Ποια είναι η μοίρα της πατρίδας; Είναι να βλέπει τον δημόσιο ξυλοδαρμό του δήμαρχου Μπουτάρη από αλητοφασίστες ή μήπως να φλέγεται με τα παιχνίδια γύρω από το όνομα της FYROM; Να μένει στάσιμη και χρεοκοπημένη όταν οι άλλοι καλπάζουν ή να διχάζεται με άρρητα διλήμματα του απόλυτου τίποτα; Να αγωνιά με τις αντιδεξιές κενολογίες ενός κάλπικου προοδευτισμού ή να παρακολουθεί την απότομη εξαέρωση της υπόθεσης Novartis, αυτού του δήθεν τεράστιου πολιτικού σκανδάλου; Να τραμπαλίζεται στην πολιτική βία ή να φαντάζει ως μια μίζερη και απάνθρωπη πύλη ενός πρωτοφανούς μεταναστευτικού ρεύματος; Και όλα αυτά καθώς ο σύγχρονος σκεπτόμενος του Ροντέν διασχίζει το κόκκινο χαλί της ματαιοδοξία μας.
Δύση και Ανατολή τρέχουν προς την 4η βιομηχανική επανάσταση ενώ εμείς αποτελούμε το μόνιμο πρόβλημα των εταίρων μας, που με βιάση θέλουν να ξεφορτωθούν, καθώς άλλο μεγαλύτερο, αυτό της Ιταλίας, ξεπροβάλλει. Ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί το οικονομικό υπερτερεί του θεσμικού, πώς και γιατί ξεράθηκε το λεφτόδεντρο που τροφοδοτούσε τις συντάξεις των πενηντάρηδων. Οι αγορές μάς περιμένουν σαν τον γυμνό ανάμεσα στους λύκους.
Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης που είχε την καλή πρόθεση της αποσυμφόρησης των φυλακών ίσως και να έκανε, σύμφωνα με τον ίδιο, κάποιο λάθος. Και να απελευθέρωσε στην ανοχύρωτη πόλη έναν εσμό σκληρών κακοποιών και δολοφόνων. Ή πάλι ο υπουργός της Προστασίας του Πολίτη, που μέχρι χτες ήταν σίγουρος για την πολιτική του διαλόγου με τις βίαιες «συλλογικότητες», είναι έτοιμος να ξαναδεί τα Εξάρχεια με άλλο μάτι, κατά πώς λέει. Πάντως όχι με το μάτι που τα βλέπουν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι κάτοικοι του κέντρου. Ή μήπως πρώτα να δει το ΣτΕ;
Ποιος παρανοϊκός σεναριογράφος έγραψε αυτό το σενάριο για την πατρίδα μας και ποιος σκοτεινός σκηνοθέτης έστησε το σκηνικό; Τι ακριβώς είναι το αδιάβατο πεδίο του Άρεως, εμπόλεμη ζώνη ή σκηνικό του νέου Mad Max; Όχι, δεν ζούμε σε ταινία, ζούμε στην Ελλάδα των Συριζανέλ και είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γιατί την πατήσαμε σαν αγράμματοι και τώρα τρέχουμε. Πήραμε στα σοβαρά τις «αυταπάτες» τους και βρήκαμε στην ξέρα. Ναρκωμένοι από τον διχαστικό λόγο που ξύπνησε μέσα μας τη ρίζα του εμφύλιου πολέμου.
Και ενώ μέχρι χτες δεν βλέπαμε φως, σήμερα είμαστε σίγουροι πως τα πράγματα πήραν τον στραβό τον δρόμο. Κάποιοι αμετανόητοι προσπαθούν να μας εξαπατήσουν με το νέο ηθικοπλαστικό αφήγημα της λήθης. Είναι πολύ νωρίς για να ξεχάσουμε, φίλτατοι. Ανανήψαμε από τη νάρκωση και ζητάμε εκλογές. Χτες δειλά, σήμερα ευθαρσώς, αύριο επιτακτικά. Κάτι είναι κι αυτό, η κοινωνία δείχνει να αντιδρά. Ανασαίνει.
Η πατρίδα χρειάζεται μια σοβαρή και σταθερή κυβέρνηση τουλάχιστον οκταετίας. Μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΚΙΝΑΛ, ανεξάρτητα από την επίτευξη ή μη αυτοδυναμίας. Με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη λύση. Και είναι στο χέρι του Κ. Μητσοτάκη να ανοίξει το παιχνίδι. Τίμια και ειλικρινά. Φυσικά και ένα τέτοιο σχήμα πρέπει να διανθιστεί από σοβαρές ανεξάρτητες πολιτικές προσωπικότητες με αποδεδειγμένη διοικητική ικανότητα. Της πατρίδας ή και της διασποράς. Πάνω σε μια βάση πολιτική και επί του συγκεκριμένου και όχι ιδεολογική. Και να θωρακιστεί από πιθανούς υπονομευτές και καταστροφείς κάθε απόχρωσης. Να μην ξεχνάμε πώς υπονομεύτηκε η τρικομματική κυβέρνηση του 2012.
Tο άνοιγμα του Κ. Μητσοτάκη προς το κέντρο και το άνοιγμα της Φ. Γεννηματά προς τη δεξιά συμφέρει την πατρίδα αλλά και τα δύο κόμματα.
