Η «Πλατεία» είναι άδεια, ακριβώς όπως και η οργή, συναίσθημα βίαιο αλλά αδιέξοδο, βραχύβιο αλλά πλήρες, τουλάχιστον στιγμιαία. Στην Ελλάδα της μετα-πασχαλινής περιόδου οι τηλεοράσεις βουίζουν με τους παρουσιαστές να προσπαθούν «φιλότιμα» να εκφράσουν το λαϊκό αίσθημα. Κανιβαλίζουν στο αποσυντεθημένο πτώμα του Άκη, ζητούν εκδίκηση μέσα στην αρένα, στήνουν ικρίωμα, διότι, επιτέλους, αποκαλύφθηκε ο εκφραστής της κρατικής και κομματικής ακολασίας. Τώρα, εκεί στο κελί της 6ης πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού, ο ηλικιωμένος πυλώνας του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ο «φέρων τας αμαρτίας», ως άλλος Κουτσόγιωργας, του αφεντικού της Αγράμπελης, ο Άκης του 10%, προφανώς μπερδεμένος από την κατάντια του, προσπαθεί επί ματαίω να εξηγήσει στο σαστισμένο εαυτό του πώς ένας Βαλκάνιος και μικρομεσαίος πρίγκιπας κατέληξε πίσω από τα κάγκελα.
Ο «Άκης» ήταν ανέκαθεν μωρός και ολίγος, και ως εκ τούτου δεν διέθετε την ικανότητα να αντιληφθεί τα καμώματα του πολιτικού ανέμου. Πίστευε στο κληρονομικό δικαίωμα και βασίστηκε στην αποτελεσματικότητα της μετριότητάς του. Γιατί ο « Άκης» ήξερε πως η μετριότητα ήταν και ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει στην Αυλή του Καστρίου. Έτσι σιγά σιγά στήθηκε ο χορός των μετρίων γύρω από τον Ανδρέα.
Τόσα χρόνια μετά, ο «διάδοχος» βρίσκεται στη φυλακή και το δικό του ΠΑΣΟΚ στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας. Γύρω του τα συντρίμμια μιας ζωής γεμάτης από Αλαζονεία, Απληστία και Αμετροέπεια, τα τρία «Α» του τρίπτυχου των θανάσιμων αμαρτημάτων. Μαζί με εκείνο το ΠΑΣΟΚ ενταφιάστηκε, διά παντός, η βαλκανική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας, ένα μείγμα αφόρητου λαϊκισμού, πρόστυχου και ευκαιριακού εθνικισμού, υποκοσμικής διάστασης συνδικαλισμού και σφαιρικού ελλείμματος πολιτικού περιεχομένου. Αυτό το μοντέλο διοίκησης και άσκησης εξουσίας κλείστηκε μαζί με τον « Άκη» στο κελί της φυλακής. Βεβαίως η πρώην Χαριλάου Τρικούπη θα έπρεπε να έχει ενοικιάσει το σύνολο της 6ης πτέρυγας των φυλακών, αλλά η Δικαιοσύνη και η τρέχουσα Πολιτική εν Ελλάδι είναι έννοιες άκρως επιλεκτικές. Συνήθως επιλέγουν τα «θύματα» στο τελικό στάδιο της αποσύνθεσης, όταν έχει διαπιστωθεί ο πολιτικός θάνατός τους και κυρίως όταν έχει διασφαλιστεί η «ασφάλεια» των εμπλεκομένων.
Έτσι η προεκλογική εκστρατεία ενδύεται και το μανδύα του «Καθαρτηρίου» με τις φλόγες της κολάσεως να γλείφουν τα σώματα των ρυπαρών, του Άκη και των «λοχαγών» του, λιγότερο της Ντόρας, έτσι ώστε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αντώνης Σαμαράς να παίρνουν με ασφάλεια πια τις αποστάσεις τους, ο πρώτος από το μέντορά του Ανδρέα Παπανδρέου και από το γιο του Γιώργο και ο δεύτερος από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον ανιψιό του Κώστα, με άλλοθι την κατακρήμνιση των πολιτικών τζακιών και με την προσδοκία της οικοδόμησης νέων κύκλων συν-«εξ»ουσίας επί της βαλκανικής, μικρής αυτής χώρας.
Η πολιτική άλγεβρα ωστόσο είναι ανελέητη, όπως και η Ιστορία. Οι «διάδοχοι» είναι εξαιρετικά ευάλωτοι. Η εκλογική τους πελατεία είναι αγανακτισμένη κυρίως διότι απώλεσε τα προνόμιά της και τη δυνατότητα να εφαρμόσει το δόγμα του άγριου καπιταλισμού στο ΙΚΑ Καλλιθέας, στην Πρόνοια Ζακύνθου, στην Πολεοδομία Ανατολικής Αττικής, στον «εξωτικό παράδεισο των Offshore» στο Κρανίδι Αργολίδας, στις κρατικές υπηρεσίες της Μυκόνου, στον ΣΔΟΕ Θεσσαλονίκης και στις ΔΟΥ της Επικράτειας. Οι κ.κ. Βενιζέλος και Σαμαράς έμειναν από καύσιμα στην αφετηρία της προεκλογικής εκστρατείας και για το λόγο αυτό ο Αλυτάρχης, οι χρονομέτρες και οι κριτές, απαξάπαντες αλλοδαποί, αποφάσισαν να αναλάβουν (και ευτυχώς) τη στρατηγική προετοιμασία των κομμάτων εξουσίας. Η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Μανωλάκης ο Μπαρόζο, ο στιφός κ. Ντράγκι, ο τραχύς κ. Σόιμπλε είναι εκείνοι που επιχειρούν να διαμορφώσουν το προεκλογικό κλίμα.
Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους είναι πενιχρά. Ο λόγος είναι απλός. Οι ψηφοφόροι διατελούν εν «οργίλη ευθυμία» και απειλούν (όπως όλοι οι μικρομεσαίοι της ανθρωπότητας) να εισάγουν στο πολιτικό σύστημα τους ανεκδιήγητους, αρκεί να διαθέτουν τις κλασικές προδιαγραφές. Μέτριοι, φωνακλάδες, αστοιχείωτοι, ανεύθυνοι και τσαμπουκάδες. Το μοντέλο αυτό αποτελεί και το ψυχαναλυτικό προφίλ του νεοέλληνα ξερόλα, του σοσιαλιστή κατά το συμφέρον και όχι λόγω άποψης, του εθνικιστή κατά περίσταση, του οργισμένου κατά συνήθεια και τέλος του λαμόγιου κατά συρροή. Αυτοί οι μετακινούμενοι ψηφοφόροι απειλούν να μεταφέρουν στη Βουλή τα οργισμένα πηγαδάκια της Πλατείας, είτε υπό τη μορφή της Υπερδεξιάς (Ανεξάρτητοι (;) Έλληνες, ΛΑΟΣ) είτε υπό τη μορφή της Ακροδεξιάς (Χρυσή Αυγή).
Στην αντίπερα όχθη ωστόσο το «πάρτι» προσλαμβάνει διαστάσεις ψυχιατρικής πανδαισίας. Με το ΚΚΕ να επιθυμεί τη διασφάλιση της μοναξιάς του και των ποσοστών του ως βασικός εγγυητής και πυλώνας του συστήματος (εγώ θέλω να είμαι Αξιωματική Αντιπολίτευση και τίποτε άλλο... εξομολογήθηκε προ ημερών σε κατ’ ιδίαν συνομιλία με έντιμο πολιτικό της Κεντροαριστεράς πολύ γνωστό στέλεχος του Περισσού το οποίο άφηνε να εννοηθεί η αγωνία του για το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ), η Κουμουνδούρου μάχεται για να διασφαλίσει την ψυχολογική πρωτιά στην αριστερή όχθη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπλεγμένος στο σύμπλεγμα των «Αδερφοφάδων», επιχειρώντας την «ιστορική εκδίκηση». Στον καθρέφτη του ο κ. Τσίπρας αντικρίζει καθημερινά τον πραγματικό μέντορά του, τον Χαρίλαο Φλωράκη, καλή του ώρα. Θεωρεί πως αυτός είναι ο αυθεντικός κληρονόμος της κομμουνιστικής παράδοσης.
Λίγο δεξιότερα, ή λίγο κεντρικότερα, η Δημοκρατική Αριστερά με το δίκιο της διεκδικεί το χώρο του «έντιμου δημοκρατικού σοσιαλιστή». Με λίγα λόγια, επιχειρείται η ανάπλαση της Κεντροαριστεράς με προδιαγραφές Σεβενμάν, τακτική Μπερλίγκουερ, στρατηγική Μιτεράν και αποτελεσματικότητα Σημίτη. Κομματάκι δύσκολο φαίνεται διότι ποτέ στην Ιστορία δεν συναντήθηκαν ταυτόχρονα δύο μακαρίτες, ένας συνταξιούχος, ένας προδομένος και η συντάκτης του Μνημονίου Άγκελα Μέρκελ. Με λίγα λόγια η παράσταση προαναγγέλλεται ενδιαφέρουσα, πλην όμως τα σκηνικά είναι «δανεικά». Είναι όντως παρακινδυνευμένο να διεκδικείται η κληρονομιά ενός έντιμου, κεντροαριστερού ΠΑΣΟΚ σε καθεστώς ευρωπαϊκού λογισμικού, με hard ware της Ανανεωτικής Αριστεράς και προγραμματιστές πικραμένους Σημιτικούς και στεναχωρημένους εκσυγχρονιστές.
Παρ’ όλα αυτά «Οι τρεις ορφανές», κατά παράφραση γνωστού μελοδράματος του 19ου αιώνα, θα εισέλθουν στη Βουλή, παρέα ίσως με τους μικρούς αλλά φιλόδοξους Πρασίνους, που επιβεβαίωσαν πως στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτε σοβαρά.
Το αποτέλεσμα είναι οικτρό. Στη νέα Βουλή θα συνυπάρξουν (για πόσο;) εφτά ή οκτώ ή και εννέα κόμματα (αν τα καταφέρει η Ντόρα ή αν τα καταφέρει ο Μάνος), χωρίς συνεκτικούς ιστούς και προοπτική συνεννόησης. Με λίγα λόγια, τζίφος. Την επόμενη ακριβώς ημέρα η οργή θα καταπέσει, η αγανάκτηση θα καταλαγιάσει και ο νεοέλληνας θα αντιληφθεί πως υφίσταται μοιραίο κενό διοίκησης. Τότε οι χαμογελαστές σκιές θα ξεπροβάλουν κρατώντας στα χέρια την έκθεση της Goldman Sachs, η οποία προέβλεψε κυβέρνηση συνεργασίας πάση θυσία και δυνάμει. Στη Βουλή ωστόσο θα έχουν προλάβει να μπουν οι Καμμένοι και οι Μιχαλολιάκοι. Αυτά έχει η ζωή. Το 1920 οι «οργισμένοι» έδιωξαν τον Βενιζέλο και έφεραν το βασιλιά. Το 1932 οι ανεκδιήγητοι έφεραν με το στανιό το βασιλιά και λίγο αργότερα το δικτάτορα Μεταξά. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Απλώς σαρκάζει.
14°
