Την Κυριακή η Ουκρανία είχε την επέτειο του μεγάλου λιμού του 1932-33 και τίμησε τα εκατομμύρια των θυμάτων της. Ο λιμός ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής του Στάλιν να επιβάλλει κοινωνική δικαιοσύνη στην αγροτική παραγωγή βαφτίζοντάς την κολλεκτιβοποίηση. Ενώ στην Ελλάδα γιορτάσαμε τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, στην Ουκρανία προτιμούν να θυμούνται την καταστροφική προσπάθεια του Στάλιν να εξισώσει τη Σοβιετική κοινωνία με κάθε κόστος.
Το 1928 ο Στάλιν και η Μαρξιστική κυβέρνηση στη Μόσχα ήταν εξαγριωμένοι από το γεγονός, ότι υπήρχαν αγρότες που πλούτιζαν εκμεταλλευόμενοι την οικονομική ελευθερία, που έφερε ο Λένιν ως στρατηγικό συμβιβασμό για να δώσει τέρμα στις αγροτικές εξεγέρσεις. Το 10% των πιο επιτυχημένων αγροτών αγόραζαν αγροτική γη από άλλους αγρότες, αύξαναν τον αριθμό των ζώων που εξέτρεφαν και μίσθωναν την εργασία άλλων αγροτών, μεγιστοποιώντας την παραγωγή τους, η οποία πλέον αναλογούσε στο 90% της συνολικής αγροτικής παραγωγής στη Σοβιετική Ένωση. Όμως για τους Μαρξιστές που κυβερνούσαν, η επιχειρηματική επιτυχία ήταν ανάθεμα που βασιζόταν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο Στάλιν και η κυβέρνηση του το 1928 έθεσαν κεντρικό τους στόχο να αφανίσουν τις οικονομικές ανισότητες, που οξύνονταν χάρη στην οικονομική ελευθερία που είχε δημιουργήσει η Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν ως απροσδόκητη συνέπεια, επιβάλλλοντας την κοινωνική δικαιοσύνη στον αγροτικό τομέα. Ονόμασαν κολλεκτιβοποίηση την επιχειρούμενη κοινωνική δικαιοσύνη στην αγροτική παραγωγή και στόχευαν να μετατρέψουν τις ιδιωτικές αγροτικές μονάδες σε κρατικές και τους γαιοκτήμονες αγρότες σε μισθωτούς κρατικούς υπαλλήλους. Το επίκεντρο της κολλεκτιβοποίησης ήταν η Ουκρανία, επειδή ευθύνονταν για το 35% της συνολικής αγροτικής παραγωγής της ΕΣΣΔ.
Αρχικά η Μόσχα επιτέθηκε στους πιο επιτυχημένους αγρότες παίρνοντας όλη τη γη και τις περιουσίες τους και εκτόπισε τους περισσότερους από αυτούς στα γκούλαγκ της Σιβηρίας και της Κεντρικής Ασίας. Μάλιστα, άρχισαν να αποκαλούν κουλάκους τους πιο παραγωγικούς αγρότες, εξομοιώνοντάς τους με τους μισητούς μεγαλογαιοκτήμονες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, πριν αρπάξουν την εξουσία οι Μπολσεβίκοι. Όμως, η καταστροφή των νέων κουλάκων προκάλεσε σοβαρή έλλειψη τροφίμων στη χώρα. Η λύση για τους Μαρξιστές του Κρεμλίνου, στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν, ήταν να κρατικοποιήσουν όλη την αγροτική γη για να δημιουργήσουν μεγάλης έκτασης αγροτικές μονάδες ελεγχόμενες από την κυβέρνηση.