Συμφέρει την πατρίδα, γιατί συνεχίζει την κουλτούρα συνεργασίας που εγκαινίασαν οι Σαμαράς - Βενιζέλος, πράγμα καινοφανές για τα πολιτικά μας ήθη. Ισχυροποιεί, παγιώνει και μεταφράζει πολιτικά το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο του «ΝΑΙ». Δίνει τη δυνατότητα αλλαγής του εκλογικού νόμου, σοβαρής αναθεώρησης του συντάγματος και εκλογής αξιόπιστου Προέδρου Δημοκρατίας. Δίνει την προοπτική κυβέρνησης μακράς πνοής. Δηλώνει παγκοσμίως την παραγωγική, αναπτυξιακή και φιλοεπενδυτική διάθεση της Ελλάδας. Περιθωριοποιεί τα πολιτικά άκρα και εγγυάται τον περιορισμό της πολυπλόκαμης βίας και τρομοκρατίας. Υπόσχεται την επανίδρυση όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης πάνω στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Υπονοεί την αναβάθμιση της διεθνούς εικόνας της χώρας και της διαπραγματευτικής της ικανότητας. Και πάνω απ’ όλα μπορεί να αποκαταστήσει κλίμα ομαλότητας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης στην καθημερινή ζωή, που διευκολύνει το επιχειρείν και μειώνει τη φορολογία. Η Ελλάδα έχει βάσιμες ελπίδες να γίνει ευρωπαϊκή χώρα και να αφήσει την κρίση πίσω της. Πάντοτε ελπίδες και καμιά βεβαιότητα.
Συμφέρει τη ΝΔ, γιατί ισχυροποιεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη απέναντι στην αντιμεταρρυθμιστική δεξιά, που δεν θα δίσταζε να τον υπονομεύσει αν απειλούνταν τα συμφέροντά της. Αν μάλιστα έχει και αυτοδυναμία, αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία. Τον βοηθά να ανοίξει υγειονομική τάφρο με την ψεκασμένη ακροδεξιά και τα φασιστικά στοιχεία και να μην τους βρίσκει συνεχώς μπροστά του. Εκπαιδεύει τους δεξιούς συμπολίτες μας σε κεντρώο πολιτικό περιβάλλον και τους βοηθά να απογαλακτιστούν από τον κοινωνικό συντηρητισμό. Δίνει δυνατότητες ευρύτερων συνεργασιών και ισχυρών μεταρρυθμιστικών μετώπων στον κρατικό μηχανισμό. Αναβαθμίζει το φιλολαϊκό προφίλ της δεξιάς και φέρνει στο κόμμα έναν αέρα ευρωπαϊκής κουλτούρας, που τόσο έχει ανάγκη. Με δυο λόγια, η κυβερνητική συνεργασία συμβάλλει στον εκσυγχρονισμό ενός παραδοσιακού κόμματος όπως η ΝΔ.
Συμφέρει και το ΚΙΝΑΛ, γιατί απομακρύνει ένα συστημικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα από τις κακές συναναστροφές της ριζοσπαστικής αριστεράς. Δίνει δυνατότητα στις κεντρώες εκσυγχρονιστικές δυνάμεις να επανέλθουν στην κυβέρνηση και να συμβάλουν στην ανασύνταξη της χώρας. Διευκολύνει την επαναπροσέγγιση του χώρου με τις όποιες φιλελεύθερες πνευματικές και οικονομικές ελίτ. Αξιοποιεί ικανότατα πολιτικά στελέχη που είναι κρίμα και άδικο να ασφυκτιούν στην ελάσσονα αντιπολίτευση (βλέπε Β. Βενιζέλος). Ισχυροποιεί και πάλι το κέντρο στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μετά τη συριζαϊκή καταιγίδα μπορεί να αποδείξει έμπρακτα την αξία του. Εξάλλου στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ η συμπάθεια των μελών προς τον Μητσοτάκη ήταν έκδηλη. Η πρόσφατη στροφή της κ. Γεννηματά υποδηλώνει τη διάθεση ενός ικανού μέρους της ηγεσίας του κόμματος να αποτρέψει πιθανές καταστροφικές περιπέτειες για τη χώρα.
«Μα πάλι με αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ», θα μου πεις. Ναι, γιατί οι άλλοι που δοκίμασες σε έσπρωξαν βαθύτερα. Άλλοτε λόγω άγνοιας, άλλοτε λόγω πρόθεσης. Σου τσάκισαν την ιδιωτική οικονομία, σου στέγνωσαν το κοινωνικό κράτος, σου έβλαψαν την εκπαίδευση. Σου φόρτωσαν ένα ακόμα μνημόνιο. Είσαι πολύ πίσω από το 2014 και το ξέρεις γιατί το ζεις. Τι άλλο θέλεις; Ποιους άλλους έχεις για να βαδίσεις στον δρόμο της δημοκρατίας και της Ευρώπης; Κι εγώ που τα γράφω αυτά άλλους θα ήθελα, αλλά έλα που δεν μας βρίσκονται.
Κέντρο και Δεξιά έχουν τον λόγο. Δεν μας απομένει παρά μόνο η ελπίδα να σταθούν τα δυο αυτά μεγάλα πολιτικά ρεύματα, από κοινού, στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Η κρατικιστική Ελλάδα, δέσμια ακόμα της κομματοκρατίας, ελπίζει στην ελευθερία με τη βοήθεια αυτών που τόσα χρόνια την κρατούσαν δεμένη. Έτσι είναι. Η ιστορία προχωρά μέσα από τις αντιφάσεις, φίλοι μου. Αλλιώς το τέλος αυτού του δρόμου είναι η ολοκληρωτική καταστροφή. Και δεν ξέρω αν θα είναι μια δημιουργική καταστροφή. Καλό είναι να μη χρειαστεί να το μάθουμε.
14°
