«Φασιστοειδή επέλεξαν να πετάξουν νερά και αυγά στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Η αδυναμία κάποιων να εκφράσουν πολιτικό λόγο τους οδηγεί σε ακραίες εκφράσεις που οδηγούν σε φασιστικές συμπεριφορές».
Αυτά είναι τα λόγια του συντρόφου Τρύφωνα Αλεξιάδη μετά τα νταβατζιλίκια τα οποία υπέστη ο ίδιος και οι σύντροφοί του κατά τη διάρκεια της επετειακής θρησκευτικής πορείας προς την Αμερικάνικη πρεσβεία. Είναι τα λόγια χάρη στα οποία μπορώ για πρώτη φορά να συμφωνήσω σε όλα όσα βγαίνουν από το στόμα ενός στελέχους της χαρούμενης παρέας του Αλέκση. Καθώς συμφωνώ, όμως, το πρόσωπό μου φωτίζεται από ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Ένα χαμόγελο που, πέρα από την προφανή χαιρεκακία για αυτούς που έπεσαν στον λάκκο που με επιμέλεια σκάβουν εδώ και πολλά χρόνια, σχηματίζεται και εξαιτίας της ικανοποίησης που επιτέλους ξεκίνησε η παράδοση ενός πολύ χρήσιμου μαθήματος.
Κανείς με τα σωστά του δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι άνθρωποι που τραμπουκίζουν, απειλούν και σηκώνουν χέρι σε όποιον έχει διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους είναι φασιστοειδή και δύσκολα δεν θα παραδεχτεί ότι οι τραμπουκισμοί φανερώνουν αδυναμία έκφρασης και πειστικής επιχειρηματολογίας. Αυτά όμως δεν άρχισαν να ισχύουν από το περασμένο Σαββατοκύριακο, ούτε από την 15η του Ιανουαρίου του 2015. Οι συμπολίτες που απειλούν και σηκώνουν χέρι πάντα ήταν φασιστοειδή και οι συμπεριφορές τους ποτέ δεν ήταν κάτι λιγότερο από φασιστικές. Ακόμα και τότε που οι πρωταγωνιστές/υποκινητές/απολογητές αυτών των συμπεριφορών ήταν σύντροφοι του Τρύφωνα του Αλεξιάδη.
Του συντρόφου Αλεξιάδη προηγήθηκε ο σύντροφος Μανιός ο οποίος, όταν οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου δεν τον άφησαν να καταθέσει το στεφάνι του, κατήγγειλε στις κάμερες ότι «αυτό είναι το νέο πρόσωπο του φασισμού». Το ότι αυτή την καταγγελία άργησε λίγα χρόνια να την κάνει, ίσως να οφείλεται στο ότι με το λίγο παλιότερο πρόσωπο του φασισμού δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Μιλάω για εκείνο το πολύ γνωστό πρόσωπο που υπερασπίστηκε π.Ε. (προ Εξουσίας) ο σύντροφος Κατρούγκαλος, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή και έχοντας απέναντί του τον σύντροφο (άλλης συντροφιάς) Πάγκαλο, δικαιολόγησε τους τραμπουκισμούς λέγοντας «όποιος εκτίθεται στην πολιτική θα πρέπει να απολαμβάνει του έπαινου όταν τον χρειάζεται αλλά και του ψόγου ακόμα και της καζούρας, όπως σας αξίζει κι εσάς, κύριε Πάγκαλε» (τα ελληνικά είναι του Κατρούγκαλου). Εκείνο το πρόσωπο που είχε βαφτιστεί από τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ «λαϊκή αγανάκτηση» και «λαϊκή οργή».
Ακούω πολλούς συμπολίτες να λένε πως αυτό που συμβαίνει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου σωστό και σίγουρα δεν πρέπει να μας κάνει να χαιρόμαστε και θα ήθελα πολύ να συμφωνούσα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να ελέγξω τα πράγματα που με κάνουν να χαίρομαι. Ακόμα όμως και να μπορούσα να περιορίσω την ικανοποίηση που μου δίνει η εικόνα του αδίστακτου θύτη που μετατρέπεται σε κλαψιάρικο θύμα, δεν θα έπαυα ποτέ να σκέφτομαι πως αυτό που συμβαίνει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι απλώς σωστό αλλά και απολύτως απαραίτητο.
Σκεφτείτε, ας πούμε, πόσο κακό θα ήταν για την ήδη κακομαθημένη κοινωνία μας το να απολαύσουν οι άνθρωποι αυτοί την άνεση που αρνήθηκαν στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Σκεφτείτε ποιο θα ήταν το μήνυμα αν οι πρωταγωνιστές/υποκινητές/απολογητές της «λαϊκής αγανάκτησης» δεν υφίσταντο τις συνέπεις του δηλητηρίου με το οποίο πότισαν την κοινωνία. Όλοι θα σκεφτόμασταν ότι υπάρχει τρόπος να τραμπουκίζεις, να λαϊκίζεις, να υποδαυλίζεις τα χειρότερα των ενστίκτων και να τη βγάλεις καθαρή. Και χειρότερο μήνυμα από αυτό δεν μπορώ να σκεφτώ για μια κοινωνία.
Αντιθέτως οι τραμπουκισμοί και τα νταβατζιλίκια σε βάρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν ακόμα και στους πιο ανόητους να καταλάβουν ότι μακροπρόθεσμα κανείς δεν βγαίνει ωφελημένος, όταν συμπαρατάσσεται με τραμπούκους. Δίνουν ακόμα και στους πιο πορωμένους τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν ότι η φασιστική συμπεριφορά δεν είναι αναπηρία μιας πλευράς, αλλά μεταδοτική ασθένεια. Κι αυτό είναι ένα μάθημα πολύ πιο χρήσιμο από την πολιτική ορθότητα που επιβάλλει να μη γελάμε με τα παθήματα των συμπολιτών που νόμιζαν πως η συμμαχία με τα τέρατα τους προσφέρει κάποια μόνιμη ασυλία από τη δράση των τεράτων.
Με λίγα λόγια, αφού όλα είναι θέμα παιδείας και παιδεία χωρίς την απειλή συνεπειών δεν μπορεί να υπάρξει, τα παθήματα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα καλο μάθημα για όλους όσοι μπορεί να σκεφτούν να τους μιμηθούν στο μέλλον. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Αν αναρωτιέστε γιατι δεν έγραψα ότι πρόκειται για μάθημα που θα ωφελήσει και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, να σας απαντήσω: επειδή πιστεύω ότι όσα μαθήματα κι αν ακουσίως προσφέρουν, οι ίδιοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
17°