Ο Στάλιν έστειλε νέα κομματικά στελέχη στις αγροτικές κοινότητες για να πείσουν όλους τους αγρότες να παραδώσουν τη γη τους στο κράτος και να ενταχθούν εθελοντικά στο μισθωτό εργατικό δυναμικό των νέων κρατικών αγροτικών και κτηνοτροφικών μονάδων. Η ανταπόκριση με βάση τον διαπραγματευτικό διάλογο υπήρξε πολύ μικρή και σύντομα οι Μαρξιστές άρχισαν να ασκούν βία εναντίον των αγροτών. Οι Μαρξιστές πλέον αποκαλούσαν κουλάκους, όσους αντιλαμβάνονταν ως εμπόδιο στα σχέδια τους για την εφαρμογή κοινωνικής δικαιοσύνης. Αρχικά οι κουλάκοι ήταν οι επιτυχημένοι αγροτοπαραγωγοί, ύστερα προστέθηκαν οι υπόλοιποι αγρότες που δεν ήθελαν να δώσουν τα πάντα στο κράτος και στη συνέχεια άρχισαν να στοχοποιούνται οι ανεπιθύμητες εθνικές μειονότητες στην ΕΣΣΔ, όπως οι Πολωνοί και οι Γερμανοί. Σε μια χώρα που κυβερνώνταν βάσει των Μαρξιστικών ιδεοληψιών, η διάδοση του ταξικού μίσους για τους κουλάκους επέτρεπε στην κομμουνιστική κυβέρνηση να απανθρωποποιεί τους ανυπάκοους πολίτες της και να τους μεταχειρίζεται δίχως ηθικούς φραγμούς.
25.000 απεσταλμένοι της κεντρικής κυβέρνησης λεηλατούσαν τις περιουσίες των αγροτών προς ίδιον όφελος, κακοποιούσαντις κόρες αυτών των οικογενειών και υποχρέωναν ηλικιωμένους να χορεύουν μέχρι λιποθυμίας, χωρίς να αντιμετωπίζουν καμία ποινή. Με αυτές τις μεθόδους μέχρι το 1931 οι Μαρξιστές είχαν εκτοπίσει περίπου δύο εκατομμύρια «αντιφρονούντων» αγροτών, τους οποίους είχαν μετατρέψει σε εργάτες στις καινούργιες βιομηχανικές μονάδες της ΕΣΣΔ βάσει του πρώτου πενταετούς σχεδίου.
Παρ’ όλα αυτά, οι Σοβιετικοί αγρότες μέχρι το 1932 εξακολουθούσαν να αντιστέκονται στην κολλεκτιβοποίηση, ειδικά στην Ουκρανία. Ο Στάλιν αποφάσισε να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους Ουκρανούς αγρότες, που επί τέσσερα χρόνια αντιστέκονταν στην εφαρμογή κοινωνικής δικαιοσύνης, όταν μιμούμενος τη βαναυσότητα του Λένιν, προκάλεσε ασιτία σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Ο λιμός του 1932 προκάλεσε τουλάχιστον 5.5 εκατομμύρια θανάτους, κυρίως Σοβιετικών αγροτών.
Η Ουκρανία υπέφερε περισσότερο από όλα τα Σοβιετικά κράτη-μέλη μαζί, καθώς υπέστη πάνω από 3.5 εκατομμύρια θανάτους και ο κανιβαλισμός εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Ο Βασίλι Γκρόσμαν, ο Ρώσος δημοσιογράφος που αποκάλυψε σε όλο τον κόσμο το στρατόπεδο εξόντωσης της Τρεμπλίνκα, μπροστά στο οποίο το Άουσβιτζ ωχριά, θυμόταν, πως είχε τρομοκρατηθεί, όταν είδε τους σιδηροδρομικούς σταθμούς των πόλεων της Ουκρανίας γεμάτους από απισχνασμένους αγρότες που ζητιάνευαν για ψωμί. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1933, οι Σοβιετικές αρχές είχαν συλλάβει 190.000 αγρότες, που προσπαθούσαν να διαφύγουν στο εξωτερικό και τους γύρισαν πίσωστα χωριά τους, ούτως ώστε να πεθάνουν εκεί. Κατά τους πρώτους μήνες του 1933, οι στρατώνες της αστυνομίας της πόλης του Χάρκοβο ήταν πάντα γεμάτοι από 20.000 ορφανά παιδιά, που είχαν χάσει τους γονείς του από την ασιτία, και περίμεναν τη σειρά τους να πεθάνουν, ενώ σε ορφανοτροφείο της ομώνυμης επαρχίας τα παιδιά έφτασαν σε εκδηλώσεις κανιβαλισμού μεταξύ τους. Αγρότισες πωλούσαν στις συζύγους κρατικών αξιωματούχων ό,τι είχαν από κοσμήματα, ακόμη και ό,τι μπορούσαν να κλέψουν από τις εκκλησίες για λίγα τρόφιμα, με αποτέλεσμα η Ουκρανική επαρχία να χάσει πέρα από τον πληθυσμό της και την πολιτισμική της συνέχεια.
