Αίγινα: Αγαπημένος προορισμός πολλών Πειραιωτών, αλλά και Αθηναίων, τόπος που επέλεξαν πολλοί επώνυμοι καλλιτέχνες για τη γλυκύτητα των γραμμών του και τη γαλήνη του φωτός του, τόπος παραθερισμού πολλών κοινών θνητών, το νησί βουλιάζει σήμερα από τα σκουπίδια.
Κάθε χρόνο το ίδιο θέαμα: κάδοι υπερφορτωμένοι, ανοικτοί, και δίπλα άπειρες ξεκοιλιασμένες σακούλες, που συνοδεύουν τον παραθεριστή σε όλες του τις διαδρομές στο νησί, μόλις περάσει τα όρια της πόλης της Αίγινας. Και όσοι βέβαια μένουν από την πλευρά του Μαραθώνα, Αιγινήτισσας και Πέρδικας, ζουν σε ανοιχτή χωματερή. (Δεν πήγα από την άλλη πλευρά του νησιού, λέω ό,τι βλέπω με τα μάτια μου δυο μήνες τώρα).
Ζεις σπίτι σου με μυρωδιά τα σκουπίδια, τρως στην ταβέρνα και δίπλα σου τα σκουπίδια, κολυμπάς με συντροφιά τα σκουπίδια.
Οι περαστικοί της μιας μέρας, ίσως δεν αντιλαμβάνονται τίποτα, γιατί η υποκριτική τακτική των αρχών διατηρεί τη βιτρίνα καθαρή. Την πληρώνουν για άλλη μια φορά, όσοι κατοικούν και καταβάλλουν το λογαριασμό της ΔΕΗ που συμπεριλαμβάνει τα τέλη του Δήμου-για ποιες υπηρεσίες άραγε;
Φέτος το κακό παράγινε. Το θέαμα αηδιαστικό, η μπόχα ανυπόφορη. Για τον Ιούλιο, η αιτιολογία από το Δήμο ήταν ότι ένα μέρος των απορριμματοφόρων δεν έχει περάσει ΚΤΕΟ (γιατί άραγε;) και είναι εκτός λειτουργίας. Για τον Αύγουστο, ότι τα πλοία, λόγω μεγάλης κίνησης, δεν δέχονται τα απορριμματοφόρα. Τα αφήνω και τα δυο χωρίς σχόλια.
1. Οι δημοτικές αρχές δεν μπορούν να διαχειριστούν ένα θέμα απόλυτης προτεραιότητας όπως τα σκουπίδια.
2. Το κράτος για άλλη μια φορά δεν εποπτεύει την υγεία των πολιτών του και δεν ανταποκρίνεται στις υπηρεσίες που οφείλει να ανταποδίδει για τα εισπραχθέντα τέλη και φόρους, συντηρώντας στο διηνεκές την έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντί του.
3. Οι πολίτες, είτε περνούν είτε όχι τα απορριμματοφόρα, συνεχίζουν να κατεβάζουν τις σακούλες του σουπερμάρκετ με τα σκουπίδια τους, σακούλες τρύπιες που στάζουν και σκίζονται, και τις εναποθέτουν όπου βρουν-οι σακούλες σκουπιδιών μάλλον θεωρούνται είδος πολυτελείας-αρκεί να είναι μακριά από τα σπίτια τους, κι ας είναι μπρος στην πόρτα του γείτονα. Και περιμένουν παθητικοί μήπως γίνει το θαύμα και ξυπνήσουν από τον εφιάλτη που δηλητηριάζει όχι τις διακοπές τους, αλλά την ίδια την αναπνοή τους.
Αλλά ο Δεκαπενταύγουστος πέρασε και το θαύμα δεν έγινε! Και έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω πως δεν θα γίνει, όσο δεν αποκτούμε νοοτροπία πολίτη με δικαιώματα και υποχρεώσεις.
13°
