, να σε κάνει να αγαπήσεις τον διάλογο, την ίδια τη δημοκρατία, να σε πείσει ότι είναι πάντα καλύτερα να συζητάς με επιχειρήματα από το να παίζεις ξύλο στο προαύλιο. Θέλει να σου δείξει ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος κι ότι η πολιτική δεν είναι τόσο «σκατά» όσο πιστεύεις εσύ, που δεν γουστάρεις και πολλά από τον κόσμο των μεγάλων. Σε πηγαίνει στη Βουλή, λοιπόν, για να δεις πώς γίνεται η δουλειά. Αλλά αντί για τη δουλειά, βλέπεις τον Καμμένο. Αντί για μαθήματα δημοκρατίας, παίρνεις μαθήματα πολακισμού. Αντί να γνωρίσεις την τέχνη της ρητορικής μαθαίνεις τη βρώμικη δουλειά της λασπομαχίας. Δεν μπορείς επομένως παρά να γυρίσεις στο σχολείο με τη σκέψη πως εκεί, ανάμεσα στα σπρωξίματα, τον χαβαλέ και τη γλώσσα που δεν υποδύεται μια άλλη από αυτή που είναι, θα είναι πάντα καλύτερα. Το θρανίο σου θα είναι πάντα προτιμότερο από τα άνω δυτικά θεωρεία.
Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς πολιτική. Αλλά αυτό που προβάλλει ως πολιτική είναι στην πραγματικότητα α-πολιτική. Στις συνεδριάσεις της Βουλής για τις οποίες λέγονται στερεοτυπικά ότι «κυριάρχησαν οι υψηλοί τόνοι» δεν καταργείται απλώς ο πολιτικός πολιτισμός, κατακρεουργείται η ίδια η έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Το ξεκατίνιασμα δεν είναι πολιτική. Ο Καμμένος δεν είναι πολιτική. Ο Γεωργιάδης που ουρλιάζει στον Πολάκη «εγώ εσένα θα σε βάλω φυλακή» δεν είναι πολιτική. Ο Πολάκης που είναι ο Πολάκης δεν είναι πολιτική. Πολιτική δεν κάνει ούτε ο Τσίπρας, που επιτίθεται όπως επιτίθεται στον Τατσόπουλο. Όλοι τους υπηρετούν μια κουλτούρα τηλεπαραθύρων, συμμετέχουν σε έναν καβγά που κάποτε μπορεί να διασκέδαζε ως είδος επειδή έκανε την τηλεόραση να μοιάζει περισσότερο ζωντανή απ’ ό,τι βαρετή, αλλά σήμερα έχει χάσει τη γοητεία του, είναι το ίδιο έργο σε επανάληψη, ένα θλιβερό θέαμα που δεν αιφνιδιάζει ούτε εκπλήσσει.
Ακόμη χειρότερα, ο καβγάς γίνεται σε περιβάλλον ιδρυματισμού. Δεν χρειάζεται να είσαι μαθητής για να σου φανεί ξένο όλο αυτό, ακόμη και αν είσαι εθισμένος από το θέαμα καταλαβαίνεις ότι ένας κόσμος που εξ επαγγέλματος θα έπρεπε να βρίσκεται κοντά στην κοινωνία, έχει στην πραγματικότητα αποκοπεί από αυτήν. Το πολιτικό σύστημα, με άλλα λόγια, δεν πάσχει μόνο από έλλειψη πολιτικού πολιτισμού, πάσχει και από αφόρητη αυτοαναφορικότητα. Από έναν αποκρουστικό ναρκισσισμό, από τη μαγκιά τού ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ. Από μια όχι μόνο πολιτική αλλά και πολιτισμική ανωριμότητα που, αλίμονο, θα κάνει ακόμη και έναν 16αρη να του γυρίσει την πλάτη.