Οι άνθρωποι που παρήγαγαν τα περισσότερα τρόφιμα σε όλη την Ευρώπη, όταν τους χαρακτήρισαν κουλάκους, έχασαν το δικαίωμα στη ζωή. Η κυβέρνηση τους έπαιρνε ό,τι παρήγαγαν και αρνούνταν να τους δώσει πίσω το παραμικρό. Τον χειμώνα του 1932 αυτοί οι αγρότες, αφού έσπειραν για τελευταία φορά, έβλεπαν το σιτάρι που οι ίδιοι είχαν συλλέξει, να φεύγει στα τρένα. Μέχρι την άνοιξη του 1933 οι στοχοποιημένοι Ουκρανοί αγρότες και οι οικογένειες τους είχαν πεθάνει από ασιτία και η Μόσχα έστειλε Ρώσους εποίκους να συλλέξουν τη συγκομιδή, αυξάνοντας σημαντικά το μέγεθος της Ρωσόφωνης μειονότητας της Ουκρανίας, που υπάρχει και σήμερα. Ο Rafael Lemkin, που καθιέρωσε τον όρο γενοκτονία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χαρακτήρισε την Ουκρανική εμπειρία κοινωνικής δικαιοσύνης ως κλασική περίπτωση Σοβιετικής γενοκτονίας.
Το συμπέρασμα από την εμπειρία της Ουκρανίας ήταν, ότι οι θάνατοι από τον μεγάλο λιμό δεν οφείλονταν στην έλλειψη τροφίμων, αλλά στην άρνηση του Στάλιν να διαθέσει δελτία τροφίμων στους στοχοποιημένους αγρότες. Ο μεγάλος λιμός ήταν πολιτική απόφαση της Μαρξιστικής κυβέρνησης, που δεν έβρισκε άλλο τρόπο για να επιφέρει την ισότητα του αποτελέσματος, αν δεν ασκούσε πρώτα τη μαζική δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων, που διαφωνούσαν με τις ιδεοληψίες της.
Το τραγικό παράδειγμα της Ουκρανίας δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει και άλλες Μαρξιστικές κυβερνήσεις από την επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ίδια καταστροφική πολιτική επαναλήφθηκε στην Κίνα και στην Καμπότζη αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων της σε δεκάδες εκατομμύρια, ενώ σήμερα υποφέρουν από ασιτία για τους ίδιους λόγους οι πληθυσμοί της Βενεζουέλας και της Βόρειας Κορέας.
Όταν πολιτικοί θέτουν ως πολιτικό στόχο τη φυλετική καθαρότητα, δικαιολογημένα ανησυχούμε για το τι επίκειται, επειδή όλοι θυμόμαστε τι συνέβη στη Γερμανία. Όταν όμως, πολιτικοί επικαλούνται την κοινωνική δικαιοσύνη ως στόχο, δεν ανησυχεί κανείς, γιατί είναι λιγότερο γνωστή η Σοβιετική γενοκτονία των Ουκρανών, ενώ οι απολογητές του Μαρξισμού και αρνητές της γενοκτονίας των Ουκρανών είναι αποδεκτοί από την κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα, εν αντιθέσει με τους ακροδεξιούς αρνητές του Ολοκαυτώματος.
Αντί να ασχολούμαστε με τα 100 χρόνια του κόμματος που προκάλεσε το αιματοκύλισμα του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, θα έπρεπε να είμαστε σε επαγρύπνηση από το παράδειγμα της Ουκρανίας, που πόσο υπέφερε και εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες της κοινωνικής δικαιοσύνης του Στάλιν. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται εκτός κινδύνου, καθότι στο νέο μάθημα της Κοινωνιολογίας της Γ΄Λυκείου η κοινωνική δικαιοσύνη διαρκώς εξυμνείται, ενώ ο κ. Πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων πολιτικών αρχηγών, επικαλείται συχνά την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας και το κυβερνών κόμμα ξορκίζει τη διδασκαλία της επιχειρηματικότητας στα σχολεία, κατηγορώντας την ως εισαγωγή του νεοφιλελευθερισμού, αγνοώντας πλήρως τα διδάγματα από την τραγωδία της Ουκρανίας.
